Isa aleyhisselam bir ağacın altında kendinden geçmiş bir halde dua
eden birini görür. Dikkatlice baktığında adamın ayakları tutmayan
bir kötürüm olduğunu anlar. Sonra iki gözünün de görmediğini fark
eder.
Vücuduna dikkatlice baktığında ise cildinde baras hastalığı olduğunu
görür. Ama adam bütün bunlara rağmen ellerini kaldırmış mutluluktan
uçacakmış gibi dua etmektedir:
“Ey nice zenginlere vermediği nimeti bana ikram eden Rabbim!
Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!..”
Hazret-i Isa kötürüm adama yaklaşır:
-Ayağın yürümüyor, gözün görmüyor; bedenin de sağlıklı görünmüyor?
Buna rağmen çoğu zenginlere verilmeyen nimetlerin sana verildiğini
düşünmekte, bunun için de büyük bir mutlulukla şükretmektesin. Hangi
nimettir nice zenginlere verilmediği halde sana verilen?
Kapalı gözleriyle sesin geldiği yana yönelen kötürüm adam şöyle der:
-Efendi! Allahü teala bana öyle bir kalp vermiş ki, o kalple Onu
tanıyorum. Öyle de bir dil vermiş ki, o dille de ona şükrediyorum.
Halbuki, dünyanın serveti elinde olan nice zenginler var ki,
kalbinde Onu tanıma sevinci, dilinde de Ona şükretme mutluluğu yoktur.
Ama gel gör ki, ayakları topal, gözleri kör, bedeninde hastalıklar
bulunan bu kötürüm adama Rabbim, bu sevgiyi ihsan eylemiş, bu
nimetin farkına varma tefekkürünü nasip eylemiş. Işte bunu düşününce
kendimi tutamıyor ve:
“Nice zenginlere vermediği nimeti bana veren
Rabbim! Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!” diye
teşekkür etmekten kendimi alamıyorum.
Baş gözü kapalı da olsa kalp gözü açık olan bu adama yaklaşan Isa
aleyhisselam:
-Ver şu elini öyle ise! diyerek elinden tutar, eğilerek görmeyen
gözlerinden öper. Peygamberin dudaklarının değdiği gözler anında açılır.
Karşısındakinin Isa aleyhisselam olduğunu görünce heyecanlanan adam:
-Sen şu ölüleri dirilten, hastalara şifalar bahşeden mucizelerin
sahibi Peygamber değil misin? der. Isa Peygamber:
-Belli olmuyor mu? deyince:
-Gözlerimden belli oluyor da ayaklarımdan henüz belli değil, der.
Tebessüm eden Isa aleyhisselam:
-Sen hele bir ayağa kalkmayı dene! Deyince, silkinen kötürüm adam
dimdik ayağa kalkar. Ayakları üzerine dikilebildiğini anlayınca
söylediği ilk sözü şu olur:
-Ey Allahın Nebisi, sendeki bu mucizeler de O’ndan değil mi? Öyle
ise izin ver de geç kalmayayım, O’na şükredeyim, diyerek hemen yere
iner, başını secdeye koyar ve der ki:
-Rabbim! Seni tanıyan bir kalple, şükreden bir dil nimetinin şükrünü
yapmaktan acizken, şimdi gören bir çift gözle, yürüyen iki de ayak
lütfettin. Artık bilemiyorum nasıl şükretmem gerekiyor bu eşsiz
nimetler karşısında?
Bu sırada çevreden toplanan halk, gösterdiği bu mucizelerden dolayı
Isa aleyhisselamın elini öpmek isterler. Ama Allahın Peygamberi
işaret eder:
“Benim değil secdedeki şu kötürüm adamın elini öpün!..”
Derler ki:
“Onu secdeye indiren nimetlere biz baştan beri sahibiz.
Ama hiçbirimiz onun duyduğu gibi bir mutluluk duymadık.”
