Ne çıkmaz ki?
Müctehidler çıkar, âlimler çıkar, hakîmler çıkar, arifler çıkar, cihangirler çıkar, fatihler çıkar ve daha neler neler çıkar.
Mesela, araştırın ikinci neslin en büyük alimlerinden Mücahid’in, İkrime’nin, Said b. Cübeyr’in, İbn Sirîn’in ve daha bir çoklarının nerede doğup İslam’ın kucağına nasıl düştüklerini. Karşılaştığınız gerçek, gözlerinizi faltaşı gibi açacak. Buna Anadolu’nun manevi fatihi Abdullah el-Battal’ı katın, Endülüs fatihi Tarık b. Ziyad’ı katın, Afrika’nın fatihi Musa b. Nusayr’ı katın.
Değil mi ki, Alemlere rahmet Hz. Muhammed de yetim idi. Allah onu yetimler içinden seçti. Ona düşmanları, “Abdulmuttalib’in yetimi”
Kur’an’sa, bu küstah akla cevap verircesine haykırdı:
“O seni yetim olarak bulup, kol-kanat germedi mi?
Seni şaşırmış bir halde bulup, doğru yola yöneltmedi mi?
Seni muhtaç bir halde bulup, ihtiyacını gidermedi mi?”
Yetimlerle ilgili tek hitabı bu değil Kur’an’ın. Dolaylı ve dolaysız bir çok hitap var. Arapça’da yetim, “tek başına, kimsesiz, dayanaksız, yardıma muhtaç, himayesiz” anlamına gelse de, aynı zamanda “biricik, alanında en iyi olan, eşi benzeri olmayan” gibi olumlu bir anlamda da kullanılır. Mesela “yetimi dehrihi” deyimi, “çağının bir tanesi” anlamına gelir.
İslam toplumunda her yetim “İslam’ın öz oğlu”dur. Yetime neden bu kadar değer verildiğini anlamamız için, İslam’daki cihad ve kıtal farzlarını, bu farzları yerine getirirken canını imanına şahit kılan insanların geride bıraktığı eş ve çocuklar için İslam’ın getirdiği çözümleri hatırlamamız şart.
İki dünyalı bir insan tipi yetiştiren ve ölümü hayatın öbür yüzü olarak gören bir inanç sisteminin inşa ettiği toplumda, yetimden çok ne var? Yetimler varsa, elbet onlara sahip çıkan ilkeleri ve kurumları da olacaktı İslam’ın, nitekim oldu da.
Ümmet, geçmişte yetimlerden alimler, fatihler, arifler çıkarmış.
Peki biz şimdilerde ne çıkarıyoruz? Tinerciler, köprü altı çocukları, uyuşturucu müptelaları, kapkaççılar, suç makineleri… Dahası, organ mafyasına hammadde, beyaz kadın ticaretine sermayeye katkı…
Bu bize vebal olarak yeter.
Çin’de Uygur Müslümanları dışında bir de öz be öz Çin yerlisi Müslüman bir kitle olduğunu biliyor muydunuz? Bunlara Huiler adı verilir. Peki, ya bunların daha İslam’ın ilk yüzyıllarında nasıl Müslüman edildiği biliyor musunuz?
Müslüman tüccarların Çin’de kurdukları Yetimhaneler aracılığıyla. O zamanlar Çin’de, Müslüman tüccarlar yetimlerin sahipsiz ve acınacak durumda olduğunu fark etmişler. Bunları kendi haline terk eden Çin toplumunun elinden alarak ya Müslüman ailelerin yanına yerleştirmek veya Yetimhaneler açmak suretiyle eğitmişler. İşte bu insanların torunları 1400 yıl öteden bu güne Çin’li nüfus arasında İslam’ı temsil etmiş, alimler ve arifler yetiştirmiş, bir ara (19. yüzyılda) bağımsız bir İslam devleti dahi kurmuşlar. 14. yüzyılda Çin’i dünyaya açan ve uluslar arası bir güç haline getiren bir de amiral çıkarmışlar.
“Bu, işte bu!” diyorum. “Biz varız” diyorum. Ve, “Alemlere Rahmet olanın ümmetine de alemlere rahmet olmak yakışır” diyorum.
Sözün özü: Yetimler İslam'ın has evladıdırlar. Yeter ki, yalnız karınları değil, esas kafa ve kalplerini doyurmaya talip olalım..
