Sahabîlerden Habib Hazretlerini Kureyş kâfirleri tuzağa düşürüp esir ediyor. Mekke'de boynunu vuracaklar... Herkes meydan yerinde toplanmış, manzarayı seyredecek... Yüzündeki nura güneşin nazar edemediği mübarek sahabîyi cellâdın önüne götürüyorlar... O, dudaklarında nâmütenahi derin ve tatlı bir tebessüm, cellâdın kılıcına bir gül dalı gibi bakıyor. Henüz küfürde olan Kureyş'in Reisi Ebu Süfyan atılıyor ve Habib'e;
- Söyle, diyor, senin yerine Peygamberini tutsak da başını kessek ve seni azad etsek razı olur muydun? İşte ölümün eşiğindesin; samimiyetle cevap ver!
Habib, tebessümünü büsbütün derinleştiriyor:
- Evet, ölümün eşiğindeyim; samimiyetle cevap vereyim: Ben, O'nun ayağına bir diken batmasındansa, ölmeyi, çoluk çocuğumdan olmayı, gün ışıpğından yoksun kalmayı tercih ederim!
Ve kafasını cellâda uzatıyor.
NFK - İHTİLÂL (s:343,344)