Genç adam caddenin kenarında uygun bir yere parketti. Yakınlarda bir çiçekçi dükkanı olduğunu biliyordu. Annesine çiçek gönderecekti. Yaklaşık 300 km uzakta bir şehirde yaşıyordu annesi.Çiçekçiye yaklaştığında kaldırımda ellerini başına götürmüş,sessizce oturan bir kız çocuğu gördü.Yaklaşınca ağladığını fark etti.’’Neden ağlıyorsun’’diye sordu.Kız çocuğu gözlerini umutsuzca kaldırıp cevapladı.’’Anneme bir gül almak istiyorum.Ama param çıkışmadı.’’
Genç adam gülümsedi.’’Benimle gel.’’sana bir gül alırız.’’Küçük kızın gülünü aldı önce, sonra annesine bir buket ısmarladı. Çıkmak üzereyken, elindeki güle bakıp bakıp sevinen kız çocuğuna isterse eve bırakabileceğini söyledi.Çocuk kabul etti.’’Lütfen’’dedi,beni anneme götürün! ’’Yolu tarif etmeye başladı.Şehrin sakin bir semtine yaklaşmaya başladı araba.Yüksekçe bir duvarı süsleyen geniş kapının açık kanatları arasından yoluna devam etti adam.Buraya yakınlarda pek uğramamıştı.Boy boy selvileri ve rengarenk çiçekleri seyrederek küçük kızın annesini buldular.
Arabadan inip küçük kızın annesine doğru gidişini seyretti. Elindeki taze gül dalını usulca uzattı küçük kız. Henüz taze olduğu belli olan toprağa itirazsız uzandı gül.Mezar taşına kazılı ölüm tarihini okuduğunda genç annenin henüz birkaç ay önce buraya geldiğini fark etti adam.
Küçük kızın ağzından dökülen fısıltılı duaları duymaya çalıştı. Taze gül fidanıyla sevindirdiği mahzun kız çocuğunun annesi için bir Fatiha da o hediye etti.Kız çocuğunu annesiyle baş başa bırakarak arabasına bindi.Doğruca çiçekçiye gitti.Annesi için yazdırdığı çiçek siparişini iptal etti.
On beş dakika sonra, genç adam arabasının burnunu otoyola çevirdi. Annesine gidiyordu.Ön sağ koltuğun üzerinde kırmızı bir gül uzanıyordu.Annesine kendi elleriyle vereceği gül.
Senai DEMİRCİ
