-Allah’ın salat ve selamı üzerine olsun-
Biz seni, bize Alemlere Rahmet Resûl olarak veren Allah için çok sevdik…
Biz seni, yüzünü hiç görmeden sevdik…
Biz seni, içimizdeki bütün eksikliklere, kusurlarımıza rağmen sevdik…
Biz senin yetimliğini, biz senin ümmiliğini, biz senin arkadaşın Cebrail melekten okumayı öğrenmeni çok sevdik. Sen bize, Allah’ın sözünü okuyan ve öğreten başöğretmenimizsin… Sen bize Allah’a inanmanın ardından meleklere inanıp onları sevmekten geçtiğini söyledin. Biz, yüzünü hiç görmediğimiz bu latif dostları da sırf sen anlattığın için sevdik… Sonra Allah’a imanın, O’nun Kitaplarına inanmak ve Kitaplarını sevmekten geçtiğini de söyledin. Kitapları sevmemiz, okumamız bundandır. Sen, bize Allah’a inanmanın O’nun elçilerini sevmek ve aziz tutmaktan geçtiğini de anlattın. Adem’i, Nuh’u, Davud’u, İbrahim’i, Musa’yı, İsa’yı ve diğer peygamberleri de senin yani Muhammed Mustafa (sav)’nın bir öncesi olarak, ilahi öğretinin anlatıcıları ve insanlığın öğretmenleri olarak çok sevdik, ayırmadık... Ahirete yani sonralara da inandık, sen anlattın, razı olduk, teslim olduk, görmediğimiz, bilmediğimiz, hiç işitmediğimiz ahiret, yani ölümden sonraki hayatlarımızın bilgisi, her an omuzlarımıza asıldı o günden sonra… Hesap vereceğimizi, kimsenin ah’ının kimsede kalmayacağı bilgisini, bizlere tane tane anlattığın günden beri, bizim omuzlarımız bükük kaldı, böbürlenemedik…
Yani biz bütün korkularımız, bütün çaresizliklerimiz, bütün hatalarımıza rağmen kötülüğün değil, iyiliğin yanında durmanın şeref olduğunu da senden öğrendik… Biz, bir kader içinde döndürülüp durduğumuzu ve hayrın da şerrin de Allah’tan geldiğini, senden duyduğumuz gün öğrendik: Sığınmayı, duayı ve gücünü…
Biz Allah’a sığınmaktan başka çaresi olmayanlar, seni bu yüzden çok sevdik; zira sen her zaman Allah’a sığındın… Bedir Gazası’nda ellerini açıp gayretle dua ederken, o kadar sığınıp aman istiyordun ki Rabbinden, hırkan omuzlarından yere düştü… İşte yere düşen o hırka yüzünden seni çok seviyoruz…
Biz senin konuşmalarındaki o kibarlığı ve bizlere pek düşkün o hal hatır soruşlarını, biz senin herkes uyuduktan sonra ayak uçlarında uçarcasına gezinerek üstlerimizi örten hallerini, biz senin kahkahadan uzak ama hep mütebessim aydınlık yüzünü çok sevdik… Biz senin, gülümseyen olduğu halde her nasılsa aynı anda hep mahzun bakan gözlerini… Biz senin hep en öndeyken bile, o hep kendini gerilere çeken, ayakta ve buyurun diyen hallerini… Az yemelerini, az uyumalarını, evinde tütmeyen ocağına rağmen bulduğun bir tek hurmayı ****ürüp yetimlere bağışlamanı… Biz senin çocukları çok sevmeni, onlara kıyamayışlarını, çocuklarla oynamanı, ellerinden tutmalarını da çok sevdik…
Biz senin zor zamanlardaki inanç ve cesaretine de aşık olduk… Sen, La İlahe İllallah’ı hiçbir şeyle değişmeyen, sen bir eline güneş, diğerine ay verildiği halde inandığı Hakk Yolu’ndan dönmeyensin… Sen, ümmetine karşı çok merhametli, onlar için yüreği hep tetikte ve duası hep diri, gayreti azim olansın…
