Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
1- Öyle hayat sür ki, kimse senin yüzünden
Cehenneme girmesin.
2- Yanına kim üzülerek gelirse, o kimse yanından,
neşeyle gülerek çıksın.
Nasıl ki, elektrik kabloyla, su boruyla nakledilirse,
feyz ve nur da kalbden kalbe nakledilir. Bunların
nakil vasıtası muhabbettir. Bu nurlar her yere
yayılmaktadır. Bundan istifade etmenin iki şartı
vardır:
1- İnanmak,
2- Sevmek. Bu sevgide, sevilenin sevdikleri sevilir,
sevmedikleri sevilmez.
Büyüklerin hayatını okumak, kalbden dünya
sevgisini çıkarır, yerine Allah sevgisi ve Evliya
sevgisi dolar, insanın ihlâsı artar.
İnsanın, bir yolculuktan dönüşte kârı, yaptığı
ibadetler, hayır ve hasenatlar, yani Allah için
yaptıklarıdır. Gerisi hayal oldu! Dünya
yolculuğunun neticesi de, buna benzer; kârı
Cennettir. Zararından Allahü teâlâ korusun!
Allah için mevki makam sahibi olmak, zengin
olmak kıymetlidir. Bunlarla dinimize hizmet etmek,
insanlara yardımcı olmak kolay olur.
Allahü teâlânın kanunları vardır. Fizik kanunları,
tabiat kanunları diye bilinenler, Onun yarattığı ve
eşya içine gizledikleridir. İnsanlar bunları
araştırırlar, keşfederler ve istifade ederler; ama Onun
emir ve yasakları da vardır ki, bunları Kur’an-ı
kerimde bildirmiştir. İnsanların huzurlu olmaları,
ancak ona uymakla mümkündür. Bunlar,
araştırmakla, ele geçmez. Bunun için İslam
âlimleri, (Bütün güzellikler ve iyilikler
İslamiyet’in içindedir, dışında hiç bir güzellik
yoktur ve olamaz) buyuruyorlar.
Umumi bela, Resulullah efendimizin(s.a.v.) bulunduğu
yere gelmediği gibi, vârislerinin bulunduğu
toplumlara da gelmez.
Ahir zamanda İslam’ın iki şiarı kalır:
1- Erkeğin namazı,
2- Kadının örtüsü.
Bu büyük zatları seven, imansız gitmez. Onların
sevdikleri de, imansız gitmez.
Tasavvuftan maksat, dünyanın fani, ahiretin baki
olduğunu anlamaktır.
Büyükler, maddi olsun, manevi olsun, verdiği şeyi
geri almazlar.
Bir yere gidildiği zaman, ilk olarak Allahü teâlânın
evi olan camileri ziyaret etmek sünnettir. Allahü
teala da, misafirine güzel ikram eder.
Bir kul, iyiliği kırık kalble yaparsa, cenab-ı Hak
indinde o amel makbul olur.
Büyüklerin belki demeleri, muhakkak, kesin
anlamındadır.
Bir kimse, kendi başına, İslamiyet’in bütün
emirlerini yapsa, kurtulma ihtimali vardır; fakat bir
kimse, İmam-ı Rabbani hazretleri gibi bir büyüğe
tâbi olsa, onu sevse, kurtulmama ihtimali yoktur...
1- Öyle hayat sür ki, kimse senin yüzünden
Cehenneme girmesin.
2- Yanına kim üzülerek gelirse, o kimse yanından,
neşeyle gülerek çıksın.
Nasıl ki, elektrik kabloyla, su boruyla nakledilirse,
feyz ve nur da kalbden kalbe nakledilir. Bunların
nakil vasıtası muhabbettir. Bu nurlar her yere
yayılmaktadır. Bundan istifade etmenin iki şartı
vardır:
1- İnanmak,
2- Sevmek. Bu sevgide, sevilenin sevdikleri sevilir,
sevmedikleri sevilmez.
Büyüklerin hayatını okumak, kalbden dünya
sevgisini çıkarır, yerine Allah sevgisi ve Evliya
sevgisi dolar, insanın ihlâsı artar.
İnsanın, bir yolculuktan dönüşte kârı, yaptığı
ibadetler, hayır ve hasenatlar, yani Allah için
yaptıklarıdır. Gerisi hayal oldu! Dünya
yolculuğunun neticesi de, buna benzer; kârı
Cennettir. Zararından Allahü teâlâ korusun!
Allah için mevki makam sahibi olmak, zengin
olmak kıymetlidir. Bunlarla dinimize hizmet etmek,
insanlara yardımcı olmak kolay olur.
Allahü teâlânın kanunları vardır. Fizik kanunları,
tabiat kanunları diye bilinenler, Onun yarattığı ve
eşya içine gizledikleridir. İnsanlar bunları
araştırırlar, keşfederler ve istifade ederler; ama Onun
emir ve yasakları da vardır ki, bunları Kur’an-ı
kerimde bildirmiştir. İnsanların huzurlu olmaları,
ancak ona uymakla mümkündür. Bunlar,
araştırmakla, ele geçmez. Bunun için İslam
âlimleri, (Bütün güzellikler ve iyilikler
İslamiyet’in içindedir, dışında hiç bir güzellik
yoktur ve olamaz) buyuruyorlar.
Umumi bela, Resulullah efendimizin(s.a.v.) bulunduğu
yere gelmediği gibi, vârislerinin bulunduğu
toplumlara da gelmez.
Ahir zamanda İslam’ın iki şiarı kalır:
1- Erkeğin namazı,
2- Kadının örtüsü.
Bu büyük zatları seven, imansız gitmez. Onların
sevdikleri de, imansız gitmez.
Tasavvuftan maksat, dünyanın fani, ahiretin baki
olduğunu anlamaktır.
Büyükler, maddi olsun, manevi olsun, verdiği şeyi
geri almazlar.
Bir yere gidildiği zaman, ilk olarak Allahü teâlânın
evi olan camileri ziyaret etmek sünnettir. Allahü
teala da, misafirine güzel ikram eder.
Bir kul, iyiliği kırık kalble yaparsa, cenab-ı Hak
indinde o amel makbul olur.
Büyüklerin belki demeleri, muhakkak, kesin
anlamındadır.
Bir kimse, kendi başına, İslamiyet’in bütün
emirlerini yapsa, kurtulma ihtimali vardır; fakat bir
kimse, İmam-ı Rabbani hazretleri gibi bir büyüğe
tâbi olsa, onu sevse, kurtulmama ihtimali yoktur...