"Sevmeyi bilmeyene bilmeyi sevmek ne ki?" * Ne kadar hakli! Ormanin
nerede oldugu bildigin halde, ormana yuruyecek heyecanin yoksa,
vurdumduymazligin kor ateslerinde butun ormanlari yakmissin
demektir. ciceklerin tac yapraklarini sayip sayip da, bir cicek
yuzunu yuzundeki sevince katistiramayacagin bir sevdigin yoksa,
cicek cicek asklari dogramissin, nice demektir. Bulbuller gul
yapraklarinin kizilliginin kromotografik analizini yapmazlar,
yapamazlar. Seslerini gullerin yapragina doladikca, sabahi da, gulu
de, kendilerini de yeniden kiymetlendiren ve essiz bir degere
eristiren bir simya ustasi oluverirler. Severler, sevmesini
bilirler.
Bilgi yarismasi degildir yasamak; sevgi yogrulmasidir. Bilmek,
sadece saymadir, sadece olcmedir, sadece tartmadir. Bakircilar
meselâ... Bakiri sadece tartarlar. Onlar icin bakir sadece kalibiyla
vardir. Bakislari bakirin kalbine degmez. Bakirin yuzune kazinmis
onbin yillik muhur onlari ilgilendirmez. Oysa, antikaci bakirin
kalibina degil kalbine bakar. Kalbiyle tartar onu. Antikaci ile
bakir fisildasirlar birbirlerine. Aralarinda hicbir olcuye gelmeyen,
hicbir terazi kefesine sigmayan, hicbir sayiyla hesaplanamayan bir
bag kurulur. Topragini uzerinden atmis bakir ilk defa konusur. Bin
yillarin suskunlugunu/beklemisligini antikacinin heyecanla inip
cikan gogsunde cagiltili bir nutka donusturur. Yuregi kipir kipir
atar gibidir kiymetinin bilindigi avuclarda. Bundan boyle kapladigi
yer kadar degildir "o bakir"in hacmi. Bagli oldugu zamanlarin
habercisi oldugu icin onemlidir. Sanatkârina bizi bagladigi icin
essizdir.
Sevmek baglanmak demektir. AsIk olmak, sarmas dolas olmak demeye
gelir. Bak ki; ask bile sarmasIktan odunc almistir anlamini.
SarmasIk doner, dolanir, kivranir, ama hep baglidir, her daim sarip
sarmalar, baglanir..
Diyecegim o ki...
Dinin bilgisi, seni Allah'a baglamayabilir. Hatta asiri bilgi
zorlamasi hazir baglarini cozebilir bile... Allah'in bir oldugunu
bilmen ve bildigini bildirmen, O'nun katinda biricik oldugunu
hissetmenin garantisi degildir. Sozgelimi, otuziki farzi eksIksiz
yazabilsen sinav kagidina, "dinci" seni basarili sayacaktir.
Ornegin, "Asagidakilerden hangisi Hz. Muhammed'in katildigi
savaslardan degildir?" sorusunun dogru seceneginin kalbinden vursan
kursun kaleminle, sana puan verilecek...
Sadece bilmeni olcuyor sinavlar. Bilmeyi sevmeni umuyorlar sinav
koclari. Sevmesen de bilmeni istiyorlar. Sevmeye sevmeye bilmeni
bile alkisliyorlar. Seni hic yokken sevip, ozene bezene var eden
Yaradan'ini, isigi yuzune dokunmayan, sicagi tenine dokunmayan uzak
bir yildiz gibi tarif ediyor kimi vaazlar. Sana sah damarindan bile
yakin oldugunu fisildayan Rabbin ile sicacik ve icten bir bag
kurmaya ayarli degil din bilgisi kitaplari. Seni hiclikten
cikarip "gozde"si eyleyen, kendi kutlu ve musfik sozune muhatap eden
Rabbini sozel kalabaliklar arasinda kuru bir bilgi olarak sunuyorlar
sana. Bilmeni istiyorlar sadece... Saymani, yazmani, isaretlemeni...
Kilina zarar gelmesin diye uzerine tir tir titreyen "ana yurekli"
Peygamberin –ne hikmetse- cogu kez savaslarini saydiriyorlar sana.
Sarmas dolas olamiyorsun O'nunla da.. Sinav kaygisiyla terlemis
ellerini O'nun ellerinin serinligine birakacak o bagliligi
hissetmene firsat verilmiyor gibi.. Ibadetleri de sanki Allah'a "sus
payi" vermek diye bellemissindir Allah bilir. "Tamam, tamam; namaz
kilacagim Allah'im, cehenneme atma yeter ki.... Bak, oruc da
tutuyorum; kizmayasin sakin!" der gibi icinin ici. Sana o guzel yuzu
veren, sana o essiz gozleri bagislayan Rabbin, sana niye sevemedigin
ibadetleri, niye zoraki yapacagin mesguliyetleri emrediyor olsun ki?
Yuzunu guzel eyleyenin dini de guzel degil midir?
Rabbini bilmek, seni O'nu sevmeye vardirmiyorsa, nasil bilmek bu?
