An be an değişiyor kainat.Dünya saniye durmuyor yerinde.
Ya ben, duruyormuyum,kalıyormuyum aynı yerimde.Her saniye,kendi içimde savaşanlardan,binlerce ölüp,binlerce dirilenlerden haberim var mı?
Sıradan gibi görünen hayatıma bakıyorum.Hep aynı telaş,aynı koşturmaca.
Her sabah neredeyse hiç değişmeyen işler,her akşam aynı yorgunluklar…
Basit can sıkıntıları,çok iyiyken bile sıkıntı yapacak bir şeyler üretmelerim…
Hep böyle sürer sanıyorum.Hiç değişmez, hiç bozulmaz bu düzen. Hastalıklar,tökezlemeler, acılar olmaz sanıyor yada öyle umuyorum.
Kıymetini bilemeden geçirdiğim yığınlarca gün, sayısız dakika, ihanet ettiğim saniyeler…
Aklımdan çıkardığım, farketmeden harcadığım onca nimetler…
Yarın da bugünkü gibi mi olurum yine?
Sağlıklı okula yolladığım çocuklarım yine sağlıkla dönerler mi evlerine?
Her akşam elinde sıcak ekmekle işten gelen eşim, yarında gelir mi aynı şekilde?
Zamansız sık sık aradığım sevdiklerimin, yarında sağlıkla duyar mıyım seslerini?
Bu yazda babacığımı fidan dikerken, anneciğimi ekmek yaparken bulabilir miyim her yaz olduğu gibi?
Bugün güvenle yürüdüğüm sokaklardan yarın ölü bedenleri atlayıp geçmeyeceğimden emin miyim? Yada onların içinde olmayacağımdan.
Tıpkı Irak’taki, Gazze’deki, Libya’da ki gibi…Bir gece uykudayken, geceyide benim gibi uykuda sanarken…
En ince ayrıntıları kaçırmayan keskin gözlerim, yarında görür mü bugün ki gibi?
Kulaklarım hep böyle hassas mı olur? Ellerim sıkıca tutabilir mi yarında?
Sabah akşam ocakta kaynayan çaydanlığım hep kaynar mı usul usul?
Çok sevdiğim sıcak çayın tadını yarında aynısı gibi alır mıyım?
En gafletli hallerime rağmen, istemeye bile gerek kalmadan bana verilenlerin sahibi hep ben mi olurum? Sahibiyim sandığım bir çok şeyin yarın el değiştirmeyeceğinden emin miyim?
Yağmurlar hep incitmeden mi yağacak, güneş doğudan mı doğacak her zaman? Ummadığım bir zamanda gökten taş yağmayacağından, güneşin batıdan doğmayacağından eminmiyim sahi?
Farketmeden geçirdiğim nice mutlu günlerin hesabını, yarın bir dolu pişmanlıkla vermeyeceğimden emin miyim?
Bu yağmur hep böyle vurur mu pencereme, aynı gökkuşağını görür müyüm yarında…
Bir 35 yıl daha yaşar mı, bu kez o yılların içini özenle doldurabilir miyim?
Hep nankör,hep umarsız, hep doyumsuzdur insan. İllede kaybedince anlar sahip olduklarının kıymetini.
Çok vakti varken, bir tatlı sözü söylemeyi erteler durur daima. Hep yanında, hep yakınında olacakmış gibi sevdikleri…
Hoyratça savurduğumuz yılların, hep devamı gelecek, hiç bitmeyecek sanırız.
Dünleri çoktan öldürdük. Bugünleri farketmeden çiğneyip geçmeye devam ediyoruz.
Ve sonra oturup avucumuzda olmayan yarınlar için, şımarık hayaller büyütüyoruz…
CAHİDE SULTAN