Herkesten ve herşeyden önce Müslüman denge insanı olmak zorundadır.
İtikadi dengesizliğin İslam terminolojisindeki karşılığı “münafıklıktır” ve en korkunç hâl da işte bu dengesizliktir.
Bir bu kadar korkunç hâli ise, bir o kadar da tehlikeli olan, itikadî dengesizliğin dışında kalan dengesizliklerin daha sonra itikadî dengesizliğe insanı taşımasıdır. Bu hâlin en tehlikeli olmasının sebebi, başlangıcın hangi vahim noktaya insanı taşıyacağını tespit edememektendir.
Sonu baştan kavrayamamaktan.
“Oh ne güzel, ne ala ne hoş” deyip devam edilen hâl, bir baktınız ki sizi “nifak/münafıklık” çukuruna yuvarlayıvermiş.
Demirci dükkanına giren bir kedi, önüne çıkan eğeyi yalamaya başlar. Bir müddet sonra dili kanar. Zanneder ki yaladığı şey eğenindir. Oysa kendi kanıdır. Yaladıkça kanar, kanadıkça yalar. Sonunda da kan kalmayınca ölür.
Aynen bu hâl.
Müslüman ilk önce itikadî dengenin insanıdır. Onun hayatında hem tevhid ehli olup hem de şirki savunma gibi bir dengesizliği görmek mümkün değildir.
Müslüman ibadette de denge insanıdır. O, hem namaz düşkünü hem de beynamaz pişkini olmaz. Bir eroinmanın bile arkadaş seçerken “harman birliğini” esas aldığı bir dünyada, “çoook namaz ehli” olanın namaz diye bir ibadetin Allah’ın emri olduğunu kabul bile etmeyenle sarmaş dolaş olması mümkün müdür?
Müslüman iç–dış dengesini en sağlam temellere oturtan insandır.
Onun içiyle dışının tezat oluşturması mümkün değildir. O kırk yıllık yani iken bir anda kani olmaz. Ya da şöyle söyleyeyim; o kırk yıl savunduğu değerleri “ben değiştim abi!” felsefesiyle, bir anda elinin tersiyle silip atmaz.
Müslüman birbaşına iken de toplum içinde de aynı insandır, bu durumda da dengesini korur.
Müslüman dünya işlerinde de denge insanıdır.
Bir yandan, Allah, peygamber, din, iman, tiraj ve pasta–sütliman edebiyatı yapıp bir yandan da ülkenin “dinlerarası diyalog” adlı örtülü misyonerlik faaliyetleriyle Hıristiyanlaşmasına, “menfaat kaygısı” yüzünden sessiz ve seyirci kalmaz.
“Dinlerarası diyalog” isimli örtülü misyonerlik faaliyetleri aleniyet kazanmıştı.
Bu baştan sona dengesizliktir.
Hem de itikadi dengesizlik.
Siz, hem dini açıdan, hem de milli açıdan ülkenin tam bir yok edilme sürecine doğru itildiği bir zamanda “langur lungur tarhana bulgur” edebiyatı yapacaksın, sonra din–iman tiraj teşvik sütliman derdinde olacaksın.
Guantanamo üssünde hiçbir suçu ve günahı olmadan yıllardır işkenceye maruz kalan Müslüman esrilere manevi işkence yapmak için ABD askerleri Kur’an sayfalarını yırtıp tuvalete atarken, denge özürlüler ne yapıyordu.
Kısaca, Müslüman denge insanıdır.
İnandığı gibi konuşur, konuştuğu gibi inanır.
İnandığını yazar, yazdığı gibi inanır.
Kendisini örtbas etmek için pislik/iftira hortumunu görmemesi için, karşındakinin gözüne tutmaz.
Müslüman denge insanıdır.
Ne mutlu denge unsuru olmuş insana.
Ne mutlu o Müslüman’a.
Selam olsun...
İtikadi dengesizliğin İslam terminolojisindeki karşılığı “münafıklıktır” ve en korkunç hâl da işte bu dengesizliktir.
Bir bu kadar korkunç hâli ise, bir o kadar da tehlikeli olan, itikadî dengesizliğin dışında kalan dengesizliklerin daha sonra itikadî dengesizliğe insanı taşımasıdır. Bu hâlin en tehlikeli olmasının sebebi, başlangıcın hangi vahim noktaya insanı taşıyacağını tespit edememektendir.
Sonu baştan kavrayamamaktan.
“Oh ne güzel, ne ala ne hoş” deyip devam edilen hâl, bir baktınız ki sizi “nifak/münafıklık” çukuruna yuvarlayıvermiş.
Demirci dükkanına giren bir kedi, önüne çıkan eğeyi yalamaya başlar. Bir müddet sonra dili kanar. Zanneder ki yaladığı şey eğenindir. Oysa kendi kanıdır. Yaladıkça kanar, kanadıkça yalar. Sonunda da kan kalmayınca ölür.
Aynen bu hâl.
Müslüman ilk önce itikadî dengenin insanıdır. Onun hayatında hem tevhid ehli olup hem de şirki savunma gibi bir dengesizliği görmek mümkün değildir.
Müslüman ibadette de denge insanıdır. O, hem namaz düşkünü hem de beynamaz pişkini olmaz. Bir eroinmanın bile arkadaş seçerken “harman birliğini” esas aldığı bir dünyada, “çoook namaz ehli” olanın namaz diye bir ibadetin Allah’ın emri olduğunu kabul bile etmeyenle sarmaş dolaş olması mümkün müdür?
Müslüman iç–dış dengesini en sağlam temellere oturtan insandır.
Onun içiyle dışının tezat oluşturması mümkün değildir. O kırk yıllık yani iken bir anda kani olmaz. Ya da şöyle söyleyeyim; o kırk yıl savunduğu değerleri “ben değiştim abi!” felsefesiyle, bir anda elinin tersiyle silip atmaz.
Müslüman birbaşına iken de toplum içinde de aynı insandır, bu durumda da dengesini korur.
Müslüman dünya işlerinde de denge insanıdır.
Bir yandan, Allah, peygamber, din, iman, tiraj ve pasta–sütliman edebiyatı yapıp bir yandan da ülkenin “dinlerarası diyalog” adlı örtülü misyonerlik faaliyetleriyle Hıristiyanlaşmasına, “menfaat kaygısı” yüzünden sessiz ve seyirci kalmaz.
“Dinlerarası diyalog” isimli örtülü misyonerlik faaliyetleri aleniyet kazanmıştı.
Bu baştan sona dengesizliktir.
Hem de itikadi dengesizlik.
Siz, hem dini açıdan, hem de milli açıdan ülkenin tam bir yok edilme sürecine doğru itildiği bir zamanda “langur lungur tarhana bulgur” edebiyatı yapacaksın, sonra din–iman tiraj teşvik sütliman derdinde olacaksın.
Guantanamo üssünde hiçbir suçu ve günahı olmadan yıllardır işkenceye maruz kalan Müslüman esrilere manevi işkence yapmak için ABD askerleri Kur’an sayfalarını yırtıp tuvalete atarken, denge özürlüler ne yapıyordu.
Kısaca, Müslüman denge insanıdır.
İnandığı gibi konuşur, konuştuğu gibi inanır.
İnandığını yazar, yazdığı gibi inanır.
Kendisini örtbas etmek için pislik/iftira hortumunu görmemesi için, karşındakinin gözüne tutmaz.
Müslüman denge insanıdır.
Ne mutlu denge unsuru olmuş insana.
Ne mutlu o Müslüman’a.
Selam olsun...