ARKADAŞLAR bir şey dikkatimi çekti. Paylaşmak istedim.
Gerek forumlarda olsun gerek televizyonda konuşanlar ve gerek günlük hayatımızda olsun. ‘BANA GÖRE veya BENCE’ laflarını çok duyuyoruz. Bu yorumlar dünyalık işlerde olursa hiçbir mesele yok. Zevkler ve renkler tartışılmaz diyerek geçilebilir.
Fakat eğer konuşulan konu DİN hakkında ise işler değişiyor. Bu lafları yanlızca cahil olanlar söylemiyor. Biraz bilgisi olan insanlar bu hataya dahada çok düşüyor. Bir şeyi doğru biliyorsa o konuyla orantı kurup çok yanlış bir hüküm veriyorlar. Bu gene bizim nefsimizden kaynaklanıyor. Günümüzde 2 gün namaz kılan biri 3 gün halkın gözünde hoca oluyor. Bir mesele soruluncada BİLMİYORUM demek nefse zor geliyor. Sonra yarı okudukları yarı dinlediklerini birleştirerek ortaya abuk sabuk bir şey söylüyor.
Tabi dahada vahim durumda olanlarda var. Adamın üzerinden HAZRET-İ ÖMER (Radıyallahü Anh) ‘IN lafı tahakkuk etmiş. YA İNANDIĞINIZ GİBİ YAŞAYIN YADA YAŞADIĞINIZ GİBİ İNANIRSINIZ. Adam yaşadığı gibi inanmaya başlamış. Onunlar için kaynak delil hiç önemli degildir. Tek kaynakları akıllarıdır. Böyle insanlarla dini konuda konuşmaya kalkarsanız. En az birkaç kere küfre girdiklerini görürsünüz. Uyarsanız bile sizi kaale almazlar. Bildikleri yoldan gitmeye devam ederler. Nereden biliyorsun diye soracak olursanız çevremde böyle insanlar çok var.
Şii meshebi akıl delil olarak kabul etmektedir.
Dinimizde dört delil vardır. Akıl delil değildir. Konuyu açıkça bildiren fıkıh kitapları varken akıl ile bunu açıklamaya çalışmak, elbette hakikati katletmek olur. onun için bilmediğimiz konuda yorum yapmadan önce fıkıh kitaplarına bakmalıyız.
İMAM-I GAZALİ (Radıyallahü Anh) İLİMİN YARISI LA EDRİ (bilmiyorum) dir. Diye buyuruyor. Nefsimize uyarak kendimiz bilgili göstereyim derken esas cahillerde olmayalım.
Bana göre demek, kendini müctehid sanmak, yetkili âlim bilmek demektir. Ama bir müctehid ise, yani yetkili âlim ise, elbette bana göre demesi gerekir. Müctehidin bana göre demesi, benim ictihadıma göre demektir. Dini konularda konuşurken bu anlamları göz önüne alarak konuşmalıyız.
Bundan sonraki konuşacağımız lafların nereye gittiğine ve ne anlamlara geldiğini düşünerek konuşalım. Konunun sonuna İMÂM-I RABBÂNÎ (Kuddise Sirruh) hazretlerinin bir mektubunda alıntı yaparak bitiriyorum
selametle
Bir mümin, bu belâya yakalandıysa, artık,
Kurtuluş nerededir, nerede müslümânlık?
Uygunsuz kimselerle çok sıkı görüşmekten,
Bunları duyacak hal kalmamış sizde hepten.
Bunun için bu kadar ağır ve sıkı yazdım.
Çünkü hafif şeylerle, uyanmazdın evlâdım.)
Gerek forumlarda olsun gerek televizyonda konuşanlar ve gerek günlük hayatımızda olsun. ‘BANA GÖRE veya BENCE’ laflarını çok duyuyoruz. Bu yorumlar dünyalık işlerde olursa hiçbir mesele yok. Zevkler ve renkler tartışılmaz diyerek geçilebilir.
Fakat eğer konuşulan konu DİN hakkında ise işler değişiyor. Bu lafları yanlızca cahil olanlar söylemiyor. Biraz bilgisi olan insanlar bu hataya dahada çok düşüyor. Bir şeyi doğru biliyorsa o konuyla orantı kurup çok yanlış bir hüküm veriyorlar. Bu gene bizim nefsimizden kaynaklanıyor. Günümüzde 2 gün namaz kılan biri 3 gün halkın gözünde hoca oluyor. Bir mesele soruluncada BİLMİYORUM demek nefse zor geliyor. Sonra yarı okudukları yarı dinlediklerini birleştirerek ortaya abuk sabuk bir şey söylüyor.
Tabi dahada vahim durumda olanlarda var. Adamın üzerinden HAZRET-İ ÖMER (Radıyallahü Anh) ‘IN lafı tahakkuk etmiş. YA İNANDIĞINIZ GİBİ YAŞAYIN YADA YAŞADIĞINIZ GİBİ İNANIRSINIZ. Adam yaşadığı gibi inanmaya başlamış. Onunlar için kaynak delil hiç önemli degildir. Tek kaynakları akıllarıdır. Böyle insanlarla dini konuda konuşmaya kalkarsanız. En az birkaç kere küfre girdiklerini görürsünüz. Uyarsanız bile sizi kaale almazlar. Bildikleri yoldan gitmeye devam ederler. Nereden biliyorsun diye soracak olursanız çevremde böyle insanlar çok var.
Şii meshebi akıl delil olarak kabul etmektedir.
Dinimizde dört delil vardır. Akıl delil değildir. Konuyu açıkça bildiren fıkıh kitapları varken akıl ile bunu açıklamaya çalışmak, elbette hakikati katletmek olur. onun için bilmediğimiz konuda yorum yapmadan önce fıkıh kitaplarına bakmalıyız.
İMAM-I GAZALİ (Radıyallahü Anh) İLİMİN YARISI LA EDRİ (bilmiyorum) dir. Diye buyuruyor. Nefsimize uyarak kendimiz bilgili göstereyim derken esas cahillerde olmayalım.
Bana göre demek, kendini müctehid sanmak, yetkili âlim bilmek demektir. Ama bir müctehid ise, yani yetkili âlim ise, elbette bana göre demesi gerekir. Müctehidin bana göre demesi, benim ictihadıma göre demektir. Dini konularda konuşurken bu anlamları göz önüne alarak konuşmalıyız.
Bundan sonraki konuşacağımız lafların nereye gittiğine ve ne anlamlara geldiğini düşünerek konuşalım. Konunun sonuna İMÂM-I RABBÂNÎ (Kuddise Sirruh) hazretlerinin bir mektubunda alıntı yaparak bitiriyorum
selametle
Bir mümin, bu belâya yakalandıysa, artık,
Kurtuluş nerededir, nerede müslümânlık?
Uygunsuz kimselerle çok sıkı görüşmekten,
Bunları duyacak hal kalmamış sizde hepten.
Bunun için bu kadar ağır ve sıkı yazdım.
Çünkü hafif şeylerle, uyanmazdın evlâdım.)
