Zamanın birinde bir kasabada yaşayan dünyalar güzeli bir kız varmış...Bu kız öyle güzelmiş ki çok uzak şehirlerden ve ülkelerden çok zengin, çok yakışıklı, asil pek çok delikanlı onu görmeye gelirmiş...
Kendisiyle evlenmek isteyen nice prensi nice şövalyeyi reddeden güzel kız kimseleri beğenmezmiş...
Bu arada aynı kasabada yaşayan ve bu kıza aşık olan genç bir delikanlı da bu kızı istemiş... Ama kız onu da reddetmiş...
Aradan uzun yıllar geçmiş... Bizim delikanlı kasabadan ayrılmış...Kendine başka bir hayat kurnuş ve evlenmiş, çoluk çocuğa karışmış...Bir gün yolu bir zamanlar yaşadığı güzel, küçük kasabaya düşmüş...
Orada tanıdık birine rastladığında aklına bir zamanlar orada yaşayan dünyalar güzeli kız gelmiş ve ona ne olduğunu sormuş...Yaşlı adam önünde gül bahçesi olan bir evi göstererek kızın evlendiğini söylemiş...
Bizimki bir zmanlar herkesi reddetmiş olan kızın kocasını pek merak etmiş... Bir gün gizlenip kocasını evden çıkarken görmüş...Kızın kocası şişman, kel ve çirkin mi çirkin bir adammış...
Üstelik zengin bile değilmiş...Çok merak eden adam kocası gittikten sonra evin kapısını çalmış...
Kız kapıyı açınca adam kendini tanıtmış ve neden böyle bir adamla evlenmiş olduğunu sornuş...Kız da ona arkasındaki gül bahçesinden en güzel gülü koparıp getirirse cevabı vereceğini bu arada tek şartının bahçede ilerlerken geriye dönmemesi olduğunu söylemiş...
Adam da bunun üzerine yüzlerce güzel gülün olduğu bahçede ilerlemeye başlamış...Birden çok güzel sarı bir gül görmüş...Tam ona doğru eğilirken biraz ileride kocaman pembe bir gül gözüne çarpmış...Tam ona uzanırken daha ileride muhteşem güzellikte kırmızı bir gül goncası görmüş...
Derken bir de bakmış ki bahçenin sonuna gelmiş ve mecburen oradaki bir gülü koparıp kıza götürmüş...Bahçenin en güzel gülünü getirmesini beklerken kız bir de ne görsün yaprakları solmuş cılız bir gül...
Bunun üzerine adama dönen kız şöyle demiş: "Bak gördün mü? Her zaman daha iyisini bulmak isterken ömür geçer ve sen en kötüsüne razı olmak zorunda kalırsın...Bu yüzden gençlik elden gitmeden elindekiyle yetinebilmeyi öğrenmek gerekir..."
Nasıl ama harika bir hikaye değil mi? Sahip olduğumuz şeylerin kıymetini bilelim ve onlara sıkı sıkı sarılalım.
Belki kaybedebiliriz....Hayatta hiçbir şey vazgeçilmez değildir çünkü...
O zaman yazımı, çok beğendiğim şu sözle bitirelim;
"Hiçbir şey için 'benimdir' deme. Yalnızca 'yanımdadır' de...Çünkü, ne altın, ne toprak, ne sevgili, ne hayat, ne ölüm, ne huzur, ne de keder her zaman seninle kalmaz...."
Kendisiyle evlenmek isteyen nice prensi nice şövalyeyi reddeden güzel kız kimseleri beğenmezmiş...
Bu arada aynı kasabada yaşayan ve bu kıza aşık olan genç bir delikanlı da bu kızı istemiş... Ama kız onu da reddetmiş...
Aradan uzun yıllar geçmiş... Bizim delikanlı kasabadan ayrılmış...Kendine başka bir hayat kurnuş ve evlenmiş, çoluk çocuğa karışmış...Bir gün yolu bir zamanlar yaşadığı güzel, küçük kasabaya düşmüş...
Orada tanıdık birine rastladığında aklına bir zamanlar orada yaşayan dünyalar güzeli kız gelmiş ve ona ne olduğunu sormuş...Yaşlı adam önünde gül bahçesi olan bir evi göstererek kızın evlendiğini söylemiş...
Bizimki bir zmanlar herkesi reddetmiş olan kızın kocasını pek merak etmiş... Bir gün gizlenip kocasını evden çıkarken görmüş...Kızın kocası şişman, kel ve çirkin mi çirkin bir adammış...
Üstelik zengin bile değilmiş...Çok merak eden adam kocası gittikten sonra evin kapısını çalmış...
Kız kapıyı açınca adam kendini tanıtmış ve neden böyle bir adamla evlenmiş olduğunu sornuş...Kız da ona arkasındaki gül bahçesinden en güzel gülü koparıp getirirse cevabı vereceğini bu arada tek şartının bahçede ilerlerken geriye dönmemesi olduğunu söylemiş...
Adam da bunun üzerine yüzlerce güzel gülün olduğu bahçede ilerlemeye başlamış...Birden çok güzel sarı bir gül görmüş...Tam ona doğru eğilirken biraz ileride kocaman pembe bir gül gözüne çarpmış...Tam ona uzanırken daha ileride muhteşem güzellikte kırmızı bir gül goncası görmüş...
Derken bir de bakmış ki bahçenin sonuna gelmiş ve mecburen oradaki bir gülü koparıp kıza götürmüş...Bahçenin en güzel gülünü getirmesini beklerken kız bir de ne görsün yaprakları solmuş cılız bir gül...
Bunun üzerine adama dönen kız şöyle demiş: "Bak gördün mü? Her zaman daha iyisini bulmak isterken ömür geçer ve sen en kötüsüne razı olmak zorunda kalırsın...Bu yüzden gençlik elden gitmeden elindekiyle yetinebilmeyi öğrenmek gerekir..."
Nasıl ama harika bir hikaye değil mi? Sahip olduğumuz şeylerin kıymetini bilelim ve onlara sıkı sıkı sarılalım.
Belki kaybedebiliriz....Hayatta hiçbir şey vazgeçilmez değildir çünkü...
O zaman yazımı, çok beğendiğim şu sözle bitirelim;
"Hiçbir şey için 'benimdir' deme. Yalnızca 'yanımdadır' de...Çünkü, ne altın, ne toprak, ne sevgili, ne hayat, ne ölüm, ne huzur, ne de keder her zaman seninle kalmaz...."
