Allah’ın cemalini müşahadeden, gerçek aşığın her vechede O’nun yüzünü, güzelliğini arayabileceğinden, görebileceğinden bahsedilir. “Allah’ın cemaline aşık olabilmek için, O’nun cemalini insanlarda görebilecek bir inanışa, bir kadere iman edip yola devam etmek, meselenin özü ve aslıdır.” (Yaşayan Kur’an Sünnet, s.53)
İnsanları ve mahlukatı gerektiği gibi sevmeyen insanların da imanın hakikatine erişememiş oldukları söylenir. Çünkü sevgi, hakiki sevgi imandan kaynaklanır. Yegane din olan İslam dini hakiki sevginin kaynağıdır. Herşeyin olduğu gibi sevginin ekmeli de İslam’dadır.
Nasıl?
Sevgi sevdiğinde yok olmaktır. Yani bir bakıma sevdiği için nefsini feda etmektir, buna sehavet–ül enfüs yani nefs cömertliği denir. Zaten sevgi kelimesi ile cimrilik kelimesi yanyana gelemez herhalde. İnsan sevgisinde cömert olan insanlar Allah sevgisinde de cömerttir. Allah sevgisi bize, kaybedip de sonradan bulduğumuz değerli bir şeyden daha çok sevinç vermiyorsa, o zaman durup düşünmekte fayda var.
Hak aşıklarının en çok Allah’ın sevgisini, muhabbetini kaybetmekten korktukları söylenir.
Her şam–u seher zarım Mevla’m. (her sabah akşam ağlarım, Mevlam)
Guş eylemez ağyarım ah! (gayrısı bana kulak vermez)
Bakmaz bana dildarım Mevla’m
Divanemiyem bilmem ah
Nuri dem–i dehşette Mevla’m
Bahr–i gam–ı firkatte ah
Ayrılığın gamı bile onlara bir tür zevk verirmiş. Çünkü böylece sevgili hatırdan çıkmazmış ya...
Müslümanın, müslümana olan sevgisi kardeşin kardeşe duyduğu sevgi gibi olmalıdır. Aynı kamil insanı seven iki insan arasında kolay rastlayamayacağımız bir muhabbetin hasıl olması beklenir. Çünkü insan biraz da sevdiğindendir, sevdiği ile beraberdir. Kardeşinde yok olmak, kamil insanda yok olmanın başlangıcıdır. Bunun sebebi de yine kamil insandır. Kamil insanı sevmenin gayesi de yine Allah’ı bulmak, Allah’ı sevmektir.
La mevcude illallah, La maksude illallah; Allah’tan başka varlık, Ondan başka gaye yoktur.
İnşaallah bu cümleyi hakkıyla anlayabilenlerden oluruz. Sevgiden sevgiye geçerek gerçek Sevgiliye ulaşabiliriz.
İnsanları ve mahlukatı gerektiği gibi sevmeyen insanların da imanın hakikatine erişememiş oldukları söylenir. Çünkü sevgi, hakiki sevgi imandan kaynaklanır. Yegane din olan İslam dini hakiki sevginin kaynağıdır. Herşeyin olduğu gibi sevginin ekmeli de İslam’dadır.
Nasıl?
Sevgi sevdiğinde yok olmaktır. Yani bir bakıma sevdiği için nefsini feda etmektir, buna sehavet–ül enfüs yani nefs cömertliği denir. Zaten sevgi kelimesi ile cimrilik kelimesi yanyana gelemez herhalde. İnsan sevgisinde cömert olan insanlar Allah sevgisinde de cömerttir. Allah sevgisi bize, kaybedip de sonradan bulduğumuz değerli bir şeyden daha çok sevinç vermiyorsa, o zaman durup düşünmekte fayda var.
Hak aşıklarının en çok Allah’ın sevgisini, muhabbetini kaybetmekten korktukları söylenir.
Her şam–u seher zarım Mevla’m. (her sabah akşam ağlarım, Mevlam)
Guş eylemez ağyarım ah! (gayrısı bana kulak vermez)
Bakmaz bana dildarım Mevla’m
Divanemiyem bilmem ah
Nuri dem–i dehşette Mevla’m
Bahr–i gam–ı firkatte ah
Ayrılığın gamı bile onlara bir tür zevk verirmiş. Çünkü böylece sevgili hatırdan çıkmazmış ya...
Müslümanın, müslümana olan sevgisi kardeşin kardeşe duyduğu sevgi gibi olmalıdır. Aynı kamil insanı seven iki insan arasında kolay rastlayamayacağımız bir muhabbetin hasıl olması beklenir. Çünkü insan biraz da sevdiğindendir, sevdiği ile beraberdir. Kardeşinde yok olmak, kamil insanda yok olmanın başlangıcıdır. Bunun sebebi de yine kamil insandır. Kamil insanı sevmenin gayesi de yine Allah’ı bulmak, Allah’ı sevmektir.
La mevcude illallah, La maksude illallah; Allah’tan başka varlık, Ondan başka gaye yoktur.
İnşaallah bu cümleyi hakkıyla anlayabilenlerden oluruz. Sevgiden sevgiye geçerek gerçek Sevgiliye ulaşabiliriz.