S.A
---ON GÜNLÜK ŞEHİDE BÖYLE SESLENDİ
Uluslararası ajanslar, bugüne kadar acımasız savaşın sembolü olacak birçok fotoğraf geçti ancak bugün servise konulan fotoğraf son sözü söyledi. İşte dünyayı ayağa kaldıracak kare:
09 Ağustos 2006 11:59
URL=http://imageshack.us]
[/URL]
Uluslararası ajanslar, bugüne kadar acımasız savaşın sembolü olacak birçok fotoğraf geçti ancak bugün servise konulan fotoğraf son sözü söyledi: Enkaz altında annesinin kollarında ölmüş 10 günlük bebeğin cesedi yürekleri dağladı...
İsrail'in Lübnan'a yönelik sürdürdüğü kanlı savaşın en acı fotoğrafı bugün geldi. Kurtarma görevlileri, henüz 10 günlük Lübnanlı bebek Waad'ın annesinin kollarına yatmış haldeki cesedini Beyrut'ta yıkılan bir binanın enkazından çıkarabilmek için yıkıntıları çıplak elleriyle kazdı.
İsrail'in hava saldırılarından sonra yıkılan binanın enkazı altında kalanlara ulaşmak için hem makineler hem de çıplak ellerle çalışıldı. Ancak sonuç korkunçtu: Wehbeh ailesinden 13 kişi yaşamını yitirdi... Annesinin kollarında can veren ve henüz 10 günlük bebeğin görüntüsü ise savaşın en acımasız yüzünü gösteriyordu.
URL=http://imageshack.us]
[/URL]
10 günlük şehide böyle seslendi
Zaman yazarı, İsrail bombardımanında annesinin kucağında beyaz zıbınıyla diri diri toprağa gömülerek can veren Lübnanlı 10 günlük bebeğe seslendi. İşte yürek parçalayan satırlar:
Zaman gazetesi yazarı Kerim Balcı'nın 10 günlük şehide Vaad'a seslendiği yazısı...
"Asıl şimdi söylenecek çok şey var!
Sesimi duyar mısın Vaad? Top sesleriyle doğmuş, patlamalar içinde bizimle birlikte on gününü geçirmiş ve dün yıkılan duvarların altında annenle birlikte can vermiştin.
Bomba, yıkılma ve çığlık seslerinden başka bir şey duyacak kadar yaşamadın ki! Şimdi sesimi duyar mısın Lübnanlı bebek? Diri diri gömülmüş mev'udemiz! Sesimi duyar mısın? Sana ‘Ne günahın vardı da öldürüldün?' diye sorulduğunda vereceğin cevap için olsun kulak verir, dinler misin beni?
Hıçkırıklarım çaresizliğimin resmi. Takılıp kalma Vaad. Asıl sana suçluluğumu anlatan kelimelerimi dinle. Seni biz öldürdük yavru! Sessizliğimizle öldürdük seni. İnsan insanı öldürürken, can cana kıyarken takındığımız sessizliğimizle gömdük seni ve anneni... Afganistan'da metrekareye birkaç bomba düşerken sustuğumuzda öldürdük seni. Irak'ta belki yüz bin sivil öldürüldüğünde susarken; Gazze'de bir adam için on çocuk katledilirken sustuğumuzda öldürdük seni.
Çünkü biz, bırak bir ferdinin derdiyle her ferdi dertlenen bir ümmet olmayı, insan bile olamadık Vaad. İnsan denen insan, ‘ateş nereye düşerse düşsün beni yakar' diyen insan değil midir? Oysa biz nicedir düştüğü yeri yaktığını dahi duymazdan geldik. İnsan denen insan, istilayı, savaşı, katliamı sinema seyreder rahatlığında seyreder mi televizyon ekranından? İnanmazsın Vaad, ‘savaştan sonra inşaat ihaleleri alırız' hesaplarıyla sevinenlerimiz oldu! Ve biz, sessizliğimizle öldürdük seni Vaad! Bombaların, tankların, roketlerin gürültüsü içinde suskunluğumuzla öldürdük seni.
Sesimi duyar mısın Vaad? Sen ve senden önce giden ‘mavi emzikli çocuk' ve senden sonra gidecek görünen niceleri, sesimi duyar mısınız? Çünkü alem duymuyor Vaad! Zalim duymuyor. Çatışanlar duymuyor, seyredenler duymuyor... Birleşmiş Milletler duymuyor, NATO duymuyor, Avrupa duymuyor, Araplar duymuyor... Benim, her dertlinin derdini duyan milletimin sesi kısık Vaad! Ağlamaya ömrü vefa etmeyen annenin yerine ağlayan annelerimizin sesi zayıf! Kalemimiz kırık, kalbimiz buruk, ellerimizde tarihin kelepçeleri...
Sesimi duyar mısın Vaad? Duyar da sen dönüp benim halime ağlar mısın? Cennet panayırlarının sevecen bebesi Vaad! Benim çaresizliğime, benim suçluluğumu bilmezliğime, benim sessizliğime ağlar mısın? Burada sesimi duyan yok Vaad! Sen duyar mısın? Ve dönüp sorar mısın dünyaya: ‘Ne günahım vardı da öldürdünüz beni?' Beni duymayanlar, olur a, belki seni duyarlar yavru... Ajanslar resimlerini geçtiler dünyaya; üzerine ‘artık söyleyecek bir şey kalmadı' yazarak. Duyarlarsa seni Vaad, ‘Hayır, hayır... Asıl şimdi söylenecek çok şey var!' diye haykırır mısın?"