Hazreti Isa bunlara şu cevabı verir:
“Öyle ise tefekkür edin, siz de düşünün. Düşünen sahip olduğu
nimetin farkına varır. Düşünmeyen ise kendisini mahrumiyette sanır!”
eden birini görür. Dikkatlice baktığında adamın ayakları tutmayan
bir kötürüm olduğunu anlar. Sonra iki gözünün de görmediğini fark
eder.
Vücuduna dikkatlice baktığında ise cildinde baras hastalığı olduğunu
görür. Ama adam bütün bunlara rağmen ellerini kaldırmış mutluluktan
uçacakmış gibi dua etmektedir:
“Ey nice zenginlere vermediği nimeti bana ikram eden Rabbim!
Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!..”
Hazret-i Isa kötürüm adama yaklaşır:
-Ayağın yürümüyor, gözün görmüyor; bedenin de sağlıklı görünmüyor?
Buna rağmen çoğu zenginlere verilmeyen nimetlerin sana verildiğini
düşünmekte, bunun için de büyük bir mutlulukla şükretmektesin. Hangi
nimettir nice zenginlere verilmediği halde sana verilen?
Kapalı gözleriyle sesin geldiği yana yönelen kötürüm adam şöyle der:
-Efendi! Allahü teala bana öyle bir kalp vermiş ki, o kalple Onu
tanıyorum. Öyle de bir dil vermiş ki, o dille de ona şükrediyorum.
Halbuki, dünyanın serveti elinde olan nice zenginler var ki,
kalbinde Onu tanıma sevinci, dilinde de Ona şükretme mutluluğu yoktur.
Ama gel gör ki, ayakları topal, gözleri kör, bedeninde hastalıklar
bulunan bu kötürüm adama Rabbim, bu sevgiyi ihsan eylemiş, bu
nimetin farkına varma tefekkürünü nasip eylemiş. Işte bunu düşününce
kendimi tutamıyor ve:
“Nice zenginlere vermediği nimeti bana veren
Rabbim! Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!” diye
teşekkür etmekten kendimi alamıyorum.
Baş gözü kapalı da olsa kalp gözü açık olan bu adama yaklaşan Isa
aleyhisselam:
-Ver şu elini öyle ise! diyerek elinden tutar, eğilerek görmeyen
gözlerinden öper. Peygamberin dudaklarının değdiği gözler anında açılır.
Karşısındakinin Isa aleyhisselam olduğunu görünce heyecanlanan adam:
-Sen şu ölüleri dirilten, hastalara şifalar bahşeden mucizelerin
sahibi Peygamber değil misin? der. Isa Peygamber:
-Belli olmuyor mu? deyince:
-Gözlerimden belli oluyor da ayaklarımdan henüz belli değil, der.
Tebessüm eden Isa aleyhisselam:
-Sen hele bir ayağa kalkmayı dene! Deyince, silkinen kötürüm adam
dimdik ayağa kalkar. Ayakları üzerine dikilebildiğini anlayınca
söylediği ilk sözü şu olur:
-Ey Allahın Nebisi, sendeki bu mucizeler de O’ndan değil mi? Öyle
ise izin ver de geç kalmayayım, O’na şükredeyim, diyerek hemen yere
iner, başını secdeye koyar ve der ki:
-Rabbim! Seni tanıyan bir kalple, şükreden bir dil nimetinin şükrünü
yapmaktan acizken, şimdi gören bir çift gözle, yürüyen iki de ayak
lütfettin. Artık bilemiyorum nasıl şükretmem gerekiyor bu eşsiz
nimetler karşısında?
Bu sırada çevreden toplanan halk, gösterdiği bu mucizelerden dolayı
Isa aleyhisselamın elini öpmek isterler. Ama Allahın Peygamberi
işaret eder:
“Benim değil secdedeki şu kötürüm adamın elini öpün!..”
Derler ki:
“Onu secdeye indiren nimetlere biz baştan beri sahibiz.
Ama hiçbirimiz onun duyduğu gibi bir mutluluk duymadık.”
Hazreti Isa bunlara şu cevabı verir:
“Öyle ise tefekkür edin, siz de düşünün. Düşünen sahip olduğu
nimetin farkına varır. Düşünmeyen ise kendisini mahrumiyette sanır!”