Salih amelim yok ki!
Yezîd er-Rakkaşî anlatıyor:
İsrailoğulları zamanında zalim bir hükümdar vardı. Bir gün makamında otururken kapıdan içeri sevimsiz görünüşlü ve korkunç halli birisinin girdiğini gördü. Hükümdar onun aniden içeri dalışının heybetli bir şekilde girişinin verdiği şiddetli korku ile hemen adamın karşısına dikilerek:
- Ey adam, sen kimsin! Evime bu şekilde girmene kim izin verdi? diye sordu.
Gelen adam:
- Bu evin asıl sahibi izin verdi! Ben ise hiçbir kapıcı ve muhafızın engel olamayacağı, hiçbir padişahın yanına girerken izin almaya ihtiyaç duymayan, hiçbir sultandan korkmayan, hiçbir zalimin korkutamadığı ve aynı zamanda hiçbir kimsenin elimden kaçamadığı birisiyim, dedi. Bunları duyan hükümdar yüz üstü yere düştü, vücudu titremeye başladı; Ona:
- Yoksa sen ölüm meleği misin? diye sordu; o da:
- Evet, ben ölüm meleğiyim, dedi. Hükümdar:
- Allah'a yemin ederek söylüyorum; bana bir gün zaman tanışan da, yapmış olduğum bütün günahlardan tövbe etsem, Allah'tan benim kusurlarımı bağışlamasını istesem ve hazinemde biriktirmiş olduğum bütün malları dağıtsam! Yoksa ben, ahirette O'nun azabına tahammül edecek güçte değilim, dedi. Melek:
- Sana nasıl zaman tanıyabilirim ki! Ömrünün günleri sayılı ve vakitleri değişmeyecek şekilde yazılıdır, dedi. Hükümdar:
- O zaman bir saat mühlet versen olmaz mı? diye sordu; melek:
- Sana tanınan bütün saatler bu hesabın içindededir. Onlar geçip gitti, senin hiç haberin olmadı. Sen bütün nefeslerini tükettin, senin için bir nefeslik süre kalmadı, dedi. Hükümdar:
- Peki, sen beni mezara koyunca yanımda kim olacak? diye sordu. Melek:
- Salih amelinden başka hiçbir şey olmayacak, dedi. Hükümdar:
- Benim hiçbir salih amelim yok ki! deyince, melek:
- Hiç şüphesiz senin gidişin ateşe ve varacağın yer Cabbar olan Allah'ın gazabı olacaktır, dedi ve onun ruhunu aldı.
Ruhu alınan hükümdar tahtından aşağı yüz üstü düştü. Memleketindeki insanlar ise ardından feryat ediyorlardı. Şayet onlar Allah'ın ona gazap etmesi sebebiyle gideceği yeri bilselerdi; daha çok ağlarlar ve daha fazla feryat ederlerdi.
Yöneticilere Altın Öğütler....
İmam Gazâlî
Yezîd er-Rakkaşî anlatıyor:
İsrailoğulları zamanında zalim bir hükümdar vardı. Bir gün makamında otururken kapıdan içeri sevimsiz görünüşlü ve korkunç halli birisinin girdiğini gördü. Hükümdar onun aniden içeri dalışının heybetli bir şekilde girişinin verdiği şiddetli korku ile hemen adamın karşısına dikilerek:
- Ey adam, sen kimsin! Evime bu şekilde girmene kim izin verdi? diye sordu.
Gelen adam:
- Bu evin asıl sahibi izin verdi! Ben ise hiçbir kapıcı ve muhafızın engel olamayacağı, hiçbir padişahın yanına girerken izin almaya ihtiyaç duymayan, hiçbir sultandan korkmayan, hiçbir zalimin korkutamadığı ve aynı zamanda hiçbir kimsenin elimden kaçamadığı birisiyim, dedi. Bunları duyan hükümdar yüz üstü yere düştü, vücudu titremeye başladı; Ona:
- Yoksa sen ölüm meleği misin? diye sordu; o da:
- Evet, ben ölüm meleğiyim, dedi. Hükümdar:
- Allah'a yemin ederek söylüyorum; bana bir gün zaman tanışan da, yapmış olduğum bütün günahlardan tövbe etsem, Allah'tan benim kusurlarımı bağışlamasını istesem ve hazinemde biriktirmiş olduğum bütün malları dağıtsam! Yoksa ben, ahirette O'nun azabına tahammül edecek güçte değilim, dedi. Melek:
- Sana nasıl zaman tanıyabilirim ki! Ömrünün günleri sayılı ve vakitleri değişmeyecek şekilde yazılıdır, dedi. Hükümdar:
- O zaman bir saat mühlet versen olmaz mı? diye sordu; melek:
- Sana tanınan bütün saatler bu hesabın içindededir. Onlar geçip gitti, senin hiç haberin olmadı. Sen bütün nefeslerini tükettin, senin için bir nefeslik süre kalmadı, dedi. Hükümdar:
- Peki, sen beni mezara koyunca yanımda kim olacak? diye sordu. Melek:
- Salih amelinden başka hiçbir şey olmayacak, dedi. Hükümdar:
- Benim hiçbir salih amelim yok ki! deyince, melek:
- Hiç şüphesiz senin gidişin ateşe ve varacağın yer Cabbar olan Allah'ın gazabı olacaktır, dedi ve onun ruhunu aldı.
Ruhu alınan hükümdar tahtından aşağı yüz üstü düştü. Memleketindeki insanlar ise ardından feryat ediyorlardı. Şayet onlar Allah'ın ona gazap etmesi sebebiyle gideceği yeri bilselerdi; daha çok ağlarlar ve daha fazla feryat ederlerdi.
Yöneticilere Altın Öğütler....
İmam Gazâlî