Abdurrahman’ın gözyaşları ve uzun saçları...
Bir yurt öğrencisidir Abdurrahman. Her zaman saçları kısa olmuştur. Normalden biraz fazla uzayınca yurttaki belletmen ağabeyi, yurt idarecisi, evde ebeveyni nasıl olsa saçını kestirir diye bir şey demezler. Ama saç uzadıkça uzar. Bir gün yurttaki müdür muavini çağırır.
- Abdurrahman saçlarını kestir artık, epey uzadı. Bir yurt talebesi için bu saçlar epeyce uzun. Anlaştık değil mi?
Bu soruya Abdurrahman kafasını iki yana sallayarak sessizce hayır cevabını verir. Müdür yardımcısı, “zaten yarın izine gidecek, babası ile görüşürüm, babası kestirir” diye düşünür.
Abdurrahman izine gider. Babası ile müdür yardımcısı görüşmüştür. Babası yemekten sonra:
- Oğlum, canım evladım, saçlarını yarın kestirelim, deyince babasını hiç kırmayan o çocuk:
- Hayır babacığım, deyip odasına koşar. Anne ve baba birbirlerine bakakalırlar.
Ertsei gün saçlarını kestirmeden öylece yurda gider. Müdür bey onu çağırır ve konuşur.
- Yarın kestir saçlarını, der. Abdurrahman, müdüriyetten çıkar. Yatağına yatar ve ağlayarak uyur.
Sabah kalktığında aynanın karşısına dikilir.
- Seni benden ayıramazlar, ayrılamam senden, diye saçlarıyla konuşur. Okul çıkışı yurda değil, eve gider. Annesi:
- Canım yavrum, seni ne kadar sevdiğimizi biliyorsun. Ne olursun beni kırma. Kestir saçlarýnı, kestir yavrum, der.
Annesinin ağlamaklı konuşması karşısında Abdurrahman:
- Cennet ayaklarının altında olan annem, canım kadar sevdiğim babam, bir ağabeyim kadar sevdiğim belletmenim, bizleri evlatları kadar seven yurt idarecilerim, bir anlasanız. Ben sizleri kıramam, ama beni bir anlasanız, der. Annesi ısrar eder.
- Evladım, niye kestirmiyorsun saçlarını, niçin kestirmek istemiyorsun?
- Söyleyemem anne, kestirmek istemiyorum.
- Oğlum, hadi kestir gel saçlarını da, yurda gidelim. Sonra yurttan kızarlar. Bizleri daha fazla üzme.
Abdurrahman, çaresizlik içinde gider berbere, kestirir saçlarını. Kesilen saçları da yanına alır. Evden annesi ile beraber yurda giderler.
Yaklaşık bir ay sonrasıdır. Müdür yardımcısı, geceleyin talebelerin defter ve kitaplarını kontrol etmektedir. Sıra Abdurrahman’ın kitabına gelince donar kalır. İçinden epey de kızar.
Çünkü kesilen saçlar kitabın arasındadır. Bir öğrencinin saçına bu kadar değer vermesini anlayamaz müdür yardımcısı. Ama saçların altında bir yazı vardır. Onu okumaya başlar:
- Canım annem ve babamla, çok değerli yurt idarecilerimin baskısı olmasa bu saçları kestirmezdim. Onlar bilmiyorlar. Ben de söylemedim. Yoksa, rüyamda Efendimizin okşadığı o saçları, ömür boyu kestirmezdim.
Affet ya Resulallah! Senin okşadığın o saçları kestirdim. Affet beni, affet, affet.
Müdür yardımcısı çok duygulanmıştır.
Kitabı kapar ve ellerini açıp:
- Affet ya Resulallah! Seni seven bir insanı üzdüm. Affet beni, affet, affet...
(Vahi Yılmaz), Öykü Dünyası kitabından, sayfa
Bir yurt öğrencisidir Abdurrahman. Her zaman saçları kısa olmuştur. Normalden biraz fazla uzayınca yurttaki belletmen ağabeyi, yurt idarecisi, evde ebeveyni nasıl olsa saçını kestirir diye bir şey demezler. Ama saç uzadıkça uzar. Bir gün yurttaki müdür muavini çağırır.
- Abdurrahman saçlarını kestir artık, epey uzadı. Bir yurt talebesi için bu saçlar epeyce uzun. Anlaştık değil mi?
Bu soruya Abdurrahman kafasını iki yana sallayarak sessizce hayır cevabını verir. Müdür yardımcısı, “zaten yarın izine gidecek, babası ile görüşürüm, babası kestirir” diye düşünür.
Abdurrahman izine gider. Babası ile müdür yardımcısı görüşmüştür. Babası yemekten sonra:
- Oğlum, canım evladım, saçlarını yarın kestirelim, deyince babasını hiç kırmayan o çocuk:
- Hayır babacığım, deyip odasına koşar. Anne ve baba birbirlerine bakakalırlar.
Ertsei gün saçlarını kestirmeden öylece yurda gider. Müdür bey onu çağırır ve konuşur.
- Yarın kestir saçlarını, der. Abdurrahman, müdüriyetten çıkar. Yatağına yatar ve ağlayarak uyur.
Sabah kalktığında aynanın karşısına dikilir.
- Seni benden ayıramazlar, ayrılamam senden, diye saçlarıyla konuşur. Okul çıkışı yurda değil, eve gider. Annesi:
- Canım yavrum, seni ne kadar sevdiğimizi biliyorsun. Ne olursun beni kırma. Kestir saçlarýnı, kestir yavrum, der.
Annesinin ağlamaklı konuşması karşısında Abdurrahman:
- Cennet ayaklarının altında olan annem, canım kadar sevdiğim babam, bir ağabeyim kadar sevdiğim belletmenim, bizleri evlatları kadar seven yurt idarecilerim, bir anlasanız. Ben sizleri kıramam, ama beni bir anlasanız, der. Annesi ısrar eder.
- Evladım, niye kestirmiyorsun saçlarını, niçin kestirmek istemiyorsun?
- Söyleyemem anne, kestirmek istemiyorum.
- Oğlum, hadi kestir gel saçlarını da, yurda gidelim. Sonra yurttan kızarlar. Bizleri daha fazla üzme.
Abdurrahman, çaresizlik içinde gider berbere, kestirir saçlarını. Kesilen saçları da yanına alır. Evden annesi ile beraber yurda giderler.
Yaklaşık bir ay sonrasıdır. Müdür yardımcısı, geceleyin talebelerin defter ve kitaplarını kontrol etmektedir. Sıra Abdurrahman’ın kitabına gelince donar kalır. İçinden epey de kızar.
Çünkü kesilen saçlar kitabın arasındadır. Bir öğrencinin saçına bu kadar değer vermesini anlayamaz müdür yardımcısı. Ama saçların altında bir yazı vardır. Onu okumaya başlar:
- Canım annem ve babamla, çok değerli yurt idarecilerimin baskısı olmasa bu saçları kestirmezdim. Onlar bilmiyorlar. Ben de söylemedim. Yoksa, rüyamda Efendimizin okşadığı o saçları, ömür boyu kestirmezdim.
Affet ya Resulallah! Senin okşadığın o saçları kestirdim. Affet beni, affet, affet.
Müdür yardımcısı çok duygulanmıştır.
Kitabı kapar ve ellerini açıp:
- Affet ya Resulallah! Seni seven bir insanı üzdüm. Affet beni, affet, affet...
(Vahi Yılmaz), Öykü Dünyası kitabından, sayfa