Çoğu zaman “niye bu benim başıma geldi,niye ben…” sorusunu hiç düşünmeden söyleriz.Böyle şeyler başkalarının başına gelmesi gerekirdi.Çünkü bu duruma o kadar çok alışmıştı ki.Kendisini karşılaştığı olumsuzluk karşısında güçlü hissetmiyordu.”Ama o insanlar daha güçlü onlar kaldırabilirler,oysa ben taşıyamam ki bu yükü ”diye düşünüyordu.Kötü haberleri sadece gazetelerde okuyor,televizyonda haberlerden dinliyordu.Ve bu duruma o kadar çok alışmıştık ki. Bir gün kendi başına geleceğini hiç düşünmemişti.”Onların yerinde bende olabilirim” düşüncesi hiç uğramamıştı ona.
Yaşadığımız olumsuzluk karşısında çareler ararken;etrafımızdaki insanlara düşman oluyoruz bir anda.Onların acıyan gözlerle bakmasını kabul etmeyerek;”Niye ben,niye benim başıma geldi” haykırıyoruz etrafımızdakilere.
Oysa daha dün vatanı için ölen şehitlerimizi televizyonda izlerken,o an üzülmüş bir iki dakika sonra normal yaşantımıza devam etmiştik.Demek ki hayat ölümlerle son bulmuyor.
“Allah kimseye kaldıramayacağı yükü kimseye yüklemez” bu sözü okuduğunda etkilenmiştin oysa. Unutman etkilenmen kadar uzun bile sürmemişti. Yaşam o kadar çok büyük sürprizlerle dolu ki…Bugün benim başıma gelen yarın senin de başına gelebilir.Lakin başa geleni sabırla çekmektense “Niye ben.niye benim başıma geldi” diyerek yükümüzü daha da ağırlaştırıyoruz.
Brenda yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı. Bir gün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı.
Tırmanacakları yere vardıklarında neredeyse duvar gibi dik büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına. Tüm korkularına rağmen Brenda azimliydi. Emniyet kemerini taktı ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.
Bir süre tırmandıktan sonra nefeslenebileceği bir oyuk buldu.
Orada asılı dururken gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip hızla Brenda’nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu.
Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı. Lens yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu. Ümitsizlik içinde Brenda lensini bulması için Allah’a dua edebilirdi yalnızca… Ve içten içe düşünüp dua etmeye başladı. “Allah’ım! Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün. Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardım et.”
Patikalardan yürüyerek aşağı indiler. Aşağı indiklerinde tırmanmak üzere oraya doğru gelen yeni bir grup gördüler. İçlerinden biri “Aranızda lens kaybeden var mı?” diye bağırdı.”
Brenda’nın sonradan öğrendiğine göre lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens kızların dikkatini çekmişti.
Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek karıncanın üzerindeki baloncuğa şunları yazacaktı:
“Allah’ım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bunu taşımamsa senin için taşıyacağım…”
“BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM” demeyin…(alıntı)
Bizlerinde bu ağır yükün altına giren karınca gibi olmamız gerekmiyor mu? Yaradan hiç kimseye taşıyamayacağı yükü yüklemez. İyi bir insan yada kötü bir insan olsak da başa gelecek olan gelecektir.Ölçü kişinin iyi yada kötü olduğu değildir. “Niye ben” bu soru bize kazanç getirmez.
Bilakis hüsrana uğrayan olabiliriz.Çözüm çok zor almasa gerek.Başa gelene sabretmek,olayları zamana bırakmak kendi yararımızadır.Şikayet etmek bizden çözümü daha da uzaklaştıracaktır.Gül bile dikensiz değil.Gülü dikeni var diye koklamaktan kendimizi alıkoyabilir miyiz? Hayır.Gül dikeniyle güzel ve çekicidir.Başa gelen musibetle de tıpkı gül gibidir.Acısına da kahrına da dayanmalıyız.
