Libya Düşerse Hedef Sensin!
Haritayı önüne çek, ibretle bak! Adı konulmamış bir savaş bu! Ben diyeyim 3., sen de “4. Dünya Harbi.” 20. yüzyıl tarih kronolojisi yeter, bir fikir vermeye. Abdülhamid düşerken elindeydi topraklar. Abdülhamid düştü.
Düşen, bir halife değildi sadece, yerlerde süründü insanlık. Balkanlar çıktı elinden, Hicaz çıktı. Afrika kurda kuşa yem oldu, Kafkasya esir, Himalaya mahzun.
Sarıkamış bir namerdin eliyle 90 bin’i kurban verdi toprağa. Çanakkale, 500 bin müslümanı Alman komutana teslim etmenin adıydı. Dost ateşi(!) kırdı, ümmetin evladını. Limon Von Sanders’ti, ihanetin adı.
Filistin, Cemal’den İngiliz’e teslim. Asit havuzları bekler Muhammed’in Ordusu’nu. Kör etmek için gözleri. Alman sevinir bu işe. Sarhoş yatağı sokaklar, bir iğrençlik halkası. Çanlar çalınır, Berlin’de. Okunur, kardinalin mesajı.
Sorar Mehmet Akif: “Biz sizinle ittifak değil miyiz? Kudüs’ün düşmesiyle nedir bu bayram havası?
Alman, Haçlı gururuyla: “Bu, Papalık’ın zaferi. O ayrı, bu ayrı. Şimdi sevinme zamanı!”
İşte o zaman düşünür Akif: “Ah Koca Sultan, sana ayıp etmişiz kocaman!”
İngiliz, Lozan’ı imzalamaz. Şartı vardır:
“İslam Birliği’ni kaldır. Kanunlarını Avrupa’dan al! Bizden ol, kısaca. Sonra gel, kapıma.”
“Emredersiniz!”
Çekilir Haçlılar, Istanbul’dan. Fatih’le alay ederek. Avrupa, Batılı bir ülke daha kazanmıştır, henüz Boğaz’dan ayrılmadan.
Boydan boya kana boyanır, Afrika. Cezayir, 10 milyondan 3 milyona iner, 1917’den 1961’e. Çekilirken cuntalarını bırakırlar, tüm coğrafyaya. Taşeron zalimlerdir, Burgiba, Buttefika… BAAS’ın kolları…
Eliyle yerleştirir toprak ağalarını, savaş baronlarını… Suud, Saddam, Nasır, Hüseyin, Barzani, Hasan, Şah Rıza… Son kullanma tarihi geçen, defolu raflara kaldırılır. Ruh gitmiş, iskelet kalmıştır.
Osmanlı’nın yıkılışı yoksul Hristiyan’a da dokunur, Buda’ya da... Güney Amerika eroinle, siestayla kaybeder nesilleri. Çin gaddar, Rus azman, Hint yamyamdır, halklarına karşı.
Kuzey, Güney’i hapsetmiştir. Dünya bir cezaevidir artık. Müebbede mahkum. Hammadde Güney’den yok pahasına alınır, Kuzey cebini doldurur, bu kirli pazarda.
Vietnam, acıyla yoğrulur. Kamboçya iç savaşla… Terör yapıları oluşur, peyderpey. NATO, Varşova Paktı, AB, BM… Gelirler mazlumların üstüne; amansız, ansız.
Satın alınmış liderler(!) koşa koşa giderler, üye olmaya. “Dünya ile beraber hareket etmeliyiz, Siyon Protokolü’nce.”
Çağdaş hocalardan alınan fetva, kardeş katlini onaylıyormuş. Irak’a yağan bombalar varsın ülkemizden kalksın, bizim vebalimiz yokmuş. Hangi iktidar olsa aynısını yaparmış. Başkası gelse daha mı iyi olurmuş(!)
Nuh demek yetmez, Peygamber de demelisin. Çünkü iman etmek için Hz. Nuh demeli. Yüce Resullerin emperyalizme karşı direnişini bilmeden, sürgünü yaşamadan, ‘Kardeşinin ayağına diken batsa yüreğinde hissetmeden’ Müslümanlık olmaz, insanlık da…
Ateşe atılmadan, Kızıldeniz’i geçmeden, kurtuluşa yelken açmadan, sabır ile Mısır’ı beklemeden anlaşılamaz Vahiy, yoksa okunup geçilir Mushaf.
Ütopya mı, gerçek mi yaşadıkların? İşgale uğramamış santim toprak kaldı mı dünyada? 100 yerde kan akıyor. 60 yerde kokain komasından göç ediyor insanlar. 40 yerde alkolü kaçırıyorlar, intihar odaları kuruluyor parklara.
Nazi bir yandan, ötenazi diğer yandan.
Teşhis kolay, ya tedavi! Önce sevgi:
”Müslüman müslümanın kardeşidir. Kardeşlerinizin arasını bulun!”
“Müslüman erkekler ve kadınlar birbirinin velisidirler.”
“İman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de gerçekten iman etmiş olamazsınız.”
“Bir insanı kurtaran bütün insanlığı kurtarmış gibidir.”
“Vaktiyle…” diyeceksiniz, demeyin. Şerif Hüseyin’i bilmeyen mi var? Lakin yüklenebilir mi torunlarına, dedelerinin günahı?
Bağdat’ta ve Kabil’de basılacak tarih kitapları İncirlik’i yazarlar yakında! O zaman eğersin başını. Bakamazsın Arap’ın, Peştun’un yüzüne!
Bırak Sağ’ı Sol’u! Kamalak’la Kurtulmuş bir araya gelsinler, “Acil” koduyla! Topçu da katılsın. “Libya İçin El ele!” desin, her üçü de. Yakın tarihi sorgulayan herkes çalışsın, kafa yorsun. Çanakkale ile Libya tıpatıp benziyor. Olaylar, roller, niyetler, öncesi, sonrası…
Dersim’in çocukları ses versin Libya için! Evladını kör kurşuna kurban veren analar haykırsın Çorum’da, Sivas’ta!
Libya Anadolu’dur, Anadolu Libya’dır.
Seçim ittifakı kurtarmaz, Libya düşerse! 550’yle gelsen ne olur ki, kan yürürken coğrafyamın üstüne! Sen ben yok, biz varız. Sen de yaşadın acıyı. Telaviv’in Güneydoğu kolu senin de yaktı canını. 100 bin evladını yitirdin, yarım asırdır.
Hedefte sen varsın. Kimseyi suçlama. “Müslüman Libya halkının yanındayız!” diyemeyen ‘yere bakan yürek yakan mahcup adam’ senin eserin!
Kendimi ve seni uyarıyorum: “Şahid ol Ya Rab!”
Tarık Sezai Karatepe