Sen bizim, annesini kaybeden küçük çocuklar gibi kalabalıklarda kaybolmamıza asla müsaade etmeyen… Azgın fırtınalarda bile omuzlarımızdan tutup çeken… Sen bizi feveranlar ve sarsılmalar sırasında beline dolayan… Sahip çıkan, bendendir onlar diyen… Sen bizden vazgeçmeyen, sıkı sıkı saran… Sen bize yönelen ateşe bağrını açarak duran… Sen bizi bekleyen, sen bizi asla bırakmayan, sevgisinde sebatlı, tahammülünde kararlı ve umutlu, sen sevdiğinden dönmeyensin… Biz senin bizi sevmelerini sevdik…
Biz senin ahir zaman garipleriniz… Garipleri sevmeni sevdik… Ridası kendini örtmeye yetmeyen Şehid Musab’ın başında ağlayışını… Köle Bilal’e arkadaşımdır demeni… Mescidini süpüren o kimsesiz ve garip zenci kadının -hani ölmüştü de kimselere duyurmadan defnedivermişlerdi onu- kimseciklerin fark etmediği o kayıp ruhun eksikliğini, sorup soruşturup izini sürmelerini, o emektara dua etmelerini… Kuşu ölen mahzun çocuklara hal hatır edip gönül almalarını… Bayram şenliklerine ve oyunlara katılamayan yetim çocuklara evladım olur musun deyişlerini… Kör olduğu için hep geriye atıldığına üzülen Ümmü Mektum’a cihadın sancağını taşıma görevi vererek onu nasıl öne çıkarttığını… Hatırlayarak sana bir kere daha aşık oluyoruz Ya Resûlallah! Sen kimsesizlerin kimsesisin!
Dünyanın bütün garipleri, seninle şereflendi. Sen; haysiyetin, merhametin, nezaketin, temizliğin ve masumiyetin peygamberisin… Bu canlar sana feda olsun! Seni sevmek şereftir
Biz seni, bize Alemlere Rahmet Resûl olarak veren Allah için çok sevdik…
Biz seni, yüzünü hiç görmeden sevdik…
Biz seni, içimizdeki bütün eksikliklere, kusurlarımıza rağmen sevdik…
Biz senin yetimliğini, biz senin ümmiliğini, biz senin arkadaşın Cebrail melekten okumayı öğrenmeni çok sevdik. Sen bize, Allah’ın sözünü okuyan ve öğreten başöğretmenimizsin… Sen bize Allah’a inanmanın ardından meleklere inanıp onları sevmekten geçtiğini söyledin. Biz, yüzünü hiç görmediğimiz bu latif dostları da sırf sen anlattığın için sevdik… Sonra Allah’a imanın, O’nun Kitaplarına inanmak ve Kitaplarını sevmekten geçtiğini de söyledin. Kitapları sevmemiz, okumamız bundandır. Sen, bize Allah’a inanmanın O’nun elçilerini sevmek ve aziz tutmaktan geçtiğini de anlattın. Adem’i, Nuh’u, Davud’u, İbrahim’i, Musa’yı, İsa’yı ve diğer peygamberleri de senin yani Muhammed Mustafa (sav)’nın bir öncesi olarak, ilahi öğretinin anlatıcıları ve insanlığın öğretmenleri olarak çok sevdik, ayırmadık... Ahirete yani sonralara da inandık, sen anlattın, razı olduk, teslim olduk, görmediğimiz, bilmediğimiz, hiç işitmediğimiz ahiret, yani ölümden sonraki hayatlarımızın bilgisi, her an omuzlarımıza asıldı o günden sonra… Hesap vereceğimizi, kimsenin ah’ının kimsede kalmayacağı bilgisini, bizlere tane tane anlattığın günden beri, bizim omuzlarımız bükük kaldı, böbürlenemedik…
