bazen düşünüyorum da;
kendimi seçme sansım olsaydı şayet, insan olmayı seçmezdim ben!
insan olmak meşakkatli bir işmiş doğrusu; insan olarak kalabilmek...
böyle bir zamanda böylesine kirlenmiş yüreklere göz yummaktansa, onca güzel varlıktan biri olmak ne güzel olurdu!
gökyüzü mesela...
zaman zaman renklerin her tonunu kendisinde bulunduran o hayret verici semaya her baktığımda kıskanırım gökyüzünü...
çoğu zaman mavice gülümserken umut doludur.
bazen akşam üzerine doğru hüzünlü ama bir o kadar gösterşli olur ya hani...!
gökyüzü olsaydım "özgürlüğün" simgesi ben olurdum...
genişliğime sığdırabilirdim herşeyi,ya da sığardım genişliğine...
ya da toprak...
toprak olurdum belki de kendimi ben seçseydim...
"toprağa her türlü kötü şey atılır ama topraktan hep güzel şeyler biter"
diyor bir zat. toprak olsaydım bereket olurdum. tüm karamsarlıkları atardım da içime yine de gülümserdim hayata... kötülükte görsem verirdim iyiiliğimi herkese Mevlana'nın dediği er kişicesine...
su kadar duru olsaydım az şey midir ya da?
bir hayat kurtarabilir miydim yeniden can verebilir miydim solmak üzere olan bir çiçeğe? bir camide abdest olup günahları yıkayabilir miydim her türlüsünden?
her şey bana muhtaçken onun gibi aşağılardan akabilir miydim?
ağaç olup dimdik durabilseydim!
rüzgarlarda sallansaydım ama yıkılmasaydım!
sonbaharda döksem de yapraklarımı zamanı gelince yeniden çiçek açıp meyvelerimi verebilirdim...
belki de hepsinden cok arı olmayı isterdim...
çomak sokularak bir arı yuvasının bozulduğuna tanık olmuştum bir gün. bozulan yuvalarının yere düşmesiyle birlikte yeni yuvalarını yapmak için nasıl didindiklerini vakit kaybetmeden nasıl çalışmaya başladıklarını görüp onları da hayretle izlemiş hayran kalmıştım varlıklarına...
kaybedişlere pes etmeden, kaldığı yerden devam etmek hayata.
yok oluşlara üzülmek için vakit harcamak yerine yeniden tutunmak bir yerlerden... "arı arı" uçmak sürekli ışığa koşmak arı gibi "arı"olmak ne güzel...
böyle konuştuğuma bakmayın siz...
bunun sadece sözden ibaret kalacağını biliyorum ben de.
ancak şunu da biliyorum ki tüm bu güzel varlıkların özelliklerini toplayıp kendi varlığımda yoğurup su gibi toprak gibi arı gibi hatta daha da fazlası hepsinden bir parça almış "insan olmak" elimde.
bunun umuduyla rahatlıyor içim ve devam ediyorum düşünmeye...
madem kendimi seçme lüksüm olmadı maden herşeye rağmen insanım ve böyle bir dünyada barınmak zorundayım neden bu varlıklarla özdeşleşip insanüstü değerlere sahip olmayayım?
kendimi seçme sansım olsaydı şayet, insan olmayı seçmezdim ben!
insan olmak meşakkatli bir işmiş doğrusu; insan olarak kalabilmek...
böyle bir zamanda böylesine kirlenmiş yüreklere göz yummaktansa, onca güzel varlıktan biri olmak ne güzel olurdu!
gökyüzü mesela...
zaman zaman renklerin her tonunu kendisinde bulunduran o hayret verici semaya her baktığımda kıskanırım gökyüzünü...
çoğu zaman mavice gülümserken umut doludur.
bazen akşam üzerine doğru hüzünlü ama bir o kadar gösterşli olur ya hani...!
gökyüzü olsaydım "özgürlüğün" simgesi ben olurdum...
genişliğime sığdırabilirdim herşeyi,ya da sığardım genişliğine...
ya da toprak...
toprak olurdum belki de kendimi ben seçseydim...
"toprağa her türlü kötü şey atılır ama topraktan hep güzel şeyler biter"
diyor bir zat. toprak olsaydım bereket olurdum. tüm karamsarlıkları atardım da içime yine de gülümserdim hayata... kötülükte görsem verirdim iyiiliğimi herkese Mevlana'nın dediği er kişicesine...
su kadar duru olsaydım az şey midir ya da?
bir hayat kurtarabilir miydim yeniden can verebilir miydim solmak üzere olan bir çiçeğe? bir camide abdest olup günahları yıkayabilir miydim her türlüsünden?
her şey bana muhtaçken onun gibi aşağılardan akabilir miydim?
ağaç olup dimdik durabilseydim!
rüzgarlarda sallansaydım ama yıkılmasaydım!
sonbaharda döksem de yapraklarımı zamanı gelince yeniden çiçek açıp meyvelerimi verebilirdim...
belki de hepsinden cok arı olmayı isterdim...
çomak sokularak bir arı yuvasının bozulduğuna tanık olmuştum bir gün. bozulan yuvalarının yere düşmesiyle birlikte yeni yuvalarını yapmak için nasıl didindiklerini vakit kaybetmeden nasıl çalışmaya başladıklarını görüp onları da hayretle izlemiş hayran kalmıştım varlıklarına...
kaybedişlere pes etmeden, kaldığı yerden devam etmek hayata.
yok oluşlara üzülmek için vakit harcamak yerine yeniden tutunmak bir yerlerden... "arı arı" uçmak sürekli ışığa koşmak arı gibi "arı"olmak ne güzel...
böyle konuştuğuma bakmayın siz...
bunun sadece sözden ibaret kalacağını biliyorum ben de.
ancak şunu da biliyorum ki tüm bu güzel varlıkların özelliklerini toplayıp kendi varlığımda yoğurup su gibi toprak gibi arı gibi hatta daha da fazlası hepsinden bir parça almış "insan olmak" elimde.
bunun umuduyla rahatlıyor içim ve devam ediyorum düşünmeye...
madem kendimi seçme lüksüm olmadı maden herşeye rağmen insanım ve böyle bir dünyada barınmak zorundayım neden bu varlıklarla özdeşleşip insanüstü değerlere sahip olmayayım?