Durgun olduğumu hissediyorum...
Her yer karanlığa bürünmüş, etrafımdaki her şey kırılıp dökülüyor.
Aklıma takılan binlerce soru beni sürekli meşgul ediyor, dokunduğum her şey parçalanıyor, kanıyor...
Bir çocuk var içimde, adı belirsiz, kimliksiz cebelleşip duruyorum onla.
Ama onunla durmadan, usanmadan uğraşıp duruyorum.
Benden ona uzanan bir bağ var aramızda...
Bu durumdan acı çektiğimi biliyorum, umarsızlık tüm atılımlar yıkılıp gidiyor...
Yıldızlarla döşenmiş küçük bir gökyüzü kurtulamadığım bir an.
Dilek tutuyorum.
Tuhaf bir düş, ötesi bir hayal...
Verdiği sözü tutmuyor hayat; tutsa bile özlediğimiz şeyin özlenilmeye değer olmaktan ne kadar uzakta bulunduğunu göstermek için yapıyor bunu...
Kimi zaman umut, kimi zaman da umulan şey aldatıyor bizi.
Bir eliyle verdiğini öteki eliyle alıyor...
Bir belirsizlik içindeyim, içimde bir şey var ona yanıt veriyor...
Her şey öylesine uzak ki...
Ya ben yaşadığım hayatı anlayamadım, ya da bu hayatın hiçbir değeri yoktu.
Artık hayal kuruyorum...
Sahibini arayan düşler kuruyorum...
Bana gelmesini istiyorum...
Hayatım çocukluğumun öncesinden yaşanıyor.
Ne çok istek...
Ne çok özlem...
Ve ne çok acı...
Çok şey ummuyorum, kendime bir çıkar yol arıyorum...
Nedeni olmayan kimsesiz bir sevgi bu...
Aşkın içinde yitip gitmek ve kaybolmak...
Kendimi çok yalnız duyumsuyorum...
Ruhumda öyle bir ağırlık var ki, bütün yetilerimi köreltiyor, hareketsiz bırakan bir bıkkınlık veriyor ve her şey eziyet haline geliyor.
Düşlerin sahibi benim...
Kendimi berbat hissediyorum...
Gece karanlık, simsiyah bir gökyüzü, ay korkuyor, çıkmıyor gecenin içine...
Çoğu zaman kendimi şaşırtıyorum.
Kendime kızıyorum.
Bir çok şeyi kaçırtıyorum, kendimi takip edemiyorum.
Şaşkınlık içinde kendime bakıyorum...
BENİ KONUŞMAK VE SEVMEK SUÇLARINDAN YARGILIYORLAR...
Hayat ne kadar durağanlaştı, saatler inanılmaz ölçüde uzadı. Solmak üzere olan çiçeklerin arasında kendi hayalimi görüyorum. Ama gözlerim hayal gücümün tehlikeli görüntülere karşı tüm perdeleri delip geçiyor...
Aşağı iniyorum, ağlamakta olan çocuğa sarılıyorum. Bana bir mesaj oldugunu sölüyor. Birinin ölüyor olduğu mesajı bu. Biliyorum ki ölmekte olan benim...
Tüm düşler
başladığı gibi
sonlanır mı acaba?
Kimbilir...
Her yer karanlığa bürünmüş, etrafımdaki her şey kırılıp dökülüyor.
Aklıma takılan binlerce soru beni sürekli meşgul ediyor, dokunduğum her şey parçalanıyor, kanıyor...
Bir çocuk var içimde, adı belirsiz, kimliksiz cebelleşip duruyorum onla.
Ama onunla durmadan, usanmadan uğraşıp duruyorum.
Benden ona uzanan bir bağ var aramızda...
Bu durumdan acı çektiğimi biliyorum, umarsızlık tüm atılımlar yıkılıp gidiyor...
Yıldızlarla döşenmiş küçük bir gökyüzü kurtulamadığım bir an.
Dilek tutuyorum.
Tuhaf bir düş, ötesi bir hayal...
Verdiği sözü tutmuyor hayat; tutsa bile özlediğimiz şeyin özlenilmeye değer olmaktan ne kadar uzakta bulunduğunu göstermek için yapıyor bunu...
Kimi zaman umut, kimi zaman da umulan şey aldatıyor bizi.
Bir eliyle verdiğini öteki eliyle alıyor...
Bir belirsizlik içindeyim, içimde bir şey var ona yanıt veriyor...
Her şey öylesine uzak ki...
Ya ben yaşadığım hayatı anlayamadım, ya da bu hayatın hiçbir değeri yoktu.
Artık hayal kuruyorum...
Sahibini arayan düşler kuruyorum...
Bana gelmesini istiyorum...
Hayatım çocukluğumun öncesinden yaşanıyor.
Ne çok istek...
Ne çok özlem...
Ve ne çok acı...
Çok şey ummuyorum, kendime bir çıkar yol arıyorum...
Nedeni olmayan kimsesiz bir sevgi bu...
Aşkın içinde yitip gitmek ve kaybolmak...
Kendimi çok yalnız duyumsuyorum...
Ruhumda öyle bir ağırlık var ki, bütün yetilerimi köreltiyor, hareketsiz bırakan bir bıkkınlık veriyor ve her şey eziyet haline geliyor.
Düşlerin sahibi benim...
Kendimi berbat hissediyorum...
Gece karanlık, simsiyah bir gökyüzü, ay korkuyor, çıkmıyor gecenin içine...
Çoğu zaman kendimi şaşırtıyorum.
Kendime kızıyorum.
Bir çok şeyi kaçırtıyorum, kendimi takip edemiyorum.
Şaşkınlık içinde kendime bakıyorum...
BENİ KONUŞMAK VE SEVMEK SUÇLARINDAN YARGILIYORLAR...
Hayat ne kadar durağanlaştı, saatler inanılmaz ölçüde uzadı. Solmak üzere olan çiçeklerin arasında kendi hayalimi görüyorum. Ama gözlerim hayal gücümün tehlikeli görüntülere karşı tüm perdeleri delip geçiyor...
Aşağı iniyorum, ağlamakta olan çocuğa sarılıyorum. Bana bir mesaj oldugunu sölüyor. Birinin ölüyor olduğu mesajı bu. Biliyorum ki ölmekte olan benim...
Tüm düşler
başladığı gibi
sonlanır mı acaba?
Kimbilir...
