-Keşke, hizmet edilirken mesele ad, unvan, nam ve nişana bağlı götürülmese ve âidiyete mal edilmeseydi!.. Acaba –cı’ya –cu’ya veya F’ye G’ye mal edilmeden bu mesele götürülemez miydi? Götürülebilir idiyse şayet, herhalde biz o hususta, usulde hata ettik.. hata ettik, hasımları tecavüze sevkettik.. hata ettik, ehl-i imanı günaha sevkettik.. çok ciddi bir hazımsızlıkla, bir haset duygusuyla oturup kalkıyorlar. Keşke “isimsiz müsemma” olabilseydik. Yapılan iş yapılsaydı; fakat adı, unvanı olmasaydı.
-Tasavvuf terminolojisinin ve kurumsallaşmasının ilk sistematiği Hicri 3. asır sonrasına aittir. Halbuki bu dönemden önce de İslam’ın kalb hayatı bütün derinliği, sâdeliği ve mânevî coşkunluğu ile yaşanmıştır. O dönemde ortada isimler yoktur ama o isimleri üzerinde taşıyabilecek liyakatli müsemmalar çoktur.
-Emniyetli ve selametli yol isimsiz müsemma olma yoludur. Keşke acz, fakr, zühd gibi hasletler bütün derinlikleriyle yaşansaydı ama mesele sadece isimlere takılıp kalmasaydı. Zira, o müsemmalar isimleriyle anılmaya başlayınca âidiyet mülahazaları da ortaya çıkmış; her şey -cı, -cu, “ben”, “biz”, “bizimkiler” düşüncesine bağlı götürülür olmuştur. Yüce kâmetler arasında böyle bir bayağılık hiç söz konusu olmasa bile âidiyet mülahazası mübtediler arasında her zaman bir kısım problemlere sebebiyet vermiştir.
-Keşke biz de meseleyi isimsiz müsemma olarak götürebilseydik; “falan” demeselerdi, “filan” demeselerdi. Esasen, o hizmetleri ne falan ne de filan yaptı; Allah Teala kaderî planını civanmert Anadolu insanına uygulattı. Demek ki Allah’ın inâyetiyle millete ait bir hizmet var ortada. Millete ait bu mesele falana filana hamledilirken, şahsen övülmeden sövülme kadar rahatsız oluyorum. Bakın şimdilerde de ne düşünüyorum; diyorum ki: Allah keşke canımı alsaydı benim, bugünkü şeyleri görmeseydim; bunlar da “Bu iş falana filana ait” demeselerdi, hücum edip günaha girmeselerdi. (18:07)
-Hâlâ şöyle böyle, kenarından köşesinden meselenin içinde bulunduğumdan dolayı bu hizmete taarruz ve hücum ediliyorsa, ben hazırım, Sahibime tezkeremi veriyorum, “Tezkeremi doldur” diyorum. Allah emanetini alsın, fakat bu hizmete zarar gelmesin. Zira âidiyet mülahazasıyla hizmet zarar görür. Hizmet, Allah yolunda bir hizmettir.. milletimizin ruh âbidesini ikâme yolunda bir hizmettir. Bizim mallarımız, canlarımız, cânanlarımız bu işe engel teşkil ediyorsa, Allah onların hepsini alsın ama hizmet durmasın!..
-Ashab-ı Kehf’ten ders alınmalıydı; “Çünkü onlar eğer size muttali olurlarsa, ya sizi taşa tutarlar veya kendi dinlerine çevirirler ki, o zaman ebediyyen iflah olmazsınız.” (Kehf, 18/20) ayetindeki ikaza uygun davranılmalıydı; alkışlanmayı beklemeden, gerekirse mağarada meçhul bir insan olarak ölüp gitmeye razı olunmalıydı. Zira, şirkten azade kalmanın yolu şudur: Hizmeti yap, sonra sessizce yürü Rabbine.. bilmesin kimse.. var mıydı öyle bir adam yok muydu, bilmesin kimse!.. Yolumuz buydu ama o yolun âdâb u erkânına uygun hareket edebildik mi edemedik mi bilemeyeceğim!..
kaynak: HERKUL.ORG - Bu Hafta
-Tasavvuf terminolojisinin ve kurumsallaşmasının ilk sistematiği Hicri 3. asır sonrasına aittir. Halbuki bu dönemden önce de İslam’ın kalb hayatı bütün derinliği, sâdeliği ve mânevî coşkunluğu ile yaşanmıştır. O dönemde ortada isimler yoktur ama o isimleri üzerinde taşıyabilecek liyakatli müsemmalar çoktur.
-Emniyetli ve selametli yol isimsiz müsemma olma yoludur. Keşke acz, fakr, zühd gibi hasletler bütün derinlikleriyle yaşansaydı ama mesele sadece isimlere takılıp kalmasaydı. Zira, o müsemmalar isimleriyle anılmaya başlayınca âidiyet mülahazaları da ortaya çıkmış; her şey -cı, -cu, “ben”, “biz”, “bizimkiler” düşüncesine bağlı götürülür olmuştur. Yüce kâmetler arasında böyle bir bayağılık hiç söz konusu olmasa bile âidiyet mülahazası mübtediler arasında her zaman bir kısım problemlere sebebiyet vermiştir.
-Keşke biz de meseleyi isimsiz müsemma olarak götürebilseydik; “falan” demeselerdi, “filan” demeselerdi. Esasen, o hizmetleri ne falan ne de filan yaptı; Allah Teala kaderî planını civanmert Anadolu insanına uygulattı. Demek ki Allah’ın inâyetiyle millete ait bir hizmet var ortada. Millete ait bu mesele falana filana hamledilirken, şahsen övülmeden sövülme kadar rahatsız oluyorum. Bakın şimdilerde de ne düşünüyorum; diyorum ki: Allah keşke canımı alsaydı benim, bugünkü şeyleri görmeseydim; bunlar da “Bu iş falana filana ait” demeselerdi, hücum edip günaha girmeselerdi. (18:07)
-Hâlâ şöyle böyle, kenarından köşesinden meselenin içinde bulunduğumdan dolayı bu hizmete taarruz ve hücum ediliyorsa, ben hazırım, Sahibime tezkeremi veriyorum, “Tezkeremi doldur” diyorum. Allah emanetini alsın, fakat bu hizmete zarar gelmesin. Zira âidiyet mülahazasıyla hizmet zarar görür. Hizmet, Allah yolunda bir hizmettir.. milletimizin ruh âbidesini ikâme yolunda bir hizmettir. Bizim mallarımız, canlarımız, cânanlarımız bu işe engel teşkil ediyorsa, Allah onların hepsini alsın ama hizmet durmasın!..
-Ashab-ı Kehf’ten ders alınmalıydı; “Çünkü onlar eğer size muttali olurlarsa, ya sizi taşa tutarlar veya kendi dinlerine çevirirler ki, o zaman ebediyyen iflah olmazsınız.” (Kehf, 18/20) ayetindeki ikaza uygun davranılmalıydı; alkışlanmayı beklemeden, gerekirse mağarada meçhul bir insan olarak ölüp gitmeye razı olunmalıydı. Zira, şirkten azade kalmanın yolu şudur: Hizmeti yap, sonra sessizce yürü Rabbine.. bilmesin kimse.. var mıydı öyle bir adam yok muydu, bilmesin kimse!.. Yolumuz buydu ama o yolun âdâb u erkânına uygun hareket edebildik mi edemedik mi bilemeyeceğim!..
kaynak: HERKUL.ORG - Bu Hafta