"Keşke Gelseydin" Dedim, Anlamadı...
Gündelik sevinçlerim yenilince gündelik kederlerime, vazgeçtim en genç deminde sevinmekten, hüzünden.
”Renksizliğe alışmak kolay olmasa gerek” dedi bir dost. Gözlerinde ağladım, ıslanmadı yanakları. “Benim yatırımlarım hep sedasız kaldı” dedim, anlamadı.
Sevgiyi ararken nice akranım, ben istifa dilekçemi imzalıyordum. “İşsizlikten zordur sevgisizlik” dedi dostum. Feryat ettim yüreğinden, duyamadı... “Taşıyıcı olmak yeğdir” dedim, anlamadı...
Yalnızlık adında bir ev satın aldım. “tabut mu sandın onu, çık içinden” dedi dostum. Sarıl diye yalvardı gözlerim o an, saramadı bir türlü, soğumuş yüreğimi... “Vefası bu kadar büyük olan bırakılmıyor, bırakmıyor” dedim, anlamadı...
Yitik bir kahve ikram ettim. Acısı yüzünü burktu. Bir Yahudi çikolatası verdi. Acısı yüreğimi burktu. O içtikçe midesi yanıyordu... Ben yedikçe yüreğim..
“Ellerine sağlık” dedi. Oysa ellerim sızlıyordu, merhemi olamadı. “Yüreğin tabip olsun” dedim, anlamadı...
Konuşamıyorduk artık. Gözleri el olmuştu, dilleri hâlâ dost. “Ben gideyim artık” dedi. Göremiyordu kimsesizliği...
”Keşke gelseydin” dedim, anlamadı…
Alıntı...