Yağı, fitili hazır!..
Ahmed ve Muhammed Bican kardeşler, kendilerine mürşit aradıkları günlerde, Hacı Bayram-ı Velî, birkaç kişiyle Edirne’den Ankara’ya doğru yola çıkar.
Bir müddet sonra yanındakiler telâşlanır. Zîra Gelibolu’ya sapmışlardır birden.
Ancak büyük velî sâkindir.
- Devam! buyurur. Belki bu havâlide bizi bekleyenler vardır.
Gelibolu’ya varıp, bir evde konaklarlar.
Az sonra kapıya iki genç gelir.
Ahmed ve Muhammed Bîcân kardeşlerdir bunlar.
Girip, edeble otururlar.
Kendilerini tanıtmak istediklerinde;
- Lüzum yok! buyurur büyük velî. Biz sevdiklerimizi tanırız.
Sonra bu gençlere sevgiyle bakıp;
- Yağı ve fitili hazır iki kandil! buyurur. Bize yalnız kibriti çakmak kalmış.
İki kardeş, bulmuşlardır aradıklarını.
Huzurunda kemale gelirler.
NİÇİN AYAKTA DİNLİYORMUŞ?
Ahmed Bîcân, bir gün câmide vaaz ediyor:
- İnsanı Rabbinden uzaklaştıran perdelerin en büyüğü, günaha girmesidir.
Bir ara başını kaldırır.
Ağabeyi Muhammed’i görür kapıda.
Fakat o da ne?
Ayakta dinlemektedir kendisini.
Akşam, annesine anlatıp;
- Anneciğim, ağabeyimden bunun sebebini öğren, diye rica eder.
Kadıncağız sorduğunda;
- Anneciğim! der o da. Kardeşim, Hacı Bayram-ı Velî’yi gördükten sonra bir başka Ahmed oldu. Sözleri hikmet saçıyor. Ben de istifâde etmek için câmiye gittiğimde, sayısız melekler gördüm içeride. Huşû ile dinliyorlardı. İzdihamdan oturacak yer bulamadım. Mecbûren ayakta dinledim.
Ahmed Bîcân, sevineceğine mahzunlaşır.
Ve sorar annesine:
- Ben niçin melekleri göremiyorum?
Annesinin cevabı:
- Evlâdım! Sen bebek iken, bir gün namaza durmuştum. Ağlamaya başladın. Acıkmıştın. Bir komşu kadın seni emzirdi. Meğer abdesti yokmuş.
Ahmed ve Muhammed Bican kardeşler, kendilerine mürşit aradıkları günlerde, Hacı Bayram-ı Velî, birkaç kişiyle Edirne’den Ankara’ya doğru yola çıkar.
Bir müddet sonra yanındakiler telâşlanır. Zîra Gelibolu’ya sapmışlardır birden.
Ancak büyük velî sâkindir.
- Devam! buyurur. Belki bu havâlide bizi bekleyenler vardır.
Gelibolu’ya varıp, bir evde konaklarlar.
Az sonra kapıya iki genç gelir.
Ahmed ve Muhammed Bîcân kardeşlerdir bunlar.
Girip, edeble otururlar.
Kendilerini tanıtmak istediklerinde;
- Lüzum yok! buyurur büyük velî. Biz sevdiklerimizi tanırız.
Sonra bu gençlere sevgiyle bakıp;
- Yağı ve fitili hazır iki kandil! buyurur. Bize yalnız kibriti çakmak kalmış.
İki kardeş, bulmuşlardır aradıklarını.
Huzurunda kemale gelirler.
NİÇİN AYAKTA DİNLİYORMUŞ?
Ahmed Bîcân, bir gün câmide vaaz ediyor:
- İnsanı Rabbinden uzaklaştıran perdelerin en büyüğü, günaha girmesidir.
Bir ara başını kaldırır.
Ağabeyi Muhammed’i görür kapıda.
Fakat o da ne?
Ayakta dinlemektedir kendisini.
Akşam, annesine anlatıp;
- Anneciğim, ağabeyimden bunun sebebini öğren, diye rica eder.
Kadıncağız sorduğunda;
- Anneciğim! der o da. Kardeşim, Hacı Bayram-ı Velî’yi gördükten sonra bir başka Ahmed oldu. Sözleri hikmet saçıyor. Ben de istifâde etmek için câmiye gittiğimde, sayısız melekler gördüm içeride. Huşû ile dinliyorlardı. İzdihamdan oturacak yer bulamadım. Mecbûren ayakta dinledim.
Ahmed Bîcân, sevineceğine mahzunlaşır.
Ve sorar annesine:
- Ben niçin melekleri göremiyorum?
Annesinin cevabı:
- Evlâdım! Sen bebek iken, bir gün namaza durmuştum. Ağlamaya başladın. Acıkmıştın. Bir komşu kadın seni emzirdi. Meğer abdesti yokmuş.