-Sen de dedem gibi ölecek misin anneanne?
Bu sözler hasta odasında derin bir sessizlik yaşanmasına neden olmuştu. Geçirdiği ameliyatlardan sonra pek toparlayamamış yaşlı bayan hastamızı, ilkokula yeni başlayan torunu ve kızı ziyarete gelmişti. Küçük çocukları hasta ziyaretine kabul etmememiz başlangıçta sorun yaratmış, kısa süreli ziyaret için izin koparmışlardı. Hasta odasında ana kız konuşup dertleşirken, torun araya girip sormuştu o can sıkıcı soruyu.
Başımı eğip elimdeki dosya ile ilgileniyormuş gibi yaptım.
Hastamız torununu yatağın kenarına oturttu ve ellerini tutarak:
-Şimdi değil. İyileşip eve döneceğim, merak etme. Hemen ölmeyeceğim. Ama er geç hepimiz öleceğiz, dedi.
Torun yanıttan pek tatmin olmuş gibi değildi.
-Ama bu haksızlık, anneanne. Ölünce onları bir daha göremiyoruz. Dedemi çok özledim ben.
-Merak etme insanlar ölünce görünmez olurlar ama hepten yok olmazlar.
Torun bir süre annesinin boynundaki kolye ile oynayarak düşündü, sonra:
-Peki ölünce insanlar ne oluyor? Diye sordu.
Anneanne önce bana sonra kızına baktı, torununun saçını okşayarak:
Bir şekilde aramızda oluyorlar, ölenler. Kimi bir renk, kimi tat veya koku, kimi de dokunuş olup geri geliyorlar. Mesela rahmetli annemin yaptığı puf böreğini hiç unutamam. Nerede o koku veya tadı bulsam, annemin orada yanımda olduğunu bilirim. Dedeni ise saçlarımdaki dokunuş olarak hatırlardım. Nerede bir rüzgar saçlarımı okşasa dedenin yanımda olduğunu düşünür, sevinirim.
-Peki sen ölünce ne olup geleceksin anneanne?
-Onu sen bileceksin. Beni nasıl hatırlamak istersen o şekilde geleceğim yanına.
Ziyaret kısa sürmüştü. Onlar odadan çıktıktan sonra, hastamız torununu çok özlemiş olduğunu belirterek ziyaretine engel olmadığımız için teşekkür etti.
-Bu küçük torunumu büyüğünden daha çok seviyorum doktor bey.
-Torunlarınız arasında ayrım yapmamanız gerekmez mi?
-Haklısınız ama böyle olmasında biraz kızımın da kabahati var. İlk çocuğunu çabuk büyütmeye çabaladı. Kendince başardı da. Ama hepimizden uzak, soğuk, ağır biri oldu çıktı, büyük torunum. Şimdi hepimiz yakınıyoruz ama iş işten geçti.
-Neden böyle oldu?
-Ne yazık ki kızım da diğerleri gibi zamane annelerinden oldu. Çocuğunu en iyi şartlarda en iyi okullarda en iyi eğitim ile yetiştireceğim diye tutturdu. Çocuğun almadığı ders kalmadı neredeyse. Bale, piyano, tenis, yüzme dersleri yetmedi kolejlerde okuttu. Onunla birlikte ders çalışıp sınavlara birlikte girdi sanki. Şimdi adı sanı duyulmuş kolejlerden birinde okuyor. Ama hepimizden uzaklaştı. Derslerinden başka oyun bilmeyen soğuk ağır biri oldu.
Bir süre sustu. Soluklandı. Elimi tutup yatağında doğruldu.Yastı klarını düzelttim.
-Zamane anneleri böyle oluyor işte. Çocuk yetiştirmeyi yemek yapmak sanıyorlar. Parayı bastırıp en donanımlı mutfakta en iyi malzemeleri kullanırsa yemeğin mükemmel olacağını hayal ediyor. Ortaya çıkan yemeğe bakıp neden lezzetli olmadığını soruyor. Kabahati mutfakta ya da malzemede arıyorlar. Kendilerinde hiç kabahat bulmuyorlar. Halbuki elinin emeği, sabrı, özeni olmadıkça lezzeti yakalayamazsın. Hele bir sarma sarsınlar da göreyim ben onları. Bu kez de “ o kadar emek verdim kimseye yedirtmem “ diye tutturur bunlar. Sanki analarından böyle gördüler. Hayat kolaylaşıp hızlandıkça her şeyin aynı kolaylıkta yapılacağını sanıyor bu zamane anneleri. Çocuklarını da çabuk büyütmeye uğraşıyorlar. Onları hızlı yaşlandırdıkları nın farkında bile değiller.
-Yani ?
-Çocuk bu, yetiştiği ortamdaki insanlara, anne babasına benzeyecek elbet. Çocuk onlara benzemeye başladıkça anneler kendi beğenmediği yönlerini çocuklarında görüp kızıyor, nerede hata yaptıklarını bulmaya çabalıyorlar. İkinci çocukta ise o ilk heves kalmıyor da öyle kurtarıyor onlar kendilerini.
Boğazı kurumuştu, bir yudum su içip, eskiden ailelerin çocuklarını ağabey ve abla ağırlığı ile yetiştirildiğini, çocukların aileyi iyi yansıtma görevi olduğu için daha değerli olduğunu ama artık devrin değiştiğini, ailelerin kendilerini değil de hayallerini çocuklarına yüklediğini, ilk çocuktan sonra gelenlerin ise daha özgür olgunlaşıp aileye daha çok benzediğini anlattı.
Birkaç gün sonra hastamızın başucunda suluboya bir resim vardı. Mavi gökyüzünde sapsarı bir güneş, bir de uçurtma uçuran kız çocuğu vardı resimde. Resimle ilgilenmekte olduğumu görünce, hastamız okumakta olduğu gazetesinden başını kaldırıp:
-Torunum benim için yapmış bu resmi, doktor bey. Resimdeki kız kendisi imiş. Karar vermiş, ben ölünce resimdeki gökyüzünün mavisi olacakmışım. Onun için gökyüzüne her baktığında benim yanında olduğumu bilecekmiş, böylelikle. Bu sımsıcak güneş de, dedesi imiş.
Gözleri dolmuştu, birkaç damla yaş süzülüp aktı.
-Torunumun gözünde gökyüzünün mavisi olacakmışım, dedesi de hepimizi ısıtan güneş. Daha ne olsun? Dedi.
Öğle arasında bahçeye çıktığımda, yağmur sonrası gökyüzünde açan güneş, sıcaklığını iyice hissettiriyor, ağaçlar sonbahara hazırlanıyordu.
Dr. Mehmet Uhri