neden çabuk büyümek istedik ki...
Çocuk olmak güzeldi,
Çocukken elimizdekilerle mutlu olmasını becerebilmek güzeldi,
Sahip olduklarımızın bizleri çoğu kez havaya uçurabilmesi güzeldi,
Çocukluk umutları güzeldi,
Aslında şimdiki çocuklarla kıyaslandığına çok şeyimiz yoktu…
Bilgisayar,mp4,DVD, atarimiz, sepet sepet oyuncaklarımız yoktu…
Her çocuğun odası yoktu…
Yediklerimiz ve giydiklerimiz bu zamanla kıyas dahi edilmezdi…
Ama mutluyduk…
Stressiz bir hayata sahiptik…
Hayaller kurardık ve tüm hayallerin sınırlarını zorlardık.
Anne ve babalarımızın her zaman yanımızda kalacağını
Ve hep mutlu olacağımızı sanırdık.
Acaba yarın ne olacak diye bir sorunumuz yoktu…
Hiçbir şeyi umursamazdık.
Çıkarsız gerçek dostluklar kurardık.
Ve yaşanan bunca güzelliklere rağmen
Nedense hemen büyümek istedik.
Zaman neden çabucak geçmiyor diye üzülürdük.
Büyümeye olan özlemin sebebi neydi bilmiyorum.
Belki de büyüyünce özgür olacağımızı düşünüyorduk.
Ama bilemedik!
Büyüyünce hayatın derin karanlıklarının özgürlüğümüzü çalacağını,
Ve Çocukluktaki özgürlüğün tozlu raflardaki anılarda aranacağını…
Ve
Şimdilerde Günler haftalar ne çabuk geçiyor diye üzülüyoruz.
Tekrar küçük olmak istiyoruz.
Galiba büyüyünce çok şey kaybettik.
Elimizdekilerle mutlu olmasını beceremedik.
Daha çok istedik.
En önemlisi umutlarımızı kaybettik…
Ama o yıllara dönüş yok!
Hayat denen hiçliğin gölgesinde;
Kimi zaman normal nefes alarak,
Kimi zaman da suni solunumla var olma savaşı vererek
Daha da büyüyeceğiz…
Çocuk olmak güzeldi,
Çocukken elimizdekilerle mutlu olmasını becerebilmek güzeldi,
Sahip olduklarımızın bizleri çoğu kez havaya uçurabilmesi güzeldi,
Çocukluk umutları güzeldi,
Aslında şimdiki çocuklarla kıyaslandığına çok şeyimiz yoktu…
Bilgisayar,mp4,DVD, atarimiz, sepet sepet oyuncaklarımız yoktu…
Her çocuğun odası yoktu…
Yediklerimiz ve giydiklerimiz bu zamanla kıyas dahi edilmezdi…
Ama mutluyduk…
Stressiz bir hayata sahiptik…
Hayaller kurardık ve tüm hayallerin sınırlarını zorlardık.
Anne ve babalarımızın her zaman yanımızda kalacağını
Ve hep mutlu olacağımızı sanırdık.
Acaba yarın ne olacak diye bir sorunumuz yoktu…
Hiçbir şeyi umursamazdık.
Çıkarsız gerçek dostluklar kurardık.
Ve yaşanan bunca güzelliklere rağmen
Nedense hemen büyümek istedik.
Zaman neden çabucak geçmiyor diye üzülürdük.
Büyümeye olan özlemin sebebi neydi bilmiyorum.
Belki de büyüyünce özgür olacağımızı düşünüyorduk.
Ama bilemedik!
Büyüyünce hayatın derin karanlıklarının özgürlüğümüzü çalacağını,
Ve Çocukluktaki özgürlüğün tozlu raflardaki anılarda aranacağını…
Ve
Şimdilerde Günler haftalar ne çabuk geçiyor diye üzülüyoruz.
Tekrar küçük olmak istiyoruz.
Galiba büyüyünce çok şey kaybettik.
Elimizdekilerle mutlu olmasını beceremedik.
Daha çok istedik.
En önemlisi umutlarımızı kaybettik…
Ama o yıllara dönüş yok!
Hayat denen hiçliğin gölgesinde;
Kimi zaman normal nefes alarak,
Kimi zaman da suni solunumla var olma savaşı vererek
Daha da büyüyeceğiz…