[h=2][/h]
KANUNÎ SULTAN SÜLEYMAN VE KARINCA
İstanbul'da güneşli bir günün sabahında Topkapı Sarayı'nın avlusunda
bulunan Has Oda'nın kapısı açıldı. Uzun boylu genç bir adam arka
bahçeye doğru ilerliyordu. Bu kişi, Avrupa'yı titreten, koca Akdeniz'i
hâkimiyet altına alan Osmanlı Devleti'nin kudretli hükümdarı Kanunî
Sultan Süleyman'dan başkası değildi. Devlet işlerinden vakit buldukça
soluklanmak için arka bahçeye çıkar, ağaçları, kuşları, denizi
seyrederdi.
O gün deniz, ağaçlar bir başka güzeldi, yalnız ağaçlardan birkaç
tanesinin yapraklarının buruştuğunu fark etti. Hemen yanlarına
yaklaştı ve eliyle tutup incelemeye başladı. Biraz sonra ağaçların
neden buruştuklarını anlamıştı. Karıncalar sarmıştı o güzelim
dallarını. Aklına bir çözüm yolu geldi. Ağaçları ilaçlatacaktı.
Böylece ağaçlar karıncalardan kurtulacak ve rahat bir nefes
alacaklardı. Fakat birkaç dakika daha düşününce bu fikrin o kadar da
iyi olmadığını anladı. Karıncalar da can taşıyordu, ağaçları
ilaçlatırsa onlar ölebilirdi. İşin içinden çıkamayacağını anlayan
Kanunî, bu konuyu danışmak için hocası Ebussuud Efendi'yi aramaya
koyuldu. Hocasının odasına gitti. Ama hocası odada yoktu. Hemen
oracıkta bulduğu kâğıt parçasına kafasına takılan soruyu edebî bir
üslupla yazdı ve hocasının rahlesi üzerine bıraktı.
Birkaç saat sonra hocası odasına gelmiş ve rahlenin üzerinde el yazısı
ile yazılmış kâğıdı görmüştü. Eline hat kalemini alan Ebussuud Efendi,
talebesinin soruyu yazdığı kâğıdın altına bir şeyler yazdı ve kâğıdı
rahleye bıraktı.
Kanunî bir ara tekrar hocasının odasına uğradı. Hocası yine yerinde
yoktu; ama rahlenin üzerine bırakmış olduğu kâğıdın üzerine kendi
yazısı dışında bir şeylerin daha yazılmış olduğunu gördü. Merakla
kâğıdı eline aldı ve okumaya başladı. Yazıyı okuyunca yüzünde bir
tebessüm belirdi. Kâğıdın üst kısmında Kanunî'nin hocasına yazdığı
sual vardı. Kanunî şöyle diyordu hocasına:
Meyve ağaçlarını sarınca karınca
Günah var mı karıncayı kırınca?
Hocası Ebussuud soruyu şöyle cevaplıyordu:
Yarın Hakk'ın divanına varınca
Süleyman'dan hakkın alır karınca
İstanbul'da güneşli bir günün sabahında Topkapı Sarayı'nın avlusunda
bulunan Has Oda'nın kapısı açıldı. Uzun boylu genç bir adam arka
bahçeye doğru ilerliyordu. Bu kişi, Avrupa'yı titreten, koca Akdeniz'i
hâkimiyet altına alan Osmanlı Devleti'nin kudretli hükümdarı Kanunî
Sultan Süleyman'dan başkası değildi. Devlet işlerinden vakit buldukça
soluklanmak için arka bahçeye çıkar, ağaçları, kuşları, denizi
seyrederdi.
O gün deniz, ağaçlar bir başka güzeldi, yalnız ağaçlardan birkaç
tanesinin yapraklarının buruştuğunu fark etti. Hemen yanlarına
yaklaştı ve eliyle tutup incelemeye başladı. Biraz sonra ağaçların
neden buruştuklarını anlamıştı. Karıncalar sarmıştı o güzelim
dallarını. Aklına bir çözüm yolu geldi. Ağaçları ilaçlatacaktı.
Böylece ağaçlar karıncalardan kurtulacak ve rahat bir nefes
alacaklardı. Fakat birkaç dakika daha düşününce bu fikrin o kadar da
iyi olmadığını anladı. Karıncalar da can taşıyordu, ağaçları
ilaçlatırsa onlar ölebilirdi. İşin içinden çıkamayacağını anlayan
Kanunî, bu konuyu danışmak için hocası Ebussuud Efendi'yi aramaya
koyuldu. Hocasının odasına gitti. Ama hocası odada yoktu. Hemen
oracıkta bulduğu kâğıt parçasına kafasına takılan soruyu edebî bir
üslupla yazdı ve hocasının rahlesi üzerine bıraktı.
Birkaç saat sonra hocası odasına gelmiş ve rahlenin üzerinde el yazısı
ile yazılmış kâğıdı görmüştü. Eline hat kalemini alan Ebussuud Efendi,
talebesinin soruyu yazdığı kâğıdın altına bir şeyler yazdı ve kâğıdı
rahleye bıraktı.
Kanunî bir ara tekrar hocasının odasına uğradı. Hocası yine yerinde
yoktu; ama rahlenin üzerine bırakmış olduğu kâğıdın üzerine kendi
yazısı dışında bir şeylerin daha yazılmış olduğunu gördü. Merakla
kâğıdı eline aldı ve okumaya başladı. Yazıyı okuyunca yüzünde bir
tebessüm belirdi. Kâğıdın üst kısmında Kanunî'nin hocasına yazdığı
sual vardı. Kanunî şöyle diyordu hocasına:
Meyve ağaçlarını sarınca karınca
Günah var mı karıncayı kırınca?
Hocası Ebussuud soruyu şöyle cevaplıyordu:
Yarın Hakk'ın divanına varınca
Süleyman'dan hakkın alır karınca