Düşsüz gerçeklere uyandık, uykusuz kabuslar gördük, yağmursuz sağanaklar da ıslandık, rüzgarsız fırtınalara tutulduk, savrulduk. Kıyısı olmayan denizlerde boğulduk…
Acımayan yaralar açıldı sol yanımıza, kalabalık yalnızlıklara düştük, gözyaşı dökmeden ağladık, yol almadan yürüdük, şuursuzca yürüdük…
Hızla yol aldığımızın farkında olmadan, geriye bakmadan yürümek, koşar adım nefes, nefese dur durak bilmeden nereye varacağımızı düşünmeden yürümek. Bütün bu aykırılıkları yaşarken, meçhule gittiğimizi düşünürken biz, en’lerimizin hiçliğini görürüz bazen, boşlukta ki tırnak izlerimizi, üst üste boşluklar biriktiririz, boşluktan dağlarımız vardır bizi bize karşı güçlü kılan, yaslanıp düştüğümüz, koca cüsseli heybetli, tutunamadığımız, yaslanamadığımız, sığınamadığımız dağlarımız.
Bütün hiçler ardı ardına sıralanırken, tek gerçeğe dokunur parmak uçlarımız, kendi yalanlarımız son bulur, tüm boşluklar dolu verir ansızın…
Kendimiz için sevdiklerimiz sevgi midir? Benim için önemli dediklerimiz, sadece ben için benimsediklerimiz mi sevgi? Benim annem, benim babam, benim çocuğum…
Yoksa biz sadece (ben-i) mi seviyoruz? Hepsinin başına ben koyduğumuz için mi bu kadar anlam yüklüyoruz, o halde yüklediğimiz anlamın ederi nedir ki, söyleyeyim isterseniz ederi de kattığımız (ben) kadar.
Kendin için sevdiklerini yine kendin için incitirsin, sana batan yanlarını törpülersin, beğendiğin yanlarını besleyip beğenmediğin yanlarını yok etmeye çalışırsın , hep içine ben katar, hep kendini seversin.
Yukarıda yazılanların başına Rab ( her şeyin sahibi, maliki ) eklediğimizde birden tüm boşluklar dolu verir, bizim ben kelimesine yüklediğimiz anlam kaybolur, Rabbi’nin ona yüklediği anlamla şereflenir. Kaybolmuş bir çocuk ailesini bulduğunda nasıl mutlu olursa, nasıl huzur bulursa Rabbini bulan, sahibini bulan insan da aynı huzuru bulur. Bizi olduğumuz gibi seven, her zaman merhamet eden, kusurları örten, bize bizden daha yakın olan, her yanımızı şekillendiren ve yüreğimizi hür kılan Rabbimize şükürler olsun.
Onu fark ettiği için yüreğime değil,
Onu fark edecek yüreği verdiği için, yine Ona (Rahman) şükürler olsun.
'Göklerin ve yerin gaybı (sırrı) yalnız ALLAH'a aittir. Her iş O'na döndürülür. Öyle ise O'na kulluk et ve O'na dayan! Rabbin yaptıklarınızdan gafil değildir.' (Hud-123)
Rabbim bize sunduğum, bahşettiğim kısacık ömrümüzde şuurla yürümeyi, yalnızca sana kulluk etmeyi ve yalnızca sana sığınmayı nasip eyle, senden başka, senin yarattıklarını rab edinmekten yine sana sığınırız.
Ya Rab! Ancak gönlümüzdekini dilimize düşür, gönlümüzde olmayanı dilimize dolamaktan ve taklid-i imandan yine sana sığınırız. Şüphesiz ki sen kalplerimizde gizlediklerimizden haberdarsın
Selam ve Dua ile…
Derya FIÇICI
Acımayan yaralar açıldı sol yanımıza, kalabalık yalnızlıklara düştük, gözyaşı dökmeden ağladık, yol almadan yürüdük, şuursuzca yürüdük…
Hızla yol aldığımızın farkında olmadan, geriye bakmadan yürümek, koşar adım nefes, nefese dur durak bilmeden nereye varacağımızı düşünmeden yürümek. Bütün bu aykırılıkları yaşarken, meçhule gittiğimizi düşünürken biz, en’lerimizin hiçliğini görürüz bazen, boşlukta ki tırnak izlerimizi, üst üste boşluklar biriktiririz, boşluktan dağlarımız vardır bizi bize karşı güçlü kılan, yaslanıp düştüğümüz, koca cüsseli heybetli, tutunamadığımız, yaslanamadığımız, sığınamadığımız dağlarımız.
Bütün hiçler ardı ardına sıralanırken, tek gerçeğe dokunur parmak uçlarımız, kendi yalanlarımız son bulur, tüm boşluklar dolu verir ansızın…
Kendimiz için sevdiklerimiz sevgi midir? Benim için önemli dediklerimiz, sadece ben için benimsediklerimiz mi sevgi? Benim annem, benim babam, benim çocuğum…
Yoksa biz sadece (ben-i) mi seviyoruz? Hepsinin başına ben koyduğumuz için mi bu kadar anlam yüklüyoruz, o halde yüklediğimiz anlamın ederi nedir ki, söyleyeyim isterseniz ederi de kattığımız (ben) kadar.
Kendin için sevdiklerini yine kendin için incitirsin, sana batan yanlarını törpülersin, beğendiğin yanlarını besleyip beğenmediğin yanlarını yok etmeye çalışırsın , hep içine ben katar, hep kendini seversin.
Yukarıda yazılanların başına Rab ( her şeyin sahibi, maliki ) eklediğimizde birden tüm boşluklar dolu verir, bizim ben kelimesine yüklediğimiz anlam kaybolur, Rabbi’nin ona yüklediği anlamla şereflenir. Kaybolmuş bir çocuk ailesini bulduğunda nasıl mutlu olursa, nasıl huzur bulursa Rabbini bulan, sahibini bulan insan da aynı huzuru bulur. Bizi olduğumuz gibi seven, her zaman merhamet eden, kusurları örten, bize bizden daha yakın olan, her yanımızı şekillendiren ve yüreğimizi hür kılan Rabbimize şükürler olsun.
Onu fark ettiği için yüreğime değil,
Onu fark edecek yüreği verdiği için, yine Ona (Rahman) şükürler olsun.
'Göklerin ve yerin gaybı (sırrı) yalnız ALLAH'a aittir. Her iş O'na döndürülür. Öyle ise O'na kulluk et ve O'na dayan! Rabbin yaptıklarınızdan gafil değildir.' (Hud-123)
Rabbim bize sunduğum, bahşettiğim kısacık ömrümüzde şuurla yürümeyi, yalnızca sana kulluk etmeyi ve yalnızca sana sığınmayı nasip eyle, senden başka, senin yarattıklarını rab edinmekten yine sana sığınırız.
Ya Rab! Ancak gönlümüzdekini dilimize düşür, gönlümüzde olmayanı dilimize dolamaktan ve taklid-i imandan yine sana sığınırız. Şüphesiz ki sen kalplerimizde gizlediklerimizden haberdarsın
Selam ve Dua ile…
Derya FIÇICI