Sana gel demeye yüzümüz yok Efendim. Sen kabul buyur bizi, sen davet et de biz varalım o ravzây-ı pâkine yalınayak. Gerekirse yollarında emekleye emekleye hatta sürünerek, yüzüstü gelelim huzuruna. Sen kabul et ki biz Senin uğruna her türlü ezâya, cefâya razıyız. Sümeyyeler misâli bizi de ayaklarımızdan bağlayıp develeri ters istikamete sürsünler. Bedenlerimiz iki parça olsun, vücudumuz tek parça olarak kapına gelmekten utanıyoruz. Bir değil bin parça olsun bedenlerimiz yeter ki kabul et bizi. Kabul et ki Bilâl gibi bizi de kızgın kumlara yatırsınlar ve diyebilelim Allah’ın huzuruna çıkarken, o gün, senin ve dinin için bütün meşakkatlere katlandık diye. Kabul et ki Habbab bin Eret gibi bizi de bir hasıra sarmalasınlar ve sonra da yaksınlar. Senin yolunda feda edilmemiş bir can olarak huzuruna gelmekten utanıyoruz Efendim. Yeter ki Sen ümmetim diye kabul et biz günahkârları Efendim. Bizi de livâü-l hamd sancağının altında topla o dehşetli günde. O gün öyle dehşetli gün ki bütün beşeriyet hatta peygamberler dahi nefsî nefsî dediği gündür. Sadece Senin ümmetî ümmetî diyeceğin o günde, bizi yani bu acizleri, bu günahkâr ümmetini bu hâlimizle perişan bırakma Efendim.
Öyle bir hâle düştük ki Efendim, gündüzlerimiz bile siyaha boyandı. Sen kokmayan gülleri büyüttük bahçelerimizde. Senin için olmayan neyimiz varsa hep renksiz, neyimiz varsa hep yağmalandı çaresiz. En kutsal hediyesiydin Yaradan ‘ ın bize. Heyhât ki koruyamadık tam manasıyla Seni. Asır, sînede ateş misâli oldu. İman elde kor gibi Efendim. Sevgili diye yılanlar atıldı koynumuza.
Ey Güllerin Sultanı! Sana gel demeye yüzümüz yok. Sen davet buyur bize. Biz gelelim alemlere rahmet olan Sen ‘ in nurlu eşiğine. Davet et ki bütün meşakkatler kabulümüzdür. Tek temennîmiz bu asrın biz çaresizlerini için de: “Ey Rabbim! Bunlar da benim ümmetimdendir ” demendir. Toprak olup aslımıza döneceğimiz günler elbette uzak değildir. Bir tebessüm buyur ki gittiğimiz yerler nûrunla aydınlansın Efendim.
Amellerimiz bizi cennetin yanına bile götürmez ki Sana muhabbetimiz olmadan. Bizi “ümmetim” diye kabul et ki asırlardır hep dünyaya bel bağlamış şu günahkârların artık Sen ‘ in muhabbetinle yürekleri taşsın cihandan, cûş-u hurûşa gelsin yüreklerimiz Sana olan aşkla.
On dört asır evvelinden: “Ümmetim yağmur misalidir. Evveli mi âhiri mi hayırlıdır bilinmez ” buyurmuştun. Ama Efendim, biz haramlarla, günahlarla hemhâl olduk dâim. İçimiz dışımıza bir çevrilse ne kadar acınacak halde olduğumuz görülecek. Allah ise bu halimizi mahşere sakladı. Bu yüzden başımız önümüzde, bu yüzden Sana, “gel ey Efendim” diyemiyoruz. Çünkü Sana gel demekten utanıyoruz Ey Gönüllerin Şehremîni! Öyle ise biz gelelim kapına. Kapına gelip kıtmirin olalım Sen ‘ in daima. Kabul et ne olur. Yoksa başımıza dağlardan daha büyük taşların yağacağı gün yakındır. O gün kaçacak yer olmayacak Efendim. Azığımız olan salih amelleri boynumuzda gerdanlık yapamadık bu dünya zindanında. Kalplerimiz taş kesildi
Ey Gönüllerin Sultanı! Ummanlar çekilip kurudu birer birer. Hayat çöl ortasında kaldı çaresiz.