Başa ne gelirse gelsin boşuna değildir.Yaşam kendisiyle bir anlam oluşturur onu yaşanlarla bir anlam bulur.Sorgulamak,”Niye ben” diyerek şikayet etmek yaşamla bir bütün değildir.
Başa gelen de sebepsiz hiç değil…Kimseye taşıyamayacağı yük yüklenmez.
KAYNAK
Yaşadığımız olumsuzluk karşısında çareler ararken;etrafımızdaki insanlara düşman oluyoruz bir anda.Onların acıyan gözlerle bakmasını kabul etmeyerek;”Niye ben,niye benim başıma geldi” haykırıyoruz etrafımızdakilere.
Oysa daha dün vatanı için ölen şehitlerimizi televizyonda izlerken,o an üzülmüş bir iki dakika sonra normal yaşantımıza devam etmiştik.Demek ki hayat ölümlerle son bulmuyor.
“Allah kimseye kaldıramayacağı yükü kimseye yüklemez” bu sözü okuduğunda etkilenmiştin oysa. Unutman etkilenmen kadar uzun bile sürmemişti. Yaşam o kadar çok büyük sürprizlerle dolu ki…Bugün benim başıma gelen yarın senin de başına gelebilir.Lakin başa geleni sabırla çekmektense “Niye ben.niye benim başıma geldi” diyerek yükümüzü daha da ağırlaştırıyoruz.
Brenda yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı. Bir gün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı.
Tırmanacakları yere vardıklarında neredeyse duvar gibi dik büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına. Tüm korkularına rağmen Brenda azimliydi. Emniyet kemerini taktı ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.
Bir süre tırmandıktan sonra nefeslenebileceği bir oyuk buldu.
Orada asılı dururken gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip hızla Brenda’nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu.
Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı. Lens yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu. Ümitsizlik içinde Brenda lensini bulması için Allah’a dua edebilirdi yalnızca… Ve içten içe düşünüp dua etmeye başladı. “Allah’ım! Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün. Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardım et.”
Patikalardan yürüyerek aşağı indiler. Aşağı indiklerinde tırmanmak üzere oraya doğru gelen yeni bir grup gördüler. İçlerinden biri “Aranızda lens kaybeden var mı?” diye bağırdı.”
Brenda’nın sonradan öğrendiğine göre lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens kızların dikkatini çekmişti.
Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek karıncanın üzerindeki baloncuğa şunları yazacaktı:
“Allah’ım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bunu taşımamsa senin için taşıyacağım…”
“BU YÜKÜ NİYE TAŞIYORUM” demeyin…(alıntı)
Bizlerinde bu ağır yükün altına giren karınca gibi olmamız gerekmiyor mu? Yaradan hiç kimseye taşıyamayacağı yükü yüklemez. İyi bir insan yada kötü bir insan olsak da başa gelecek olan gelecektir.Ölçü kişinin iyi yada kötü olduğu değildir. “Niye ben” bu soru bize kazanç getirmez.
Bilakis hüsrana uğrayan olabiliriz.Çözüm çok zor almasa gerek.Başa gelene sabretmek,olayları zamana bırakmak kendi yararımızadır.Şikayet etmek bizden çözümü daha da uzaklaştıracaktır.Gül bile dikensiz değil.Gülü dikeni var diye koklamaktan kendimizi alıkoyabilir miyiz? Hayır.Gül dikeniyle güzel ve çekicidir.Başa gelen musibetle de tıpkı gül gibidir.Acısına da kahrına da dayanmalıyız.
Başa ne gelirse gelsin boşuna değildir.Yaşam kendisiyle bir anlam oluşturur onu yaşanlarla bir anlam bulur.Sorgulamak,”Niye ben” diyerek şikayet etmek yaşamla bir bütün değildir.
Başa gelen de sebepsiz hiç değil…Kimseye taşıyamayacağı yük yüklenmez.
KAYNAK