Peygamberinin hayatinin detaylarini bilmekle, sevildigini,
sevdigini, sevindirildigini hissedemiyorsan, nice bilmektir bu?
iskender pala nasil guzel yazmis diymi bu is hem cok zor hemde cok
kolay diyorlar :-(((
nerede oldugu bildigin halde, ormana yuruyecek heyecanin yoksa,
vurdumduymazligin kor ateslerinde butun ormanlari yakmissin
demektir. ciceklerin tac yapraklarini sayip sayip da, bir cicek
yuzunu yuzundeki sevince katistiramayacagin bir sevdigin yoksa,
cicek cicek asklari dogramissin, nice demektir. Bulbuller gul
yapraklarinin kizilliginin kromotografik analizini yapmazlar,
yapamazlar. Seslerini gullerin yapragina doladikca, sabahi da, gulu
de, kendilerini de yeniden kiymetlendiren ve essiz bir degere
eristiren bir simya ustasi oluverirler. Severler, sevmesini
bilirler.
Bilgi yarismasi degildir yasamak; sevgi yogrulmasidir. Bilmek,
sadece saymadir, sadece olcmedir, sadece tartmadir. Bakircilar
meselâ... Bakiri sadece tartarlar. Onlar icin bakir sadece kalibiyla
vardir. Bakislari bakirin kalbine degmez. Bakirin yuzune kazinmis
onbin yillik muhur onlari ilgilendirmez. Oysa, antikaci bakirin
kalibina degil kalbine bakar. Kalbiyle tartar onu. Antikaci ile
bakir fisildasirlar birbirlerine. Aralarinda hicbir olcuye gelmeyen,
hicbir terazi kefesine sigmayan, hicbir sayiyla hesaplanamayan bir
bag kurulur. Topragini uzerinden atmis bakir ilk defa konusur. Bin
yillarin suskunlugunu/beklemisligini antikacinin heyecanla inip
cikan gogsunde cagiltili bir nutka donusturur. Yuregi kipir kipir
atar gibidir kiymetinin bilindigi avuclarda. Bundan boyle kapladigi
yer kadar degildir "o bakir"in hacmi. Bagli oldugu zamanlarin
habercisi oldugu icin onemlidir. Sanatkârina bizi bagladigi icin
essizdir.
Sevmek baglanmak demektir. AsIk olmak, sarmas dolas olmak demeye
gelir. Bak ki; ask bile sarmasIktan odunc almistir anlamini.
SarmasIk doner, dolanir, kivranir, ama hep baglidir, her daim sarip
sarmalar, baglanir..
Diyecegim o ki...
Dinin bilgisi, seni Allah'a baglamayabilir. Hatta asiri bilgi
zorlamasi hazir baglarini cozebilir bile... Allah'in bir oldugunu
bilmen ve bildigini bildirmen, O'nun katinda biricik oldugunu
hissetmenin garantisi degildir. Sozgelimi, otuziki farzi eksIksiz
yazabilsen sinav kagidina, "dinci" seni basarili sayacaktir.
Ornegin, "Asagidakilerden hangisi Hz. Muhammed'in katildigi
savaslardan degildir?" sorusunun dogru seceneginin kalbinden vursan
kursun kaleminle, sana puan verilecek...
Sadece bilmeni olcuyor sinavlar. Bilmeyi sevmeni umuyorlar sinav
koclari. Sevmesen de bilmeni istiyorlar. Sevmeye sevmeye bilmeni
bile alkisliyorlar. Seni hic yokken sevip, ozene bezene var eden
Yaradan'ini, isigi yuzune dokunmayan, sicagi tenine dokunmayan uzak
bir yildiz gibi tarif ediyor kimi vaazlar. Sana sah damarindan bile
yakin oldugunu fisildayan Rabbin ile sicacik ve icten bir bag
kurmaya ayarli degil din bilgisi kitaplari. Seni hiclikten
cikarip "gozde"si eyleyen, kendi kutlu ve musfik sozune muhatap eden
Rabbini sozel kalabaliklar arasinda kuru bir bilgi olarak sunuyorlar
sana. Bilmeni istiyorlar sadece... Saymani, yazmani, isaretlemeni...
Kilina zarar gelmesin diye uzerine tir tir titreyen "ana yurekli"
Peygamberin –ne hikmetse- cogu kez savaslarini saydiriyorlar sana.
Sarmas dolas olamiyorsun O'nunla da.. Sinav kaygisiyla terlemis
ellerini O'nun ellerinin serinligine birakacak o bagliligi
hissetmene firsat verilmiyor gibi.. Ibadetleri de sanki Allah'a "sus
payi" vermek diye bellemissindir Allah bilir. "Tamam, tamam; namaz
kilacagim Allah'im, cehenneme atma yeter ki.... Bak, oruc da
tutuyorum; kizmayasin sakin!" der gibi icinin ici. Sana o guzel yuzu
veren, sana o essiz gozleri bagislayan Rabbin, sana niye sevemedigin
ibadetleri, niye zoraki yapacagin mesguliyetleri emrediyor olsun ki?
Yuzunu guzel eyleyenin dini de guzel degil midir?
Rabbini bilmek, seni O'nu sevmeye vardirmiyorsa, nasil bilmek bu?
Peygamberinin hayatinin detaylarini bilmekle, sevildigini,
sevdigini, sevindirildigini hissedemiyorsan, nice bilmektir bu?
iskender pala nasil guzel yazmis diymi bu is hem cok zor hemde cok
kolay diyorlar :-(((