Öyle çok pazarlık ettim ki Seninle ey Rabb'im..
Sen çağırınca, kendime ayırdığım vakitlerden çalındığını düşündüm.
Ezan okununca, sevdiklerimle geçirdiğim zamanların azalmasından
korktum.
Vakit girince, içim "cız" etti hep.
Odamdan uzaklaştım, bıraktım işimi, bozdum keyfimi; öylece namaza
durdum.
Ayak diredim, "az sonra kılsam da olur!" dedim.
"Az sonra"larım "çok sonralar"a döndü, geç kaldım, geç kalmaktan
utanmadım.
Sonunda ayaklarımı sürüye sürüye vardım huzuruna.
Pazarlığımı vaktin daralmışlığını bahane ederek yeniden ileri
sürdüm.
Kaçıyordu namaz ya; o yüzden çabucak kıldım, selam verdim, hemen
kalktım, rahatladım.
Oysa rahatlığı Sana borçluyum.
Ağrımayan her bir dişim kadar huzur borçluyum
Sana.
Damarlarımın her bir noktasında pıhtılaşmayan kanım kadar sükûnet
borçluyum Sana. Tenimin kaşınmayan her bir noktası kadar rahatlık
borçluyum Sana.
Dişlerim ağrıyacak olsa her biri için harcayacağım zaman Senin.
Kanım pıhtılaşıp damarlarım tıkanacak olsa, her defasında ızdırap ve
korkuyla geçireceğim saatlerin hepsi Senin.
Tenim her noktasında yırtılacakmış gibi acıyacak olsa, kendi kendime
dar geleceğim huzursuz günler Senin.
Gün oldu; usandım. Sabrımı tükettim; tükendim.
Kendimi yontmaya heveslendim.
Benden istediğin zamanı çok gördüm.
Benden istediğini, benim için istediğini bile bile, huzurunda
huzursuz durdum.
Fazla buldum namazın rekatlarını; kısaltmak için bahaneler aradım.
Günümü delik deşik etmeni, işimin arasına kesintiler sokmanı,
hayatımın ortasına
duraklar koymanı, uykumu bölmeni lüzumsuz gördüm.
"Beni bana bırak!"larla durdum huzuruna; içim başka bir yerlerin
türküsünü söylerken, ben seccadende, belki sadece bedenimle, mıhlı
kaldım.
Oysa Sen, dileseydin dar edebilirdin zamanı bana!
Bir uçurumun dibine savrulmuş bir arabada çaresizce Sana yalvartıyor
olabilirdin beni. Korkulu bir savaşın orta yerinde ateş ve kan kusan
bombaların altında günümü de, işimi de, uykumu da, hatta rüyalarımı
da delik deşik etmelerini takdir edebilirdin.
Düşmeyen bombalar kadar, uçuruma savrulmayan arabalar kadar genişlik
borçluyum Sana.
İçten pazarlıktı benimkisi.
Öyle içten ki kendime bile söyleyemedim
.. Gözlerimle birlikte gönlümü de secdene kilitlemeyi çok gördüm.
Kendimi sıfırlamayı, benliğimi hiçe indirgemeyi beceremedim.
Ensemde
kaderin sıcacık nefesini hissedecek o teslimiyetin vadisine
inemedim.
Acelem vardı; alnımı koyduğum gibi kaldırdım seccadeden.
Bütün benliğimle aşağı inemedim. İşim vardı, secdemi işime zaman
kazandım.
Secdeye kalbimi de sığdırmaya çalışmadım.
Uykum vardı, secdemi sığ bırakıp uykumu derinleştirdim.
İtirafımdır: Bencilliğimi de sırtıma alıp rükûlarda eritemedim.
Bedenim eğilirken huzurunda, "emrolunduğum gibi dosdoğru olma"nın
ağırlığını sırtıma almayı erteledim.
"Sırası değil!"di; "hele dur; sonra da olur!"du. En Sevgili'ni bir
gecede ihtiyarlatan emri üzerime alınmadım.
Sen dileseydin, çocuğumun cılız nabızlarının eşliğinde, loş ve
neşesiz bir yoğun bakım odasında, gözümü de gönlümü de, umutsuzca,
çaresizce, ürpertiyle, korkuyla bir monitörün ekranına
kilitleyebilirdin.
Dileseydin, yeryüzünün sükûnetini bir anda kesip, küçücük bir duvar
kıpırtısının gölgesinde, mini mini bir sarsıntının beklentisi içinde
saçlarıma aklar düşürebilirdin.
İçten pazarlık mı denir buna? Sen bilirsin Seninle ettiğim
pazarlığı.
Kendime sakladığım ve hatta kendimden de sakladığım sır bu.
Dilime bile değdirmekten korktuğum, ağzıma almaktan utandığım öyle
bir sır işte. Fısıldaması bile acı veriyor ya.
Meselâ, uzayınca Fatiha, uzayınca sûre, heceler sanki özgürlüğe
giden yolu taşlar gibi kestikçe, "bitmez şimdi bu namaz!" dediğim
çok oldu.
Ama içimden. Kimseler duymadı.
Bir Sen duydun beni ey Rabb'im.
Sırrımı bir Sen bildin.
Kendimi lüzumsuz hissederken seccadenin üzerinde, dudağım anlamına
yetişemediğim kelimeler için oynarken,
Sen beni söylediğimden
fazlasıyla duydun, söyleyemediğimi de, dile getiremediğimi de
bildin.
Ruhumu alıp uzaklara gittiğim halde, bir bedenimi bıraktığım halde
huzurunda, kovmadın beni, yakınlığında tuttun.
İtirafımdır; öyle anlatıldığı gibi özleyebilmeyi beceremedim henüz
namazı. "Aradan çıkarmaya çalıştığım" oldu namazı. Geçiştirdim
namazı. Bir "sorun"du çözdüm, hallettim. Selam verip sonra yaşamaya
başladım. Yaşamayı namazın içinde aramalıydım. Namazı yaşamanın
içine sızdırmalıydım oysa. Bilemedim.
Kafa tuttum, ayak diredim, pazarlık ettim; ama Sen utandırmadın,
yine yine yine huzuruna aldın beni. Her secdede rahmetinle okşadın
alnımı. Her rükûda "aferinler" fısıldadın gönlüme. Her vakitte yeni
bir sayfanın aklığına çağırdın ruhumu. Yüzüme vurmadın. Azarlamadın.
Aşağılamadın. Hepten umut kesmedin benden. Yok saymadın.
Utandırmadın.
Pazarlık ettiğimi Seninle bir Sen bildin ey Rabb'im. Kimselere
söylemedin. Sırdaşım Sensin, bir Sana açabilirim içimi, bir Senin
beni ayıplamandan korkmam. Ben işte böyleyim; yine "bana ait"lerin
hesabındayım. Başka kime söyleyeyim? Başka kimin anlayışından medet
umayım?
SENAİ DEMİRCİ/ ZAMAN/turkuaz eki