Sâdık rüyâlara âit meşhûr misâllerden bir diğeri de şöyledir:
Meşhûr Kasîde-i Bürde şâiri İmâm Bûsirî birgün evine giderken yolda nûr yüzlü bir pîr-i fânîye rastlar. Yaşlı zât ona:
"- Yâ Bûsirî! Bu gece rüyanda Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'i gördün mü?" diye sorar.
İmâm Bûsirî:
"- Hayır, görmedim." diye cevap verir.
Pîr-i fânî, bu kısa konuşmanın ardından başka bir şey demeden ayrılır. Fakat onun bu sözleri İmâm'ın gönlündeki Hazret-i Peygamber'e olan aşk ve muhabbeti coşturur.
O gece İmâm, rüyâsında Hazret-i Peygamberi görür ve uyanınca içinin neş'e ve huzurla dolduğunu fark eder.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'i medheden ve nice Peygamber âşıklarını muhabbet deryâsında yıkayan birçok medhiyeler yazar.
Bir müddet sonra vücûdunun yarısı felç olur. Yürüyemez ve hareket edemez hâle gelir. O zaman meşhûr Kasîde-i Bürde'yi yazıp bununla Cenâb-ı Hak'tan şifâ diler.
Kasîdeyi bitirdiği gece rüyâsında Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'i görür ve kasîdeyi O'na okur. Kasîdenin tamamen okunmasından sonra Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, mübârek elleriyle İmâm Bûsirî'nin felçli uzuvlarını mesh eder. Ne derin bir muhabbetin eseridir ki, İmam Bûsirî, uyandığı zaman hastalığının zâil olduğunu görür ve Allâh'a şükreder.
O gecenin sabahında sıhhatine kavuşmuş olarak sürûr içinde câmiye giderken, yolda Şeyh Ebu'r-Recâ Hazretleri'ne rastlar. Hazret ona:
"- Yâ Bûsirî! Fahr-i Âlem'i medhettiğin kasîdeyi okur musun?" der.
İmâm Bûsirî:
"- Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz'i medh eden kasîdelerim pek çok. Hangisini istiyorsunuz?" diye sorar.
Şeyh Ebu'r-Recâ:
"- Hazret-i Peygamber'in huzûrunda okuduğunu istiyorum. Çünkü Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'in bu kasîdeden çok memnûn olduğunu gördüm." der.
Bu kasîdeyi henüz hiç kimsenin duymadığını bilen İmâm Bûsirî hayretler içinde kalır.
İslâm âleminde pek çok misâlleri bulunan keşf, firâset, ilham ve sâdık rüyâlar vesîlesiyle gayb âlemine âit pek çok sırrın, sâdık kimselere ayân olduğu görülmektedir. Hâlbuki;
"... Göklerde ve yerde, Allâh'tan başka hiç kimse gaybı bilemez..." (en-Neml, 65) beyânı, ilâhî bir hakîkattir. O hâlde burada bir îzâha ihtiyâç vardır.
Bu îzâh, esâsen, "...Kulumu sevince ben onun (âdetâ) işiten kulağı, gören gözü, tutan eli ve yürüyen ayağı olurum..." (Buhârî, Rikâk, 38) kudsî hadîsinin muhtevâsında mevcuddur. Keşf ve ilhâmın merkezi, Allâh'ın insana üflediği rûhtur. Zâhiren, bedendeki baş gözüyle bakılsa bile; o gözde mevcûd olan "ilâhî nûr" karşısında gaybın perdeleri, Allâh'ın dilediği ölçüde hükümsüz kalıverir. Bu takdîrde gaybı gösteren yine Allâh'tır. Yoksa kulda gaybı görecek, işitecek ve bilecek bir kudret yoktur. Kulun bilmesi, ancak Allâh Teâlâ'nın kuluna lutfedip bildirmesi sâyesindedir.
