K
.../...
Size Kerbela'da gerçekleşen, makbul bir tevbe ve çok çok ciddi bir tevbekârdan bahsedeceğim. Hürr bin Yezîd er-Riyâhî. Hürr, cesur ve güçlü bir insandı. Ubeydullah bin Ziyâd, ilk olarak İmam Hüseyin'in karşısına bir asker göndermek istediğinde, komutanlığa onu seçmişti. Hürr, Peygamber ailesine zulüm ve eziyet etmişti. Günah ne kadar büyük olursa vicdanın tepkisinin de o kadar büyük olacağını söylemiştim.* Bakınız! Ruhun ulu makamları, alçak duygulara nasıl tepki gösteriyor?
Ravi diyor ki: "Hürr bin Yezîd er-Riyâhî'yi, ibn-i Sa'd'ın ordusunda, söğüt gibi titrediğini gördüm. Çok hayret etmiştim. Yanına giderek, 'Ben seni çok cesur biri olarak tanırdım; Kûfe'de en cesur kimdir? deselerdi seni gösterirdim; sen nasıl korkarsın, vücûdun korkudan titrer? dedim.' Bana dedi ki: 'Ben kendimi iki yolun başında görüyorum; bir tarafta cennet, diğer tarafta cehennem. Bilmiyorum bundan mı gideyim, ondan mı?"
Ama sonunda cennet yolunu tuttu. Kimse amacının ne olduğunu anlamayacak şekilde atını ordu dışına sürdü. Artık kimsenin önüne geçemeyeceği bir yere geldiğinde, aniden atını kırbaçlayıp, İmam Hüseyin'in çadırına vardı. İmam Hüseyin'in yanına yaklaştığında söylediği ilk cümle şuydu: "Bu asi köpeğin tevbesi kabul olur mu?" Hüseyin'in cevabı, "Evet, tabii ki olur." şeklindeydi.**
Hz. Hüseyin'in keremini görün! Efendi, bu ne tevbedir? Bizi bu duruma sen sürükledin, şimdi tevbe mi ediyorsun? (demiyor) Ama Hüseyin böyle düşünmüyor, o hep halkın hidâyetini düşünmektedir. Eğer bütün Ehli Beyt gençleri öldürüldükten sonra bile, ibn-i Sa'd, tevbe ediyorum deseydi tevbesi kabul edilirdi. Çünkü Yezîd, Kerbela olayından sonra Şam'da Hüseyin oğlu Ali'ye, "Acaba ben tevbe edersem kabul olur mu?" diye sorduğunda, O, "Evet kabul olur!" demişti. Ama Yezîd tevbe etmedi.
Hürr, İmam Hüseyin'e, "İzin ver, meydana gidip canımı sana feda edeyim." dediği zaman, İmam Hüseyin, "Sen bizim misafirimizsin; atından in, misafirimiz ol!" buyurdu. Hürr, "İzin verirseniz ben gideyim, daha iyidir." dedi.
Bu adam utanıyordu. Neden? Çünkü kendi kendine şöyle diyordu: "Allah'ım! Ben senin sevdiklerini titreterek, Peygamberimin evlatlarını korkuttum." Bunun için İmam Hüseyin'in yanında oturmaya razı olmadı. Çünkü, İmam Hüseyin'in çocuklarını görürse utançtan boğulacağını düşünüyordu... (ve gitti Yezid ordusuyla savaşıp Kerbela şehitleri arasına katıldı.)
..../....
"Kur'an'da İnsaniyet Mektebi" isimli kitaptan iktibastır.
* yazar, önceki sayfalarda bu konuyu Hiroşimaya bomba atan caninin delirmesi örneğiyle anlatıyor.
** Hazretin: "Annenden doğduğun gibi ak; ismin gibi hürsün, Ey Hür..." dediği de rivayet edilir.
Size Kerbela'da gerçekleşen, makbul bir tevbe ve çok çok ciddi bir tevbekârdan bahsedeceğim. Hürr bin Yezîd er-Riyâhî. Hürr, cesur ve güçlü bir insandı. Ubeydullah bin Ziyâd, ilk olarak İmam Hüseyin'in karşısına bir asker göndermek istediğinde, komutanlığa onu seçmişti. Hürr, Peygamber ailesine zulüm ve eziyet etmişti. Günah ne kadar büyük olursa vicdanın tepkisinin de o kadar büyük olacağını söylemiştim.* Bakınız! Ruhun ulu makamları, alçak duygulara nasıl tepki gösteriyor?
Ravi diyor ki: "Hürr bin Yezîd er-Riyâhî'yi, ibn-i Sa'd'ın ordusunda, söğüt gibi titrediğini gördüm. Çok hayret etmiştim. Yanına giderek, 'Ben seni çok cesur biri olarak tanırdım; Kûfe'de en cesur kimdir? deselerdi seni gösterirdim; sen nasıl korkarsın, vücûdun korkudan titrer? dedim.' Bana dedi ki: 'Ben kendimi iki yolun başında görüyorum; bir tarafta cennet, diğer tarafta cehennem. Bilmiyorum bundan mı gideyim, ondan mı?"
Ama sonunda cennet yolunu tuttu. Kimse amacının ne olduğunu anlamayacak şekilde atını ordu dışına sürdü. Artık kimsenin önüne geçemeyeceği bir yere geldiğinde, aniden atını kırbaçlayıp, İmam Hüseyin'in çadırına vardı. İmam Hüseyin'in yanına yaklaştığında söylediği ilk cümle şuydu: "Bu asi köpeğin tevbesi kabul olur mu?" Hüseyin'in cevabı, "Evet, tabii ki olur." şeklindeydi.**
Hz. Hüseyin'in keremini görün! Efendi, bu ne tevbedir? Bizi bu duruma sen sürükledin, şimdi tevbe mi ediyorsun? (demiyor) Ama Hüseyin böyle düşünmüyor, o hep halkın hidâyetini düşünmektedir. Eğer bütün Ehli Beyt gençleri öldürüldükten sonra bile, ibn-i Sa'd, tevbe ediyorum deseydi tevbesi kabul edilirdi. Çünkü Yezîd, Kerbela olayından sonra Şam'da Hüseyin oğlu Ali'ye, "Acaba ben tevbe edersem kabul olur mu?" diye sorduğunda, O, "Evet kabul olur!" demişti. Ama Yezîd tevbe etmedi.
Hürr, İmam Hüseyin'e, "İzin ver, meydana gidip canımı sana feda edeyim." dediği zaman, İmam Hüseyin, "Sen bizim misafirimizsin; atından in, misafirimiz ol!" buyurdu. Hürr, "İzin verirseniz ben gideyim, daha iyidir." dedi.
Bu adam utanıyordu. Neden? Çünkü kendi kendine şöyle diyordu: "Allah'ım! Ben senin sevdiklerini titreterek, Peygamberimin evlatlarını korkuttum." Bunun için İmam Hüseyin'in yanında oturmaya razı olmadı. Çünkü, İmam Hüseyin'in çocuklarını görürse utançtan boğulacağını düşünüyordu... (ve gitti Yezid ordusuyla savaşıp Kerbela şehitleri arasına katıldı.)
..../....
"Kur'an'da İnsaniyet Mektebi" isimli kitaptan iktibastır.
* yazar, önceki sayfalarda bu konuyu Hiroşimaya bomba atan caninin delirmesi örneğiyle anlatıyor.
** Hazretin: "Annenden doğduğun gibi ak; ismin gibi hürsün, Ey Hür..." dediği de rivayet edilir.