ŞEHADET BIR ÇAĞRIDIR, NESİLLERE VE ÇAĞLARA!!!
Şahadet bir çağrıdır, nesillere ve cağlara, dünya var oldukça zulmün dumanının tüttüğü her yerde insanlar bu çağrıya ses verdiler. Habil ile başladı bu mesaj. Mescidi Haramin yani başında Sümeyye'den Uhud' un Hamza'sına. Dünyada eşi görülmemiş bir zulüm ve katledilen kerbelanın Hüseyin' in den, Mısır'ın zindanlarına; işkencelerle dara ağaçlarına itilenlere, inkılabın Behesti' sinden binlerce şehide, Seyh Said' inden Metin Yüksel'ine.
Alçaklığın ve zulmün kol gezdiği yerlerde Hüseyin gibi kutlu Şahadete koşmak, Zeynep gibi bu kutlu mesajı bütün zamanlara ve cağlara aktarmak, Müminlerin en büyük sevdası olmuş.
Şehid, insanlığın onuru, yüz akı ve Şahadet. Bir ask oyle bir ask ki bütün zalimlerin zorbaların karsısına dikilen, yıkılmaz, geçilmez engel. Tüm zamanların zalimlerine bir şehidi karşı cıktı. Tüm zamanların zalimlerinin korkusu oldu. O öylesine bir sevda ki ne mal düşünülürdü ne can.
Karanlıkta kalmışlara ışık oldu Şehid, dermansızlara derman, mazlum ve mahkumlara umut oldu bir mum gibi yandı eridi etrafına ışık saçtı şehit.
Olumsuzluğu tatmıştı. O ölümden korkmazdı. Sehid olanlar ahitlerine sadik kaldılar, asla sözlerinden dönmediler, izzetlice ölmeyi, zillet altında yasamaya tercih ettiler. Dünyalarını altlarından ırmaklar akan cennet karşılığında terk ettiler. Onlar ölmediler, çünkü onlar diriydiler. Rableri katında rızıklanmışlardı. Mazlum Sehidlerin kani döküldükçe yeryüzüne binlerce fidan verirdi toprak.
Mesajları zamandan zamana taşırlardı. Tek bir gaye için, kula kulluğu reddetmek için, insanlığın kurtuluşu içindi Şehidin kendini feda edişi.
Her zamanda bir zalim ve karsısına her zaman da Hüseyin cıktı. "BEN OLMEDIKCE AYAKTA KALMAYACAKSA MUHAMMEDIN ( S.A.V) DINI, EY KILICLAR HAYDIN DURMAYIN, DOGRAYIN BEDENIMI!" diye haykıran Hüseyin. Hin bir zamanda ve mekanda düşmedi bu bayrak.
Şahadet bir çağrıdır, nesillere ve cağlara, dünya var oldukça zulmün dumanının tüttüğü her yerde insanlar bu çağrıya ses verdiler. Habil ile başladı bu mesaj. Mescidi Haramin yani başında Sümeyye'den Uhud' un Hamza'sına. Dünyada eşi görülmemiş bir zulüm ve katledilen kerbelanın Hüseyin' in den, Mısır'ın zindanlarına; işkencelerle dara ağaçlarına itilenlere, inkılabın Behesti' sinden binlerce şehide, Seyh Said' inden Metin Yüksel'ine.
Alçaklığın ve zulmün kol gezdiği yerlerde Hüseyin gibi kutlu Şahadete koşmak, Zeynep gibi bu kutlu mesajı bütün zamanlara ve cağlara aktarmak, Müminlerin en büyük sevdası olmuş.
Şehid, insanlığın onuru, yüz akı ve Şahadet. Bir ask oyle bir ask ki bütün zalimlerin zorbaların karsısına dikilen, yıkılmaz, geçilmez engel. Tüm zamanların zalimlerine bir şehidi karşı cıktı. Tüm zamanların zalimlerinin korkusu oldu. O öylesine bir sevda ki ne mal düşünülürdü ne can.
Karanlıkta kalmışlara ışık oldu Şehid, dermansızlara derman, mazlum ve mahkumlara umut oldu bir mum gibi yandı eridi etrafına ışık saçtı şehit.
Olumsuzluğu tatmıştı. O ölümden korkmazdı. Sehid olanlar ahitlerine sadik kaldılar, asla sözlerinden dönmediler, izzetlice ölmeyi, zillet altında yasamaya tercih ettiler. Dünyalarını altlarından ırmaklar akan cennet karşılığında terk ettiler. Onlar ölmediler, çünkü onlar diriydiler. Rableri katında rızıklanmışlardı. Mazlum Sehidlerin kani döküldükçe yeryüzüne binlerce fidan verirdi toprak.
Mesajları zamandan zamana taşırlardı. Tek bir gaye için, kula kulluğu reddetmek için, insanlığın kurtuluşu içindi Şehidin kendini feda edişi.
Her zamanda bir zalim ve karsısına her zaman da Hüseyin cıktı. "BEN OLMEDIKCE AYAKTA KALMAYACAKSA MUHAMMEDIN ( S.A.V) DINI, EY KILICLAR HAYDIN DURMAYIN, DOGRAYIN BEDENIMI!" diye haykıran Hüseyin. Hin bir zamanda ve mekanda düşmedi bu bayrak.