Ölüm korkutucudur ve tehlikesi büyüktür. Halk onun hakkında az düşündüğü, onu az andığı için ondan gafildir. Onu anan bir kimse de boş bir kalple değil, dünya ile meşgul olan bir kalp ile onu anar. Bu bakımdan ölümün anılması bu kimsenin kalbinde herhangi bir fayda temin etmez. Öyleyse yapılması gereken şey, kulun kalbini her şeyden boşaltmasıdır. Önünde sadece ölümün anılması kalmalıdır. Tıpkı tehlikeli bir sahraya gitmek isteyen veya denizde yolculuk yapmak isteyen bir kimse gibi! Muhakkak ki bu kimse sadece o sefer hakkında düşünür. Öyleyse ölümün anılması kalbe girdiğinde tesir etmeli, kişinin dünyaya plan sevgi ve sürürü azalıp kalbi burkulmalıdır.
Ebu Derdâ şöyle demiştir:
"Ölüler anıldığında kendini onların herhangi biri gibi say!"
İbn Mes'ud (r.a.) şöyle demiştir:
"Said, o kimsedir ki başkasından ibret alıp halini düzeltir."
Ömer b. Abdülaziz şöyle demiştir:
"Her gün sabah veya akşam, Allah'ın divanına giden birini yolcu ettiğinizi görmüyor musunuz? Onu, yerin bir çukuruna koyarsınız. Yastığı topraktandır. Dostlarını geride bırakmış ve maişet sebepleri kesilmiştir."
Ebu Derdâ şöyle demiştir:
"Ölüler anıldığında kendini onların herhangi biri gibi say!"
İbn Mes'ud (r.a.) şöyle demiştir:
"Said, o kimsedir ki başkasından ibret alıp halini düzeltir."
Ömer b. Abdülaziz şöyle demiştir:
"Her gün sabah veya akşam, Allah'ın divanına giden birini yolcu ettiğinizi görmüyor musunuz? Onu, yerin bir çukuruna koyarsınız. Yastığı topraktandır. Dostlarını geride bırakmış ve maişet sebepleri kesilmiştir."