Âyet-i kerîmede Cenâb-ı Hak:
"(Rasûlüm!) Bunlar, bizim sana vahiy yoluyla bildirmekte olduğumuz gayb haberlerindendir..." (Âl-i İmran, 44) buyurarak bâzı gaybî hakîkatleri bildirdiğini haber vermektedir.
Bir de şu var ki, gayb iki türlüdür: Mutlak gayb ve izâfî gayb.
Allâh'tan gayrısının bilemeyeceği gayb, mutlak gaybdır. Bir kimsenin mutlak gaybdan bir şey bilebilmesi, kendi dirâyetine bağlı değildir. O, ancak Allâh'ın bildirmesiyle bilinebilir. Bu biliş de O'nun lutfu kadardır. İzâfî gayb ise bâzılarına mâlum, bâzılarına meçhûl olan keyfiyetlerdir. Meselâ bir kimsenin cebindeki parayı yalnız kendi bilir başkası bilmez. Bâzı kimseler için gayb olan bir şey, bâzı kimseler için gayb olmayabilir.
Burada Allâh'ın velî kulları için mevzubahis olan gayb, mutlak gaybdır ki o da ancak Allâh'ın bildirmesiyle ve bildirdiği kadarıyla bilinebilir.
Gerçek Hak dostları, tahmin ve teşhislerinde ne kadar isâbet etseler de, keşf ve firâset sâhibi olduklarını iddiâya kalkışmazlar. Öyle insanlar vardır ki yüzlerine bakıldığında Allâh hatırlanır. Dillerinden hikmet ve mârifet damlaları dökülür. Tâbir câizse konuşmaz, sanki konuşturulurlar. Buna rağmen, Hakk'ın lutufları karşısında iki büklümdürler. Zîrâ insan zayıf bir varlıktır. Haddi aşarak gurura kapılabilir. İnsanın kendisini üstün görmesi ise en büyük felâkettir. Bu takdirde Cenâb-ı Hak da kulunu îkâz için ona acziyeti tattırabilir.
Aslında firâset, keşf ve sâdık rüyâlar, Allâh'ın sâlih kullarına hakîkatleri ilhâm ederek lutufta bulunmasından ibârettir.
Meşhûr Kasîde-i Bürde şâiri İmâm Bûsirî birgün evine giderken yolda nûr yüzlü bir pîr-i fânîye rastlar. Yaşlı zât ona:
"- Yâ Bûsirî! Bu gece rüyanda Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'i gördün mü?" diye sorar.
İmâm Bûsirî:
"- Hayır, görmedim." diye cevap verir.
Pîr-i fânî, bu kısa konuşmanın ardından başka bir şey demeden ayrılır. Fakat onun bu sözleri İmâm'ın gönlündeki Hazret-i Peygamber'e olan aşk ve muhabbeti coşturur.
O gece İmâm, rüyâsında Hazret-i Peygamberi görür ve uyanınca içinin neş'e ve huzurla dolduğunu fark eder.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'i medheden ve nice Peygamber âşıklarını muhabbet deryâsında yıkayan birçok medhiyeler yazar.
Bir müddet sonra vücûdunun yarısı felç olur. Yürüyemez ve hareket edemez hâle gelir. O zaman meşhûr Kasîde-i Bürde'yi yazıp bununla Cenâb-ı Hak'tan şifâ diler.
Kasîdeyi bitirdiği gece rüyâsında Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'i görür ve kasîdeyi O'na okur. Kasîdenin tamamen okunmasından sonra Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, mübârek elleriyle İmâm Bûsirî'nin felçli uzuvlarını mesh eder. Ne derin bir muhabbetin eseridir ki, İmam Bûsirî, uyandığı zaman hastalığının zâil olduğunu görür ve Allâh'a şükreder.
O gecenin sabahında sıhhatine kavuşmuş olarak sürûr içinde câmiye giderken, yolda Şeyh Ebu'r-Recâ Hazretleri'ne rastlar. Hazret ona:
"- Yâ Bûsirî! Fahr-i Âlem'i medhettiğin kasîdeyi okur musun?" der.