---ON GÜNLÜK ŞEHİDE BÖYLE SESLENDİ
Uluslararası ajanslar, bugüne kadar acımasız savaşın sembolü olacak birçok fotoğraf geçti ancak bugün servise konulan fotoğraf son sözü söyledi. İşte dünyayı ayağa kaldıracak kare:
09 Ağustos 2006 11:59
URL=http://imageshack.us]
Uluslararası ajanslar, bugüne kadar acımasız savaşın sembolü olacak birçok fotoğraf geçti ancak bugün servise konulan fotoğraf son sözü söyledi: Enkaz altında annesinin kollarında ölmüş 10 günlük bebeğin cesedi yürekleri dağladı...
İsrail'in Lübnan'a yönelik sürdürdüğü kanlı savaşın en acı fotoğrafı bugün geldi. Kurtarma görevlileri, henüz 10 günlük Lübnanlı bebek Waad'ın annesinin kollarına yatmış haldeki cesedini Beyrut'ta yıkılan bir binanın enkazından çıkarabilmek için yıkıntıları çıplak elleriyle kazdı.
İsrail'in hava saldırılarından sonra yıkılan binanın enkazı altında kalanlara ulaşmak için hem makineler hem de çıplak ellerle çalışıldı. Ancak sonuç korkunçtu: Wehbeh ailesinden 13 kişi yaşamını yitirdi... Annesinin kollarında can veren ve henüz 10 günlük bebeğin görüntüsü ise savaşın en acımasız yüzünü gösteriyordu.
URL=http://imageshack.us]
10 günlük şehide böyle seslendi
Zaman yazarı, İsrail bombardımanında annesinin kucağında beyaz zıbınıyla diri diri toprağa gömülerek can veren Lübnanlı 10 günlük bebeğe seslendi. İşte yürek parçalayan satırlar:
Zaman gazetesi yazarı Kerim Balcı'nın 10 günlük şehide Vaad'a seslendiği yazısı...
"Asıl şimdi söylenecek çok şey var!
Sesimi duyar mısın Vaad? Top sesleriyle doğmuş, patlamalar içinde bizimle birlikte on gününü geçirmiş ve dün yıkılan duvarların altında annenle birlikte can vermiştin.
Bomba, yıkılma ve çığlık seslerinden başka bir şey duyacak kadar yaşamadın ki! Şimdi sesimi duyar mısın Lübnanlı bebek? Diri diri gömülmüş mev'udemiz! Sesimi duyar mısın? Sana ‘Ne günahın vardı da öldürüldün?' diye sorulduğunda vereceğin cevap için olsun kulak verir, dinler misin beni?
Hıçkırıklarım çaresizliğimin resmi. Takılıp kalma Vaad. Asıl sana suçluluğumu anlatan kelimelerimi dinle. Seni biz öldürdük yavru! Sessizliğimizle öldürdük seni. İnsan insanı öldürürken, can cana kıyarken takındığımız sessizliğimizle gömdük seni ve anneni... Afganistan'da metrekareye birkaç bomba düşerken sustuğumuzda öldürdük seni. Irak'ta belki yüz bin sivil öldürüldüğünde susarken; Gazze'de bir adam için on çocuk katledilirken sustuğumuzda öldürdük seni.
Çünkü biz, bırak bir ferdinin derdiyle her ferdi dertlenen bir ümmet olmayı, insan bile olamadık Vaad. İnsan denen insan, ‘ateş nereye düşerse düşsün beni yakar' diyen insan değil midir? Oysa biz nicedir düştüğü yeri yaktığını dahi duymazdan geldik. İnsan denen insan, istilayı, savaşı, katliamı sinema seyreder rahatlığında seyreder mi televizyon ekranından? İnanmazsın Vaad, ‘savaştan sonra inşaat ihaleleri alırız' hesaplarıyla sevinenlerimiz oldu! Ve biz, sessizliğimizle öldürdük seni Vaad! Bombaların, tankların, roketlerin gürültüsü içinde suskunluğumuzla öldürdük seni.
Sesimi duyar mısın Vaad? Sen ve senden önce giden ‘mavi emzikli çocuk' ve senden sonra gidecek görünen niceleri, sesimi duyar mısınız? Çünkü alem duymuyor Vaad! Zalim duymuyor. Çatışanlar duymuyor, seyredenler duymuyor... Birleşmiş Milletler duymuyor, NATO duymuyor, Avrupa duymuyor, Araplar duymuyor... Benim, her dertlinin derdini duyan milletimin sesi kısık Vaad! Ağlamaya ömrü vefa etmeyen annenin yerine ağlayan annelerimizin sesi zayıf! Kalemimiz kırık, kalbimiz buruk, ellerimizde tarihin kelepçeleri...
Sesimi duyar mısın Vaad? Duyar da sen dönüp benim halime ağlar mısın? Cennet panayırlarının sevecen bebesi Vaad! Benim çaresizliğime, benim suçluluğumu bilmezliğime, benim sessizliğime ağlar mısın? Burada sesimi duyan yok Vaad! Sen duyar mısın? Ve dönüp sorar mısın dünyaya: ‘Ne günahım vardı da öldürdünüz beni?' Beni duymayanlar, olur a, belki seni duyarlar yavru... Ajanslar resimlerini geçtiler dünyaya; üzerine ‘artık söyleyecek bir şey kalmadı' yazarak. Duyarlarsa seni Vaad, ‘Hayır, hayır... Asıl şimdi söylenecek çok şey var!' diye haykırır mısın?"
