insanin kendisiyle ilişkisi,,,kendisini merak etmekle başlar
merak bilginin ana rahmidir.
Akil,,, bilgi çocuğuna,,, merak sayesinde hamile kalir.
Merak olmadan ' ben kimim,,,nereden gelip nereye gidiyorum türünden varlik sorulari soramaz....bu sorulari sormayan yerini bilemez ve bulamaz....yerini bilmeyen kendine ait olmayan yerleri sahiplenir...yani haddini aşar.
Kendine zulmeder,,,başkalarina da.
...insan kendisiyle ilişki kurmadan kendini bilemez....
' ben ' idrakine sahip olmanin ilk şarti kendisiyle ilişki kurmaktir...bu ilişki sayesinde insan gücünü,,,sinirlarini,,,yeteneğini,,,erdemlerini,,,zaaflarini,,,iç potansiyelini,,,imkanlarini keşfeder.
....her keşif bir yolculuğun sonucudur..bir yolculuğun yani bir arayişin......aramayan nasil bulsun? Yola çikmayan nasil varsin? Merak etmeyen nasil keşfetsin? .....
.......kendisiyle ilişki kuran fitri alt yapisini keşfeder........
Bu altyapiyi keşfetmeden sorumluluk bilincine ulaşamaz
allah'a olan borçluluğunu farkedemez.
....din,,,söz konusu borçluluk bilincinin başladiği yerde devreye girer...
....fitri altyapi keşfedildiğinde, ona uygun bir üstyapi arayişi başlayacaktir.
Işte ilahi bir inşa projesi olan vahyin değeride ancak o zaman farkedilebilir.gerisi insanin kendisine kalmiştir.
Ne kadar gayreti,,,himmeti,,,azmi,,,sebati,,,iradesi,,,akli,,,bilgisi,,,tecrübesi varsa ' kişilik binasini o kadar sağlam yapacaktir.....
Kendisiyle ilişkiye girmeyen biri kendisini gözetleyemez,,,denetleyemez...kendini denetleyen iyiliklerin kendisinde meleke haline gelmesine çalişir.
özdenetim mekanizmasi muhatabinda şu iki önemli gelişmeye öncülük eder.
1) hassas bir vicdan oluşturma iradesini hep diri tutar.
2) kendi yüzünü aynada maskesiz görecek bir öz güven sağlar.
Nica insan vardir ki maskesini yüzü bellemiştir.
.....çünkü kimisi kendi yüzüyle hiç karşilaşmamiş,,,kimizi ise kendi öz yüzünü unutmuştur....
Bunun sonucunda kişilik ve kimlik kaybi kaçinilmazdir.işte kendine güvenin kaybolduğu noktada burasidir.kendine güvenini yitirmiş birinin başkasina güvenmesini beklemek abestir..o tecrübesini konuşturduğunu sanarak ' hayatta hiç kimseye güvenmeyeceksin arkadaş ' derken aslinda 'hiç kimse bana güvenmesin ' demiş olmaktadir.
.(bu kendini ele vermektir.fakat en kötü itiraf bile,,,böyle bir ele vermeden daha soyludur)
kişinin kendisiyle iş yapmayi öğrenmeden başkalariyla iş tutmaya kalkişmasi,,,başarisizlik sebeplerinin başinda gelir.
Kendisiyle 'tanişik olan insanlar ancak kendisiyle iş yapabilirler...çünkü ancak onlar öz yeteneklerinin,,,kabiliyetlerinin,,,kapasitelerinin,,,imkanlarinin ve potansiyellerinin farkindadirlar.
Hiçbir işe yaramadiğini yada yaramayacağini düşünenler önce kendileriyle ilişkilerini gözden geçirmeliler.
Insanin kendisiyle ilişkisi umutsuzluk biçiminde kendini ifşa eder...bu ise,,,kişinin elini kolunu bağlayan bir durumdur..
...çünkü,,, keşfedilmemiş bir hazine gibi diplerde bir yerde gömülü olan iç potansiyel,,,tamamen atil durumdadir....
Kişi kendi taşidiği değerden habersizdir.
çünkü o,,,kendisiyle iş yapma iradesinden yoksundur.
Kendisiyle iş yapmayi beceremeyen kimselerin, kendileriyle iş yapilmasini beklemeleri doğru olur mu?
Kendileriyle iş yapma konusunda başarili sinav veremeyenler başkalariyla iş yapma konusunda hiç başarili olamazlar.