Yani biz bütün korkularımız, bütün çaresizliklerimiz, bütün hatalarımıza rağmen kötülüğün değil, iyiliğin yanında durmanın şeref olduğunu da senden öğrendik… Biz, bir kader içinde döndürülüp durduğumuzu ve hayrın da şerrin de Allah’tan geldiğini, senden duyduğumuz gün öğrendik: Sığınmayı, duayı ve gücünü…
Biz Allah’a sığınmaktan başka çaresi olmayanlar, seni bu yüzden çok sevdik; zira sen her zaman Allah’a sığındın… Bedir Gazası’nda ellerini açıp gayretle dua ederken, o kadar sığınıp aman istiyordun ki Rabbinden, hırkan omuzlarından yere düştü… İşte yere düşen o hırka yüzünden seni çok seviyoruz…
Biz senin konuşmalarındaki o kibarlığı ve bizlere pek düşkün o hal hatır soruşlarını, biz senin herkes uyuduktan sonra ayak uçlarında uçarcasına gezinerek üstlerimizi örten hallerini, biz senin kahkahadan uzak ama hep mütebessim aydınlık yüzünü çok sevdik… Biz senin, gülümseyen olduğu halde her nasılsa aynı anda hep mahzun bakan gözlerini… Biz senin hep en öndeyken bile, o hep kendini gerilere çeken, ayakta ve buyurun diyen hallerini… Az yemelerini, az uyumalarını, evinde tütmeyen ocağına rağmen bulduğun bir tek hurmayı ****ürüp yetimlere bağışlamanı… Biz senin çocukları çok sevmeni, onlara kıyamayışlarını, çocuklarla oynamanı, ellerinden tutmalarını da çok sevdik…
Biz senin zor zamanlardaki inanç ve cesaretine de aşık olduk… Sen, La İlahe İllallah’ı hiçbir şeyle değişmeyen, sen bir eline güneş, diğerine ay verildiği halde inandığı Hakk Yolu’ndan dönmeyensin… Sen, ümmetine karşı çok merhametli, onlar için yüreği hep tetikte ve duası hep diri, gayreti azim olansın…
Sen bizim, annesini kaybeden küçük çocuklar gibi kalabalıklarda kaybolmamıza asla müsaade etmeyen… Azgın fırtınalarda bile omuzlarımızdan tutup çeken… Sen bizi feveranlar ve sarsılmalar sırasında beline dolayan… Sahip çıkan, bendendir onlar diyen… Sen bizden vazgeçmeyen, sıkı sıkı saran… Sen bize yönelen ateşe bağrını açarak duran… Sen bizi bekleyen, sen bizi asla bırakmayan, sevgisinde sebatlı, tahammülünde kararlı ve umutlu, sen sevdiğinden dönmeyensin… Biz senin bizi sevmelerini sevdik…
Biz senin ahir zaman garipleriniz… Garipleri sevmeni sevdik… Ridası kendini örtmeye yetmeyen Şehid Musab’ın başında ağlayışını… Köle Bilal’e arkadaşımdır demeni… Mescidini süpüren o kimsesiz ve garip zenci kadının -hani ölmüştü de kimselere duyurmadan defnedivermişlerdi onu- kimseciklerin fark etmediği o kayıp ruhun eksikliğini, sorup soruşturup izini sürmelerini, o emektara dua etmelerini… Kuşu ölen mahzun çocuklara hal hatır edip gönül almalarını… Bayram şenliklerine ve oyunlara katılamayan yetim çocuklara evladım olur musun deyişlerini… Kör olduğu için hep geriye atıldığına üzülen Ümmü Mektum’a cihadın sancağını taşıma görevi vererek onu nasıl öne çıkarttığını… Hatırlayarak sana bir kere daha aşık oluyoruz Ya Resûlallah! Sen kimsesizlerin kimsesisin!
Dünyanın bütün garipleri, seninle şereflendi. Sen; haysiyetin, merhametin, nezaketin, temizliğin ve masumiyetin peygamberisin… Bu canlar sana feda olsun! Seni sevmek şereftir