İmâm Bûsirî:
"- Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz'i medh eden kasîdelerim pek çok. Hangisini istiyorsunuz?" diye sorar.
Şeyh Ebu'r-Recâ:
"- Hazret-i Peygamber'in huzûrunda okuduğunu istiyorum. Çünkü Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-'in bu kasîdeden çok memnûn olduğunu gördüm." der.
Bu kasîdeyi henüz hiç kimsenin duymadığını bilen İmâm Bûsirî hayretler içinde kalır.
İslâm âleminde pek çok misâlleri bulunan keşf, firâset, ilham ve sâdık rüyâlar vesîlesiyle gayb âlemine âit pek çok sırrın, sâdık kimselere ayân olduğu görülmektedir. Hâlbuki;
"... Göklerde ve yerde, Allâh'tan başka hiç kimse gaybı bilemez..." (en-Neml, 65) beyânı, ilâhî bir hakîkattir. O hâlde burada bir îzâha ihtiyâç vardır.
Bu îzâh, esâsen, "...Kulumu sevince ben onun (âdetâ) işiten kulağı, gören gözü, tutan eli ve yürüyen ayağı olurum..." (Buhârî, Rikâk, 38) kudsî hadîsinin muhtevâsında mevcuddur. Keşf ve ilhâmın merkezi, Allâh'ın insana üflediği rûhtur. Zâhiren, bedendeki baş gözüyle bakılsa bile; o gözde mevcûd olan "ilâhî nûr" karşısında gaybın perdeleri, Allâh'ın dilediği ölçüde hükümsüz kalıverir. Bu takdîrde gaybı gösteren yine Allâh'tır. Yoksa kulda gaybı görecek, işitecek ve bilecek bir kudret yoktur. Kulun bilmesi, ancak Allâh Teâlâ'nın kuluna lutfedip bildirmesi sâyesindedir.
Âyet-i kerîmede Cenâb-ı Hak:
"(Rasûlüm!) Bunlar, bizim sana vahiy yoluyla bildirmekte olduğumuz gayb haberlerindendir..." (Âl-i İmran, 44) buyurarak bâzı gaybî hakîkatleri bildirdiğini haber vermektedir.
Bir de şu var ki, gayb iki türlüdür: Mutlak gayb ve izâfî gayb.
Allâh'tan gayrısının bilemeyeceği gayb, mutlak gaybdır. Bir kimsenin mutlak gaybdan bir şey bilebilmesi, kendi dirâyetine bağlı değildir. O, ancak Allâh'ın bildirmesiyle bilinebilir. Bu biliş de O'nun lutfu kadardır. İzâfî gayb ise bâzılarına mâlum, bâzılarına meçhûl olan keyfiyetlerdir. Meselâ bir kimsenin cebindeki parayı yalnız kendi bilir başkası bilmez. Bâzı kimseler için gayb olan bir şey, bâzı kimseler için gayb olmayabilir.
Burada Allâh'ın velî kulları için mevzubahis olan gayb, mutlak gaybdır ki o da ancak Allâh'ın bildirmesiyle ve bildirdiği kadarıyla bilinebilir.
Gerçek Hak dostları, tahmin ve teşhislerinde ne kadar isâbet etseler de, keşf ve firâset sâhibi olduklarını iddiâya kalkışmazlar. Öyle insanlar vardır ki yüzlerine bakıldığında Allâh hatırlanır. Dillerinden hikmet ve mârifet damlaları dökülür. Tâbir câizse konuşmaz, sanki konuşturulurlar. Buna rağmen, Hakk'ın lutufları karşısında iki büklümdürler. Zîrâ insan zayıf bir varlıktır. Haddi aşarak gurura kapılabilir. İnsanın kendisini üstün görmesi ise en büyük felâkettir. Bu takdirde Cenâb-ı Hak da kulunu îkâz için ona acziyeti tattırabilir.
Aslında firâset, keşf ve sâdık rüyâlar, Allâh'ın sâlih kullarına hakîkatleri ilhâm ederek lutufta bulunmasından ibârettir.