ALINTI
Müctehidler çıkar, âlimler çıkar, hakîmler çıkar, arifler çıkar, cihangirler çıkar, fatihler çıkar ve daha neler neler çıkar.
Mesela, araştırın ikinci neslin en büyük alimlerinden Mücahid’in, İkrime’nin, Said b. Cübeyr’in, İbn Sirîn’in ve daha bir çoklarının nerede doğup İslam’ın kucağına nasıl düştüklerini. Karşılaştığınız gerçek, gözlerinizi faltaşı gibi açacak. Buna Anadolu’nun manevi fatihi Abdullah el-Battal’ı katın, Endülüs fatihi Tarık b. Ziyad’ı katın, Afrika’nın fatihi Musa b. Nusayr’ı katın.
Değil mi ki, Alemlere rahmet Hz. Muhammed de yetim idi. Allah onu yetimler içinden seçti. Ona düşmanları, “Abdulmuttalib’in yetimi”
Kur’an’sa, bu küstah akla cevap verircesine haykırdı:
“O seni yetim olarak bulup, kol-kanat germedi mi?
Seni şaşırmış bir halde bulup, doğru yola yöneltmedi mi?
Seni muhtaç bir halde bulup, ihtiyacını gidermedi mi?”
Yetimlerle ilgili tek hitabı bu değil Kur’an’ın. Dolaylı ve dolaysız bir çok hitap var. Arapça’da yetim, “tek başına, kimsesiz, dayanaksız, yardıma muhtaç, himayesiz” anlamına gelse de, aynı zamanda “biricik, alanında en iyi olan, eşi benzeri olmayan” gibi olumlu bir anlamda da kullanılır. Mesela “yetimi dehrihi” deyimi, “çağının bir tanesi” anlamına gelir.
İslam toplumunda her yetim “İslam’ın öz oğlu”dur. Yetime neden bu kadar değer verildiğini anlamamız için, İslam’daki cihad ve kıtal farzlarını, bu farzları yerine getirirken canını imanına şahit kılan insanların geride bıraktığı eş ve çocuklar için İslam’ın getirdiği çözümleri hatırlamamız şart.
İki dünyalı bir insan tipi yetiştiren ve ölümü hayatın öbür yüzü olarak gören bir inanç sisteminin inşa ettiği toplumda, yetimden çok ne var? Yetimler varsa, elbet onlara sahip çıkan ilkeleri ve kurumları da olacaktı İslam’ın, nitekim oldu da.
Ümmet, geçmişte yetimlerden alimler, fatihler, arifler çıkarmış.
Peki biz şimdilerde ne çıkarıyoruz? Tinerciler, köprü altı çocukları, uyuşturucu müptelaları, kapkaççılar, suç makineleri… Dahası, organ mafyasına hammadde, beyaz kadın ticaretine sermayeye katkı…
Bu bize vebal olarak yeter.
Çin’de Uygur Müslümanları dışında bir de öz be öz Çin yerlisi Müslüman bir kitle olduğunu biliyor muydunuz? Bunlara Huiler adı verilir. Peki, ya bunların daha İslam’ın ilk yüzyıllarında nasıl Müslüman edildiği biliyor musunuz?
Müslüman tüccarların Çin’de kurdukları Yetimhaneler aracılığıyla. O zamanlar Çin’de, Müslüman tüccarlar yetimlerin sahipsiz ve acınacak durumda olduğunu fark etmişler. Bunları kendi haline terk eden Çin toplumunun elinden alarak ya Müslüman ailelerin yanına yerleştirmek veya Yetimhaneler açmak suretiyle eğitmişler. İşte bu insanların torunları 1400 yıl öteden bu güne Çin’li nüfus arasında İslam’ı temsil etmiş, alimler ve arifler yetiştirmiş, bir ara (19. yüzyılda) bağımsız bir İslam devleti dahi kurmuşlar. 14. yüzyılda Çin’i dünyaya açan ve uluslar arası bir güç haline getiren bir de amiral çıkarmışlar.
“Bu, işte bu!” diyorum. “Biz varız” diyorum. Ve, “Alemlere Rahmet olanın ümmetine de alemlere rahmet olmak yakışır” diyorum.
Sözün özü: Yetimler İslam'ın has evladıdırlar. Yeter ki, yalnız karınları değil, esas kafa ve kalplerini doyurmaya talip olalım..
ALINTI
