Sükut etmişti
nefese müdrik olan canlar,
edebi terennüm eden şevk-i hicranlar
Neden dur
durak bilmiyor umutlar,
ruhumdan sudur eden figanlar ve nisyanlar
Hep böylemi
kalacaktı sinemden çıkmayan
hüzünlü sızılar, o bıktıran azaplar
Çaresiz bırakan
o sabrı yudumlar, boyun
büktüren bahtı karanlıklar ve ağıtlar
Aranırım, nerede
akıyor ruhuma aşina olacak
sebebi sürur inşirahlar ve umutlar
Mütemedayen
poyrazdamı solacak ve
mecalsiz kalacaktır bu feryadı çırpınışlar
Gönül ağlar,
dil çaresizliği yudumlar
kalbimde niye durmuyor figanı hıçkırıklar
Söylenmek
deva olmayacak sinemin
solgun yaprakları bir bir sükutumla kopacak
Ey yüreğimin sızısı,
gönlümün dinmeyen ağrısı,
umutlarımın furyası duy sesimi
Yılların
karanlığına bıraktığım
gün yüzü görmemiş ümitlerimi, çileli içlenişimi
Ruhumdan
tebarüz eden ve feryadın
sessizliğine rucu etmiş bulunan nağmelerimi
Bir şikayetin
ve hatta yeis içinde nefesi
teneffüs etmenin ızdırabında ki günlerimi
Gönlüm
niye bizar, hicran sessizliğin
ahenginde şu mezarımı nefsim için aralar
Heyhat ki
ahım kim için yüreğimden
bir hüzün ile gönülleri yad ederek ferahlar
Toprak
kalbim için ne ülfetli bahtiyar,
yar olmasaydı bu aşk-ı hayat neye yarar
Mahzun
çehreleri gördükçe, figan eden
nefesleri düşündükçe, utanmak bana yarar
Gel söylenme,
ruhunu esir alan bahanelerle
nefeslenme, aşk, benlikten temizliktir
Kalbi lekeleri,
nefsi hergelelikleri, nefesi
müddete bırakılan avarelikleri silmektir
Gönül gözüyle,
inşirahın vecdiyle sevda ile
yüzleşmektir, ne tendir nede bahenedir
Her adımın
ve nefese amade olan o canın
murakebesinde hali sabırla demlemektir
Mustafa CİLASUN