Hiç ölmeyecekmişiz gibi yaşıyoruz
oysaki ölüm başucumuzda.
Bu yaşımıza rağmen, hayata ve geleceğe dair yaptığımız ve yapacağımız
bir çok şey olmasına rağmen, kendimizi biranda, yani şu anda
Dünyadan kopmuş hissedersek.
Yani herşey bitiverdi. Planlar dünyada kalıverdi.
Biz ise mezara yani yalnızlığa göçüverdik.
Oysaki maaş gününü bekliyorduk borçlarımızı ödemek için.
Belkide aldığımız yada alacağımız bir ev, yada bir araba, yada bir eşya
vardı.Kimbilir belkide evlenme yada nişanlanma hazırlığı içindeydik.
çocuğumuz olacaktı yada büyüyecekti belkide.
Yada sınavlara hazırlanıyor, yada okulu bitirmek için çabalıyorduk.
Yada belkide işlerimizi ve hayat düzenimizi selamete erdirip, kendimizi
Rabbimizin sevgisine ve dinine yoğunlaştırarak güzel bir insan olma
çabası içerisine girecektik.
Ama biranda koptuk herşeyden. Koparılıverdik!
Bu duyguda yoğunlaşmak için şöyle birşey deneyelim.
Evimizin oturma odasında ailemizle berabarken, sıcacık bir ortamda neşeyle
vakit geçiriyorken, Kendimizi evin küçük ve karanlık odasına kapatalım.
ve onlar içerideyken, dışarıdaki hayat devam ediyorken, Ben;
"şuan öldüm ve herşey bitti. Kabirdeyim. Tekrar dünya hayatına dönmem imkansız."
gibi düşüncelerle kendimizi Herşeyin bittiğine, yani ÖLDÜĞÜMÜZE yoğunlaştıralım.
Hayatın tam içerisinde ve ortasındayken, henüz yaşlanmamışken,
Kendimizi bu duygu yoğunluğuna salalım.
Kalbimizi ve aklımızı dinleyelim bu kabir sessizliğinde.
Kulaklarımız dışarıyı duyduğu halde yaşamadığımızı,
ve bizi dışarıdan kimsenin duyamayacağını varsayalım.
.
Nedir Bu?
ölümmü?
Hakiki gerçek demek banada vukuu buldu!
üstelik şimdiden!
Gençken!
ölmeye hazır değilken.
Daha zamanı varken!
BÖYLE AMANSIZ VE ANİDEN!
öLMEDEN ÖNCE ÖLELİM!!!
.[[alıntı]]]
oysaki ölüm başucumuzda.
Bu yaşımıza rağmen, hayata ve geleceğe dair yaptığımız ve yapacağımız
bir çok şey olmasına rağmen, kendimizi biranda, yani şu anda
Dünyadan kopmuş hissedersek.
Yani herşey bitiverdi. Planlar dünyada kalıverdi.
Biz ise mezara yani yalnızlığa göçüverdik.
Oysaki maaş gününü bekliyorduk borçlarımızı ödemek için.
Belkide aldığımız yada alacağımız bir ev, yada bir araba, yada bir eşya
vardı.Kimbilir belkide evlenme yada nişanlanma hazırlığı içindeydik.
çocuğumuz olacaktı yada büyüyecekti belkide.
Yada sınavlara hazırlanıyor, yada okulu bitirmek için çabalıyorduk.
Yada belkide işlerimizi ve hayat düzenimizi selamete erdirip, kendimizi
Rabbimizin sevgisine ve dinine yoğunlaştırarak güzel bir insan olma
çabası içerisine girecektik.
Ama biranda koptuk herşeyden. Koparılıverdik!
Bu duyguda yoğunlaşmak için şöyle birşey deneyelim.
Evimizin oturma odasında ailemizle berabarken, sıcacık bir ortamda neşeyle
vakit geçiriyorken, Kendimizi evin küçük ve karanlık odasına kapatalım.
ve onlar içerideyken, dışarıdaki hayat devam ediyorken, Ben;
"şuan öldüm ve herşey bitti. Kabirdeyim. Tekrar dünya hayatına dönmem imkansız."
gibi düşüncelerle kendimizi Herşeyin bittiğine, yani ÖLDÜĞÜMÜZE yoğunlaştıralım.
Hayatın tam içerisinde ve ortasındayken, henüz yaşlanmamışken,
Kendimizi bu duygu yoğunluğuna salalım.
Kalbimizi ve aklımızı dinleyelim bu kabir sessizliğinde.
Kulaklarımız dışarıyı duyduğu halde yaşamadığımızı,
ve bizi dışarıdan kimsenin duyamayacağını varsayalım.
.
Nedir Bu?
ölümmü?
Hakiki gerçek demek banada vukuu buldu!
üstelik şimdiden!
Gençken!
ölmeye hazır değilken.
Daha zamanı varken!
BÖYLE AMANSIZ VE ANİDEN!
öLMEDEN ÖNCE ÖLELİM!!!
.[[alıntı]]]