Sizi görüp size şefkatle bakmayan gözlerin vay haline…
Sizi işitip size inanmayan kulakların vay haline…
Yolunuzun üzerine taşlar koyan, dikenler serenlerin vay haline…
Vay haline Taif’de mübarek sakalınızdan süzülen yaşların ve kanların akmasına sebep olan o taşları atan ellerin sahibine…
Vay haline…
Ey bahtsız çocuklar… Hiç gül incitilir mi? Bir Peygamber taşlanır mı hiç?
Taif utandı, ağladı Taif. Atılan taş utandı, taş da ağladı.
O taşlar ki, hep mübarek ayaklarınızın altını öpmeye mübtelaydı.
Nur yüzünüze böyle temas etmek ister miydi hiç?
İstemezdi canınızı yakmayı.
İki dağ arasında küçük bir kentti Taif
Sizden bihaber yaşanları vardı. Henüz içmemişlerdi ellerinizden iman şerbertini tadını bilmiyorlardı daha…
Siz ne zaman Taif’e gitme kararı aldığınızda, bahtına ne zaman siz düştüğünüzde efendim Taifi’in, güllerle sevinçle karşılamaları lazımdı sizi.
Zira ebedi mutluluğu getiriyordunuz, zira sonsuz bir kurtuluşu vaat ediyordunuz
Onlara…
Ne gül uzattılar size, ne hakkıyla davrandılar.
Taşladılar sizi efendim,utanmadan, sıkılmadan, korkmadan taşladılar.
Gül yüzünüzden ümmetin affı için gözyaşı döküyorken, bir de mübarek kanınız eklendi buna…
Yaralanan ve kanayan yerlerinizden düşen damlalar eğer etseydi yere temas,
Alemin sonu olurdu. Biliyordu melekler…
Dört bir tarafınızda pervane olup her biri bin aleme bedel mübarek damlaları yakalamaya çalışıyorlardı yere düşmeden.
Çok yorgundunuz efendim, bir ağacın yanında oturdunuz, yüzünüzde kanınızla karışan göz yaşlarınız…
Sizi Taif’den taşlayarak çıkartan çocuklar evlerine bir utanç ile döndüler…
Anneleri hiçbir suyla çıkartamadı ellerindeki bu kiri.
Mübarek bedeninize temaz edip sizi inciten taşlar utançlarından bölündü, bölündü un ufak toz oldu.
Mübarek ağzınızdan gönlünüzün büyüklüğüne yakıştığı ve sadece ümmetini çok seven bir Peygamberin başardığı kelimeler döküldü…
Sizi işitip size inanmayan kulakların vay haline…
Yolunuzun üzerine taşlar koyan, dikenler serenlerin vay haline…
Vay haline Taif’de mübarek sakalınızdan süzülen yaşların ve kanların akmasına sebep olan o taşları atan ellerin sahibine…
Vay haline…
Ey bahtsız çocuklar… Hiç gül incitilir mi? Bir Peygamber taşlanır mı hiç?
Taif utandı, ağladı Taif. Atılan taş utandı, taş da ağladı.
O taşlar ki, hep mübarek ayaklarınızın altını öpmeye mübtelaydı.
Nur yüzünüze böyle temas etmek ister miydi hiç?
İstemezdi canınızı yakmayı.
İki dağ arasında küçük bir kentti Taif
Sizden bihaber yaşanları vardı. Henüz içmemişlerdi ellerinizden iman şerbertini tadını bilmiyorlardı daha…
Siz ne zaman Taif’e gitme kararı aldığınızda, bahtına ne zaman siz düştüğünüzde efendim Taifi’in, güllerle sevinçle karşılamaları lazımdı sizi.
Zira ebedi mutluluğu getiriyordunuz, zira sonsuz bir kurtuluşu vaat ediyordunuz
Onlara…
Ne gül uzattılar size, ne hakkıyla davrandılar.
Taşladılar sizi efendim,utanmadan, sıkılmadan, korkmadan taşladılar.
Gül yüzünüzden ümmetin affı için gözyaşı döküyorken, bir de mübarek kanınız eklendi buna…
Yaralanan ve kanayan yerlerinizden düşen damlalar eğer etseydi yere temas,
Alemin sonu olurdu. Biliyordu melekler…
Dört bir tarafınızda pervane olup her biri bin aleme bedel mübarek damlaları yakalamaya çalışıyorlardı yere düşmeden.
Çok yorgundunuz efendim, bir ağacın yanında oturdunuz, yüzünüzde kanınızla karışan göz yaşlarınız…
Sizi Taif’den taşlayarak çıkartan çocuklar evlerine bir utanç ile döndüler…
Anneleri hiçbir suyla çıkartamadı ellerindeki bu kiri.
Mübarek bedeninize temaz edip sizi inciten taşlar utançlarından bölündü, bölündü un ufak toz oldu.
Mübarek ağzınızdan gönlünüzün büyüklüğüne yakıştığı ve sadece ümmetini çok seven bir Peygamberin başardığı kelimeler döküldü…