....kendisiyle iş yapmayi becerebilenlerse,,,hiç sağa sola bakmazlar...kimin gelip gelmediği onlar için sorun teşkil etmez....iş yapacak hiç kimse olmasa dahi,,,kendileri vardir....
Onlar ses verirler,,,çiğlik atarlar,,,eğer sesleri yanki bulmaz,,,çiğliklarina cevap gelmezse döner kendi seslerine ' kendileri cevap verirler '.....
' kimse varmi? ' sorusunu soran da,,, ' sen varsin ya! ' diyen de kendileri olur.
Bazen kimsesiz birini görüp ' allah' im,,,niçin bunu kimsesiz yarattin! ' diye dua eder ve bu dualarin karşiliği olan
' seni yarattim ya! ' cevabini kalplerinde hazir bulular.
Bazen ' orada kimse varmi? ' diye sorarlar ve sorularinin cevabinin yüreklerinden yükseldiğini duyarlar:
' var,,o sensin! '
o zaman koyulurlar işe...kendileriyle iş yaparlar.
Kendisiyle iş yapan biri, mutlaka yaninda yöresinde başkalarini bulacaktir.
...özgüvenin çevreye telkin ettiği itimadin doğal bir sonucudur bu...
Kendisiyle çalişmayi başaran biri,,,başkalariyla birlikte iş yapmayi da başaracaktir.
Insan kendisiyle iş yapmayi öğrendiğinde,,,insanoğlunun iki kutuplu tabiatini fark eder.
...kendinden aşağiya baktiğinda akleden kalbin aynasinda görünen üstünlük ve artilarin yerini,,,
kendisinden yukari baktiğinda noksanlar ve eksikler alir....
Insan rabbi karşisindaki acziyet ve sinirliliğinin küçük ve yetersizliğinin farkina varinca,,,kendiliğinden dua vaziyetini alacaktir..
........dua insanin rabbi karşisindaki esas duruşudur........
Insanin tüm duruşlari içerisinde zirve duruş dua halidir.zaten ' dua ' anlamina gelen salat (namaz) da bu duruşun eylemde kristalleşmesidir...namazin zirvesi ise secdedir.
Secde,,,insan allah ilişkisinin zirvesini sembolije eder.
Alinti
merak bilginin ana rahmidir.
Akil,,, bilgi çocuğuna,,, merak sayesinde hamile kalir.
Merak olmadan ' ben kimim,,,nereden gelip nereye gidiyorum türünden varlik sorulari soramaz....bu sorulari sormayan yerini bilemez ve bulamaz....yerini bilmeyen kendine ait olmayan yerleri sahiplenir...yani haddini aşar.
Kendine zulmeder,,,başkalarina da.
...insan kendisiyle ilişki kurmadan kendini bilemez....
' ben ' idrakine sahip olmanin ilk şarti kendisiyle ilişki kurmaktir...bu ilişki sayesinde insan gücünü,,,sinirlarini,,,yeteneğini,,,erdemlerini,,,zaaflarini,,,iç potansiyelini,,,imkanlarini keşfeder.
....her keşif bir yolculuğun sonucudur..bir yolculuğun yani bir arayişin......aramayan nasil bulsun? Yola çikmayan nasil varsin? Merak etmeyen nasil keşfetsin? .....
.......kendisiyle ilişki kuran fitri alt yapisini keşfeder........
Bu altyapiyi keşfetmeden sorumluluk bilincine ulaşamaz
allah'a olan borçluluğunu farkedemez.
....din,,,söz konusu borçluluk bilincinin başladiği yerde devreye girer...
....fitri altyapi keşfedildiğinde, ona uygun bir üstyapi arayişi başlayacaktir.
Işte ilahi bir inşa projesi olan vahyin değeride ancak o zaman farkedilebilir.gerisi insanin kendisine kalmiştir.
Ne kadar gayreti,,,himmeti,,,azmi,,,sebati,,,iradesi,,,akli,,,bilgisi,,,tecrübesi varsa ' kişilik binasini o kadar sağlam yapacaktir.....
Kendisiyle ilişkiye girmeyen biri kendisini gözetleyemez,,,denetleyemez...kendini denetleyen iyiliklerin kendisinde meleke haline gelmesine çalişir.
özdenetim mekanizmasi muhatabinda şu iki önemli gelişmeye öncülük eder.
1) hassas bir vicdan oluşturma iradesini hep diri tutar.