Sana, gel diyemiyoruz Efendim, doğ gecelerimize diyemiyoruz Sultanım. Ama ne olur Sen kabul et de Senden gayrı neyimiz varsa hepsini geride bırakıp sana gelmek istiyoruz. Af diliyoruz kapında. Ey Güllerin Sultanı! Bize yüzünü çevirme ne olur. Efendim! Salât ve selâmlar Sana olsun.. Bizleri, Sana ümmet yapana hamdler olsun…
Alıntıdır.
Öyle bir hâle düştük ki Efendim, gündüzlerimiz bile siyaha boyandı. Sen kokmayan gülleri büyüttük bahçelerimizde. Senin için olmayan neyimiz varsa hep renksiz, neyimiz varsa hep yağmalandı çaresiz. En kutsal hediyesiydin Yaradan ‘ ın bize. Heyhât ki koruyamadık tam manasıyla Seni. Asır, sînede ateş misâli oldu. İman elde kor gibi Efendim. Sevgili diye yılanlar atıldı koynumuza.
Ey Güllerin Sultanı! Sana gel demeye yüzümüz yok. Sen davet buyur bize. Biz gelelim alemlere rahmet olan Sen ‘ in nurlu eşiğine. Davet et ki bütün meşakkatler kabulümüzdür. Tek temennîmiz bu asrın biz çaresizlerini için de: “Ey Rabbim! Bunlar da benim ümmetimdendir ” demendir. Toprak olup aslımıza döneceğimiz günler elbette uzak değildir. Bir tebessüm buyur ki gittiğimiz yerler nûrunla aydınlansın Efendim.
Amellerimiz bizi cennetin yanına bile götürmez ki Sana muhabbetimiz olmadan. Bizi “ümmetim” diye kabul et ki asırlardır hep dünyaya bel bağlamış şu günahkârların artık Sen ‘ in muhabbetinle yürekleri taşsın cihandan, cûş-u hurûşa gelsin yüreklerimiz Sana olan aşkla.
On dört asır evvelinden: “Ümmetim yağmur misalidir. Evveli mi âhiri mi hayırlıdır bilinmez ” buyurmuştun. Ama Efendim, biz haramlarla, günahlarla hemhâl olduk dâim. İçimiz dışımıza bir çevrilse ne kadar acınacak halde olduğumuz görülecek. Allah ise bu halimizi mahşere sakladı. Bu yüzden başımız önümüzde, bu yüzden Sana, “gel ey Efendim” diyemiyoruz. Çünkü Sana gel demekten utanıyoruz Ey Gönüllerin Şehremîni! Öyle ise biz gelelim kapına. Kapına gelip kıtmirin olalım Sen ‘ in daima. Kabul et ne olur. Yoksa başımıza dağlardan daha büyük taşların yağacağı gün yakındır. O gün kaçacak yer olmayacak Efendim. Azığımız olan salih amelleri boynumuzda gerdanlık yapamadık bu dünya zindanında. Kalplerimiz taş kesildi
Ey Gönüllerin Sultanı! Ummanlar çekilip kurudu birer birer. Hayat çöl ortasında kaldı çaresiz.
Sana, gel diyemiyoruz Efendim, doğ gecelerimize diyemiyoruz Sultanım. Ama ne olur Sen kabul et de Senden gayrı neyimiz varsa hepsini geride bırakıp sana gelmek istiyoruz. Af diliyoruz kapında. Ey Güllerin Sultanı! Bize yüzünü çevirme ne olur. Efendim! Salât ve selâmlar Sana olsun.. Bizleri, Sana ümmet yapana hamdler olsun…
Alıntıdır.