Sultanım!
Bir yıldız gibi doğdun 571 yılında
Güneş bile sönük kaldı senin o güzel nurunda
O zamanlar insanlığın en karanlık zamanı
Seninle karanlıklar sultanım, nura boyandı
Kisra Saraylarında sütunlar yerlere uzandı
Ateşler alevini kaybetti senden utandı
Sen gelmeden önce baban seni dünyada yalnız bıraktı
Geldin dünya ya çok geçmedi annende durmadı
Yetimdin artık sultanım, ama seni bir sevenin vardı
Öyle bir sevendi ki seni seven, işte O Allah’tı !
Sultanım!
Öyle bir gelişle geldin ki, her şey sana hayrandı
Seni tanıyanlar aşkın narında yandıkça yandı
Bir Ebu Bekir oldu seninle, Sıddık-i Ekber
Bir Ömer oldu ki! Adaleti dünyaya bedel
Bir Osman oldu ki! melekler bile ondan haya eder
Bir Ali geldi ki! Arş onun heybetinden inler.
……….
Sultanım!
Daha peygamberlik gelmemişken bile kafirler
Sana güvenlerinden, Muhammedün Emin dediler
Her şeylerini sana güvenerek emanet ettiler
Peygamberlik gelince kıymetini bilemediler.
Muhammedün Emin diyenler savaşta idi seninle
Mübarek dişini şehit ettiler, kafirler haince
Cebrail bir hışımla indi yer yüzüne
Bir damla kanın yere düşmesin diye
……
Sutanım!
Ne zamanlar geçti sultanım vazifen hep tebliğ idi
Seni Sevmemek ne katı bir kalblilik idi
Defalarca uyarmışken amcan ebu cehili
Bıkmadan usanmadan sultanım sana eziyet etti
Hani bir keresinde sana evine davet etmişti
Önce gitmek istememiştin,
Amacı sana tuzak kurup alay etmekti
Sonra belki döner diye davetine icabet etmiştin
Ve tam kuyunun önüne gelince Cebrail dur demişti
Dönünce geriye, arkandan koşup gelmişti
Kazdığı kuyuya unutup, kendisi düşüvermişti
İpler uzattılar, merdivenler kurdular yetişmedi
Sana yalvardı kurtar beni diye
İplerin yetişmediği yere bir el ilişmişti
O nurlu elini pis bir kafir kirletmişti
Sen ona merhamet edip elini uzatmışken
Kendini alamadı sana büyücü demekten
………..
Sultanım!
Sene 622, Allah’ın emri ile gitmiştin Medine’ye
Kavuşmuştun sana aşık olan seni sevenlerine
Karşılamışlardı seni ağızlarında bir şiir, ellerinde güller ile
Burada durmadın tebliğlerine devam ettin
İnsanları Allah’ı sevdirip hepsini bir kul ettin
Mutluluğu verdin onlara Asrı Saadeti yaşattın
……….
Sultanım!
Sene 632,Artık ayrılış vakti diye veda hutbesine çıktın
Son zamanına kadar, her anında tebliğde bulundun
Allah şahit bizde şahidiz sen görevini eksiksiz yaptın
Geceleri uyumadın, yetmedi her seferinde, ümmetim diye ağladın
632 senesinde bir güneş’ gibi usulca kaybolup hakka ulaştın
Gittin ama gidişinle, 1400 sene sonra bile sevenlerini ağlattın
………….
Sultanımmmmmmmmmm…..
ALINTIDIR..