2) kendi yüzünü aynada maskesiz görecek bir öz güven sağlar.
Nica insan vardir ki maskesini yüzü bellemiştir.
.....çünkü kimisi kendi yüzüyle hiç karşilaşmamiş,,,kimizi ise kendi öz yüzünü unutmuştur....
Bunun sonucunda kişilik ve kimlik kaybi kaçinilmazdir.işte kendine güvenin kaybolduğu noktada burasidir.kendine güvenini yitirmiş birinin başkasina güvenmesini beklemek abestir..o tecrübesini konuşturduğunu sanarak ' hayatta hiç kimseye güvenmeyeceksin arkadaş ' derken aslinda 'hiç kimse bana güvenmesin ' demiş olmaktadir.
.(bu kendini ele vermektir.fakat en kötü itiraf bile,,,böyle bir ele vermeden daha soyludur)
kişinin kendisiyle iş yapmayi öğrenmeden başkalariyla iş tutmaya kalkişmasi,,,başarisizlik sebeplerinin başinda gelir.
Kendisiyle 'tanişik olan insanlar ancak kendisiyle iş yapabilirler...çünkü ancak onlar öz yeteneklerinin,,,kabiliyetlerinin,,,kapasitelerinin,,,imkanlarinin ve potansiyellerinin farkindadirlar.
Hiçbir işe yaramadiğini yada yaramayacağini düşünenler önce kendileriyle ilişkilerini gözden geçirmeliler.
Insanin kendisiyle ilişkisi umutsuzluk biçiminde kendini ifşa eder...bu ise,,,kişinin elini kolunu bağlayan bir durumdur..
...çünkü,,, keşfedilmemiş bir hazine gibi diplerde bir yerde gömülü olan iç potansiyel,,,tamamen atil durumdadir....
Kişi kendi taşidiği değerden habersizdir.
çünkü o,,,kendisiyle iş yapma iradesinden yoksundur.
Kendisiyle iş yapmayi beceremeyen kimselerin, kendileriyle iş yapilmasini beklemeleri doğru olur mu?
Kendileriyle iş yapma konusunda başarili sinav veremeyenler başkalariyla iş yapma konusunda hiç başarili olamazlar.
....kendisiyle iş yapmayi becerebilenlerse,,,hiç sağa sola bakmazlar...kimin gelip gelmediği onlar için sorun teşkil etmez....iş yapacak hiç kimse olmasa dahi,,,kendileri vardir....
Onlar ses verirler,,,çiğlik atarlar,,,eğer sesleri yanki bulmaz,,,çiğliklarina cevap gelmezse döner kendi seslerine ' kendileri cevap verirler '.....
' kimse varmi? ' sorusunu soran da,,, ' sen varsin ya! ' diyen de kendileri olur.
Bazen kimsesiz birini görüp ' allah' im,,,niçin bunu kimsesiz yarattin! ' diye dua eder ve bu dualarin karşiliği olan
' seni yarattim ya! ' cevabini kalplerinde hazir bulular.
Bazen ' orada kimse varmi? ' diye sorarlar ve sorularinin cevabinin yüreklerinden yükseldiğini duyarlar:
' var,,o sensin! '
o zaman koyulurlar işe...kendileriyle iş yaparlar.
Kendisiyle iş yapan biri, mutlaka yaninda yöresinde başkalarini bulacaktir.
...özgüvenin çevreye telkin ettiği itimadin doğal bir sonucudur bu...
Kendisiyle çalişmayi başaran biri,,,başkalariyla birlikte iş yapmayi da başaracaktir.
Insan kendisiyle iş yapmayi öğrendiğinde,,,insanoğlunun iki kutuplu tabiatini fark eder.
...kendinden aşağiya baktiğinda akleden kalbin aynasinda görünen üstünlük ve artilarin yerini,,,
kendisinden yukari baktiğinda noksanlar ve eksikler alir....
Insan rabbi karşisindaki acziyet ve sinirliliğinin küçük ve yetersizliğinin farkina varinca,,,kendiliğinden dua vaziyetini alacaktir..
........dua insanin rabbi karşisindaki esas duruşudur........
Insanin tüm duruşlari içerisinde zirve duruş dua halidir.zaten ' dua ' anlamina gelen salat (namaz) da bu duruşun eylemde kristalleşmesidir...namazin zirvesi ise secdedir.
Secde,,,insan allah ilişkisinin zirvesini sembolije eder.
Alinti
