Günahlara dalmış bir dostunuz, arkadaşınız, yakınınız bulunsa ne yaparsınız? Onunla irtibatı kesip hiç konuşmaz mısınız, yoksa ıslahı için gayret mi gösterirsiniz?
Hz. Ömer (ra), günaha dalmış bir tanıdığını öğrendiği zaman ikinci yolu tercih etmişti.
Şam’da geçim sıkıntısı çeken, zaman zaman Hz. Ömer’e (ra) uğrayan bir adam vardı. Bir süre göremeyince, “Falan nerede, hiç gözükmüyor?” diye sordu. Durumunun iyi olmadığını, kendini şaraba verdiğini söylediler. Hz. Ömer (ra) çok üzüldü, kâtibini çağırıp şu mektubu yazdı: “Hattab oğlu Ömer’den filan oğlu filana. Allah’ın selâmı üzerine olsun. Kendinden başka ilah olmayan, günahları affeden, tevbeleri kabul eden, kulunu cezalandıran Allah’a senin için hamd ederim. O sonsuz kudret sahibidir. Ondan başka ilâh yoktur. Dönüş de Onadır.”
Hz. Ömer mektubu gönderirken, arkadaşlarına da, “Kardeşinizin kalben tevbe etmesi, Allah’ın da tevbesini kabul etmesi için duâ ederiz ” demeyi ihmâl etmedi.
Bir halifenin, halktan birisiyle bu kadar ilgilenmesi anlamlıydı. Adam mektubu alınca tekrar tekrar okudu. Kendi kendine “Allah günahları affeder, tevbeleri kabul eder. Günahta ısrar edildiğinde de şiddetle cezalandırır. Ya Halife Hz. Ömer, dönüş yaparsam o da beni affedeceğini belirtiyor. Artık bu mel’unu içemem” deyip içkiyi terk etti.
Hz. Ömer (ra), onun içkiyi bıraktığını öğrenince çok sevindi. Orada bulunanlara, “Siz de bir kardeşinizin kötü bir yola saptığını gördüğünüzde böyle davranın. Durumunu düzeltmeye çalışın. Allah’ın affedeceğini söyleyin. Tevbe etmesi için Allah’a duâ edin. Durumunun daha da kötü olması için şeytana yardımcı olmayın” dedi. (İbni Kesir, 4: 70.)
Kur’ân, mü’minlere iyilikte ve takvada yardımlaşmayı; kötülükte ve düşmanlıkta yardımlaşmamayı emreder. (Âl-i İmran Sûresi: 2)
Mü’minin dünyasının Cennete dönüşmesi ancak kötülüklerden uzak bir dünyanın kurulmasıyla mümkündür. Onun için günah içinde yüzen bir kardeşimizi o durumdan kurtarmak için elimizden gelen her türlü fedakârlığı yapmalıyız; kırmadan, dökmeden, incitmeden, kaş yapayım derken göz çıkarmadan.
Hz. Ömer (ra), günaha dalmış bir tanıdığını öğrendiği zaman ikinci yolu tercih etmişti.
Şam’da geçim sıkıntısı çeken, zaman zaman Hz. Ömer’e (ra) uğrayan bir adam vardı. Bir süre göremeyince, “Falan nerede, hiç gözükmüyor?” diye sordu. Durumunun iyi olmadığını, kendini şaraba verdiğini söylediler. Hz. Ömer (ra) çok üzüldü, kâtibini çağırıp şu mektubu yazdı: “Hattab oğlu Ömer’den filan oğlu filana. Allah’ın selâmı üzerine olsun. Kendinden başka ilah olmayan, günahları affeden, tevbeleri kabul eden, kulunu cezalandıran Allah’a senin için hamd ederim. O sonsuz kudret sahibidir. Ondan başka ilâh yoktur. Dönüş de Onadır.”
Hz. Ömer mektubu gönderirken, arkadaşlarına da, “Kardeşinizin kalben tevbe etmesi, Allah’ın da tevbesini kabul etmesi için duâ ederiz ” demeyi ihmâl etmedi.
Bir halifenin, halktan birisiyle bu kadar ilgilenmesi anlamlıydı. Adam mektubu alınca tekrar tekrar okudu. Kendi kendine “Allah günahları affeder, tevbeleri kabul eder. Günahta ısrar edildiğinde de şiddetle cezalandırır. Ya Halife Hz. Ömer, dönüş yaparsam o da beni affedeceğini belirtiyor. Artık bu mel’unu içemem” deyip içkiyi terk etti.
Hz. Ömer (ra), onun içkiyi bıraktığını öğrenince çok sevindi. Orada bulunanlara, “Siz de bir kardeşinizin kötü bir yola saptığını gördüğünüzde böyle davranın. Durumunu düzeltmeye çalışın. Allah’ın affedeceğini söyleyin. Tevbe etmesi için Allah’a duâ edin. Durumunun daha da kötü olması için şeytana yardımcı olmayın” dedi. (İbni Kesir, 4: 70.)
Kur’ân, mü’minlere iyilikte ve takvada yardımlaşmayı; kötülükte ve düşmanlıkta yardımlaşmamayı emreder. (Âl-i İmran Sûresi: 2)
Mü’minin dünyasının Cennete dönüşmesi ancak kötülüklerden uzak bir dünyanın kurulmasıyla mümkündür. Onun için günah içinde yüzen bir kardeşimizi o durumdan kurtarmak için elimizden gelen her türlü fedakârlığı yapmalıyız; kırmadan, dökmeden, incitmeden, kaş yapayım derken göz çıkarmadan.