Hazreti "Peygamber"le, hazreti "Ebû Bekr"i,
Aslâ bulamayınca o Kureyş kâfirleri,
Çâresizlik içinde bir yerde toplandılar,
Görüşüp, bu husûsta yeni karâr aldılar.
Dediler ki: (Onları kim nerede görürse,
Ve hemen yakalayıp, âcilen öldürürse,
Yâhut esîr alırsa diri yakalıyarak,
Yüz deve alacaktır, o mükâfât olarak.)
"Sürâka bin Mâlik" de duydu bu "Yüz deve"yi,
Dedi ki: "Yüz deveye mâlik olmak ne iyi."
O böyle düşünürken, biri itip kolundan,
Dedi ki: (İki kişi, gider sâhil yolundan.
Hâlen falan tepeye belki erişmişlerdir,
Zannederim gidenler, aranan kişilerdir.)
"Sürâka", çok sevindi bunu öğrendiğine,
Lâkin sevindiğini belli etmedi yine.
Dedi ki: (O gidenler, filân filândır bence,
Zîra onlar, buradan geçmişlerdi az önce.)
Sebebi şu idi ki, böyle söylemesinin,
Va'd edilen "Yüz deve", olsun hep kendisinin.
Bindi hemen atına, bir anda uzaklaştı,
Az sonra, "Resûl" ile "Ebû Bekr"e yaklaştı.
Hücûm edecekti ki arkadan o Server'e,
Atı tökezlenerek, âniden düştü yere.
"Yüz deve"nin hırsıyla, tekrâr bindi atına,
Bundan ibret almayı getirmedi aklına.
Yaklaştı tekrâr yine, "Sıddîk"la "Peygamber"e,
Bu hâl, çok korku verdi, hazreti Ebû Bekr'e.
Allahın Sevgilisi, sordu: (Yâ Ebâ Bekir,
Görürüm üzülürsün, acabâ sebep nedir?)
Dedi: (Yâ Resûlallah, düşman geldi arkadan,
Korkarım hazretine bir zarar gelir ondan.)
Buyurdu ki: (Düşmandan korkma yâ Ebâ Bekir,
Zîra dost, her sâniye bizimle berâberdir.)
Sonra duâ buyurdu: (Yâ İlâhel âlemîn,
Sürâka'nın şerrinden, sen bizi eyle emîn.)
O anda "Sürâka" da yaklaşmıştı ki, birden,
Atının ayakları, kuma battı âniden.
O zaman vâkıf oldu işin hakîkatine,
Yalvardı can havliyle Allahın Habîbine.
Dedi: (Şimdi inandım, sen elbet Peygambersin,
Beni bu kum içinden, sen kurtarabilirsin.)
O zaman Resûlullah eyledi şu duâyı:
(Yâ Rab, doğru diyorsa, halâs et Sürâka'yı.)
Bir anda kurtularak, çıktı kumun içinden,
Ve yanında ne varsa, Resûl'e verdi hemen.
Lâkin kabûl etmeyip, buyurdular ki ona:
(İhtiyâcım yok benim, senin bu mallarına.
İstediğim şudur ki, gizliyesin yerimi,
Kimseye demiyesin, bu yoldan gittiğimi.)
Sürâka "Peki" deyip, döndü hemen geriye,
Aynı yoldan giderken, rastladı çok kimseye.
Dedi ki: (Buralarda, onları çok aradım,
Nâm ve nişânlarının, izine rastlamadım.)
Onlar dahî: (Sürâka doğru söylüyor) diye,
Atlarını çevirip, dönerlerdi geriye.
--
Aslâ bulamayınca o Kureyş kâfirleri,
Çâresizlik içinde bir yerde toplandılar,
Görüşüp, bu husûsta yeni karâr aldılar.
Dediler ki: (Onları kim nerede görürse,
Ve hemen yakalayıp, âcilen öldürürse,
Yâhut esîr alırsa diri yakalıyarak,
Yüz deve alacaktır, o mükâfât olarak.)
"Sürâka bin Mâlik" de duydu bu "Yüz deve"yi,
Dedi ki: "Yüz deveye mâlik olmak ne iyi."
O böyle düşünürken, biri itip kolundan,
Dedi ki: (İki kişi, gider sâhil yolundan.
Hâlen falan tepeye belki erişmişlerdir,
Zannederim gidenler, aranan kişilerdir.)
"Sürâka", çok sevindi bunu öğrendiğine,
Lâkin sevindiğini belli etmedi yine.
Dedi ki: (O gidenler, filân filândır bence,
Zîra onlar, buradan geçmişlerdi az önce.)
Sebebi şu idi ki, böyle söylemesinin,
Va'd edilen "Yüz deve", olsun hep kendisinin.
Bindi hemen atına, bir anda uzaklaştı,
Az sonra, "Resûl" ile "Ebû Bekr"e yaklaştı.
Hücûm edecekti ki arkadan o Server'e,
Atı tökezlenerek, âniden düştü yere.
"Yüz deve"nin hırsıyla, tekrâr bindi atına,
Bundan ibret almayı getirmedi aklına.
Yaklaştı tekrâr yine, "Sıddîk"la "Peygamber"e,
Bu hâl, çok korku verdi, hazreti Ebû Bekr'e.
Allahın Sevgilisi, sordu: (Yâ Ebâ Bekir,
Görürüm üzülürsün, acabâ sebep nedir?)
Dedi: (Yâ Resûlallah, düşman geldi arkadan,
Korkarım hazretine bir zarar gelir ondan.)
Buyurdu ki: (Düşmandan korkma yâ Ebâ Bekir,
Zîra dost, her sâniye bizimle berâberdir.)
Sonra duâ buyurdu: (Yâ İlâhel âlemîn,
Sürâka'nın şerrinden, sen bizi eyle emîn.)
O anda "Sürâka" da yaklaşmıştı ki, birden,
Atının ayakları, kuma battı âniden.
O zaman vâkıf oldu işin hakîkatine,
Yalvardı can havliyle Allahın Habîbine.
Dedi: (Şimdi inandım, sen elbet Peygambersin,
Beni bu kum içinden, sen kurtarabilirsin.)
O zaman Resûlullah eyledi şu duâyı:
(Yâ Rab, doğru diyorsa, halâs et Sürâka'yı.)
Bir anda kurtularak, çıktı kumun içinden,
Ve yanında ne varsa, Resûl'e verdi hemen.
Lâkin kabûl etmeyip, buyurdular ki ona:
(İhtiyâcım yok benim, senin bu mallarına.
İstediğim şudur ki, gizliyesin yerimi,
Kimseye demiyesin, bu yoldan gittiğimi.)
Sürâka "Peki" deyip, döndü hemen geriye,
Aynı yoldan giderken, rastladı çok kimseye.
Dedi ki: (Buralarda, onları çok aradım,
Nâm ve nişânlarının, izine rastlamadım.)
Onlar dahî: (Sürâka doğru söylüyor) diye,
Atlarını çevirip, dönerlerdi geriye.
--