Kılmazsam yaşayamam." diyebilmek..
Biz her namazı son namaz olarak kılarız. İkindiyi kıldık.
Şuan ölebiliriz.
Akşama yetişirsek, akşamı da son namazımız gibi kılarız
Yatsıya yetişmek diye bir garanti yok elimizde...
İnsanın ölmesi çokbasit...
Kalp durdu mu işimiz bitti. Kalbimizi çalıştıran ALLAH, kalbimize dur dese, bir sonraki namaza yetişemeyiz!
İnsanda tembellik kulağı vardır. Yani her insanda zaman zaman tembellik olabilir. Önemli olan, tembellik ibadete mani olmasın. Dinlenmek iyidir.
Uyku ne büyük nimet. Amma uykuyu tembelliğe dönüştürmesi kötü. Uyuyalım amma sabah namazına engel olmasın. Tembellik duygumuz içimizden üflüyor;
"Yahu yat!" Açlık kulağımızla açlığımızı hissediyoruz mesela. Organların insanlara hükmetmesidir bu. Vücut diyor ki: "Ben yorgunum!" Onun sözüne kulak asıp yatıyoruz.
İnsan ebediyen yaşayacağını zanneder. Ölmek aklına bile gelmez. İnsan şöyle düşünmeli: "Ölmeden şu akşam namazımı da kılayım..."
Ben bu yaşa geldim. Düşünüyorum; elimde hiçbir şey yok. Öldüğüm anda elimde kalacak tek şey ibadetler...
Tek kazancım ibadetler. Gerisi boş...
Çok güzel yemekler yedik. Hepsi gitti. Gezdik eğlendik. Hepsi geçti. Para
biriktirdik, yiyemedik. Şöhretimiz dağlar kadar yükseldi. İşe yaramadı.
Elimizde bir tek şey kaldı. İman ve ibadet... Sanki ömrümüz boşa geçti.
Her şey boşmuş...
Üstad diyor ki:
"Her gün her gün ekmek yersin, su içersin, havayı teneffüs edersin; sana onlar usanç veriyor mu? Madem vermiyor; çünkü ihtiyaç tekerrür ettiğinden usanç değil, belki telezzüz ediyorsun. Öyle ise, hane-i cismimde senin arkadaşların olan kalbimin gıdası, ruhumun ab-ı hayatı ve lâtife-i Rabbaniyyemin hava-yı nesîmini cezb ve celb eden namaz dahi, seni
usandırmamak gerektir." (21. Söz)
Bir ömür boyu nefes alıp verdik. "Yeter artık, nefes almayacağım!" diyor muyuz? Bir ömür boyu su içtik. "Artık su içmeyeceğim!" diyor muyuz?
Öylebir iman gerek ki, namaz su gibi, hava gibi olsun..
"Kılmazsam yaşayamam." diyebilmek...
Ben öyle şahıslar gördüm ki, odasında bir tane rahle var. Kendisi kıbleye dönmüş, namazda oturur gibi oturuyor. Uykusu gelirse, başını rahleye koyuyor. Her anı secdede... "Namaza doyamıyorum!" diyor. Rabb'imiz böyle mübarek kulları ne de güzel övüyor:
Onlar ki namazlarını sürekli kılarlar aksatmazlar. (Mearic 70/23)
Onlar ki namazlarını muhafaza ederler. (Mearic 70/34)
Eğlenceler, dünya hayatının meşgaleleri bize hastalık verirken, namazkılmak, hastalıklarımıza ilaç gibi tesir ediyor. Kalbimiz rahatlıyor.
Üzüntümüz hafifliyor. Elemler geçiyor...
Biz namazı bitirdik, sarhoş kadehi bitirdi, kumarbaz oyunu bitirdi... Bugün, şu an ölsek, namazımız bize arkadaş, yoldaş. Gerisi burada kalacak...
(Alıntı)
Biz her namazı son namaz olarak kılarız. İkindiyi kıldık.
Şuan ölebiliriz.
Akşama yetişirsek, akşamı da son namazımız gibi kılarız
Yatsıya yetişmek diye bir garanti yok elimizde...
İnsanın ölmesi çokbasit...
Kalp durdu mu işimiz bitti. Kalbimizi çalıştıran ALLAH, kalbimize dur dese, bir sonraki namaza yetişemeyiz!
İnsanda tembellik kulağı vardır. Yani her insanda zaman zaman tembellik olabilir. Önemli olan, tembellik ibadete mani olmasın. Dinlenmek iyidir.
Uyku ne büyük nimet. Amma uykuyu tembelliğe dönüştürmesi kötü. Uyuyalım amma sabah namazına engel olmasın. Tembellik duygumuz içimizden üflüyor;
"Yahu yat!" Açlık kulağımızla açlığımızı hissediyoruz mesela. Organların insanlara hükmetmesidir bu. Vücut diyor ki: "Ben yorgunum!" Onun sözüne kulak asıp yatıyoruz.
İnsan ebediyen yaşayacağını zanneder. Ölmek aklına bile gelmez. İnsan şöyle düşünmeli: "Ölmeden şu akşam namazımı da kılayım..."
Ben bu yaşa geldim. Düşünüyorum; elimde hiçbir şey yok. Öldüğüm anda elimde kalacak tek şey ibadetler...
Tek kazancım ibadetler. Gerisi boş...
Çok güzel yemekler yedik. Hepsi gitti. Gezdik eğlendik. Hepsi geçti. Para
biriktirdik, yiyemedik. Şöhretimiz dağlar kadar yükseldi. İşe yaramadı.
Elimizde bir tek şey kaldı. İman ve ibadet... Sanki ömrümüz boşa geçti.
Her şey boşmuş...
Üstad diyor ki:
"Her gün her gün ekmek yersin, su içersin, havayı teneffüs edersin; sana onlar usanç veriyor mu? Madem vermiyor; çünkü ihtiyaç tekerrür ettiğinden usanç değil, belki telezzüz ediyorsun. Öyle ise, hane-i cismimde senin arkadaşların olan kalbimin gıdası, ruhumun ab-ı hayatı ve lâtife-i Rabbaniyyemin hava-yı nesîmini cezb ve celb eden namaz dahi, seni
usandırmamak gerektir." (21. Söz)
Bir ömür boyu nefes alıp verdik. "Yeter artık, nefes almayacağım!" diyor muyuz? Bir ömür boyu su içtik. "Artık su içmeyeceğim!" diyor muyuz?
Öylebir iman gerek ki, namaz su gibi, hava gibi olsun..
"Kılmazsam yaşayamam." diyebilmek...
Ben öyle şahıslar gördüm ki, odasında bir tane rahle var. Kendisi kıbleye dönmüş, namazda oturur gibi oturuyor. Uykusu gelirse, başını rahleye koyuyor. Her anı secdede... "Namaza doyamıyorum!" diyor. Rabb'imiz böyle mübarek kulları ne de güzel övüyor:
Onlar ki namazlarını sürekli kılarlar aksatmazlar. (Mearic 70/23)
Onlar ki namazlarını muhafaza ederler. (Mearic 70/34)
Eğlenceler, dünya hayatının meşgaleleri bize hastalık verirken, namazkılmak, hastalıklarımıza ilaç gibi tesir ediyor. Kalbimiz rahatlıyor.
Üzüntümüz hafifliyor. Elemler geçiyor...
Biz namazı bitirdik, sarhoş kadehi bitirdi, kumarbaz oyunu bitirdi... Bugün, şu an ölsek, namazımız bize arkadaş, yoldaş. Gerisi burada kalacak...
(Alıntı)