Aklın ucu değer hiçe
Yol ararım içten içe
Kainat uyur sessizce
Ben hep seni düşünürüm.
(Dörtlük “Ben hep seni düşünürüm” adlı müzik eserinden alıntıdır)
Gerçekten insan çok fazla düşündüğünde aklının ucu hiçe değiyor. Fakat gönül öyle değil, Allah’ın zikri ile dolu olan gönül akıl yitirilse de zikretmeye devam ediyor.
Gönül öyle güzel bir cevher ki; gönülden sevgi sağmayanlar, kendi gönlüne bile yabancı olanlardır. İşte insanın gönlünü tanıması, onun sahibini çok anması ile ilgilidir. O gönlün şeffaflaşması, yumuşaması, bulutun ardındaki güneş, yaprağın altındaki çiçek olması için, o gönülde sevgilerin yeşermesi için hassasiyet gerekiyor. İnsana bu hassasiyeti kazandıracak olan da büyük bir ihtimalle “ölümü tefekkür etmek”tir.
Gitmek için gelen birileri gibi davranabilmek için, ruhumuza her dokunulduğunda gönül gözünün ağlaması için, şu dönen dünyanın çarkına ayak uyduranlardan bir farkımız olması için ölümü düşünmeye, hatta ölümden bir şeyler ummaya ihtiyacımız var. Evet bir şeyler ummak ölüm en güzel nasihatse... Ölüm eğer bir bakıma yeniden doğmaksa, ölüm hayata manasını veren geçitse, ondan bir şeyler umulur. Ölüme varmak için önce bütün anıları yeniden yaşamak, film şeridi gibi geçişini izlemek gerekiyorsa ölümden güzellikler de umulur.
Ölüme inanır mısınız, öleceğinize? O zaman cömert sizsiniz, dua cömerti, sevgi cömerti, mal cömerti... O zaman merhametli sizsiniz.
Öleceğinize inanır mısınız? O zaman sabırlı olan, o zaman şükreden sizsiniz. O zaman el vermek, gönül almak, misafir ağırlamak, muhtaca el uzatmak size düşer, bize düşer. Ne de olsa gitmek için gelmişiz, gönül hassasiyetini yeterince kazanabildiysek...
Gönül hassasiyetinin de dereceleri var. İnsan–ı kamil olmaya çalışırken bizler farklı duraklardan, bu duyarlılığın farklı derecelerinden geçiyoruz. Allah bizlere insan–ı kamilin hassasiyeti gibi bir hassasiyet nasip etsin. Hassas dengeler kurabilmek için hassas gönüllere ihtiyacımız var, ne dersiniz?
Yol ararım içten içe
Kainat uyur sessizce
Ben hep seni düşünürüm.
(Dörtlük “Ben hep seni düşünürüm” adlı müzik eserinden alıntıdır)
Gerçekten insan çok fazla düşündüğünde aklının ucu hiçe değiyor. Fakat gönül öyle değil, Allah’ın zikri ile dolu olan gönül akıl yitirilse de zikretmeye devam ediyor.
Gönül öyle güzel bir cevher ki; gönülden sevgi sağmayanlar, kendi gönlüne bile yabancı olanlardır. İşte insanın gönlünü tanıması, onun sahibini çok anması ile ilgilidir. O gönlün şeffaflaşması, yumuşaması, bulutun ardındaki güneş, yaprağın altındaki çiçek olması için, o gönülde sevgilerin yeşermesi için hassasiyet gerekiyor. İnsana bu hassasiyeti kazandıracak olan da büyük bir ihtimalle “ölümü tefekkür etmek”tir.
Gitmek için gelen birileri gibi davranabilmek için, ruhumuza her dokunulduğunda gönül gözünün ağlaması için, şu dönen dünyanın çarkına ayak uyduranlardan bir farkımız olması için ölümü düşünmeye, hatta ölümden bir şeyler ummaya ihtiyacımız var. Evet bir şeyler ummak ölüm en güzel nasihatse... Ölüm eğer bir bakıma yeniden doğmaksa, ölüm hayata manasını veren geçitse, ondan bir şeyler umulur. Ölüme varmak için önce bütün anıları yeniden yaşamak, film şeridi gibi geçişini izlemek gerekiyorsa ölümden güzellikler de umulur.
Ölüme inanır mısınız, öleceğinize? O zaman cömert sizsiniz, dua cömerti, sevgi cömerti, mal cömerti... O zaman merhametli sizsiniz.
Öleceğinize inanır mısınız? O zaman sabırlı olan, o zaman şükreden sizsiniz. O zaman el vermek, gönül almak, misafir ağırlamak, muhtaca el uzatmak size düşer, bize düşer. Ne de olsa gitmek için gelmişiz, gönül hassasiyetini yeterince kazanabildiysek...
Gönül hassasiyetinin de dereceleri var. İnsan–ı kamil olmaya çalışırken bizler farklı duraklardan, bu duyarlılığın farklı derecelerinden geçiyoruz. Allah bizlere insan–ı kamilin hassasiyeti gibi bir hassasiyet nasip etsin. Hassas dengeler kurabilmek için hassas gönüllere ihtiyacımız var, ne dersiniz?