“İnsan nisyan ile maluldür” denir. İnsana en çok zarar verecek nisyan ise Sahibini unutmaktır. Eğer bizler Sahibimizi unutursak ilimden, irfandan, hikmetten, feyzden, muhabbetten, sabırdan, şükürden gereken nasibimizi alamayabiliriz. Çünkü Allah’ı hatırlamak, yadetmek bu manevi rızıkları elde etmede ilk basamaktır.
Sahibini sık sık hatırlaması gerektiğini gereğince hatırlayabilen bir insan asıl gayesinin Rabbini bilmek ve tanımak olduğunu bildiği için, karşılaştığı her olaydan bir hikmet çıkarmaya, ibretle bakmaya çalışır.
Kainat okuluna devam ederken bir şeyleri okumayı, anlamayı ve yorumlamayı unutsa bile, gönlünü uyanık tutmaya çalıştığı için insan atladıklarını da er geç değerlendirir ve kendince dersler çıkarır. Bunlar hep manevi rızıklar sayesinde olur. Manevi rızıklar sayesinde bizler Allah ile huzura kavuşan, sükuna eren, rızkına kanaat eden bir hale geliriz.
İnsan Sahibini hatırlayamazsa, O’ndan korkması gerektiğini ve O’nu sevmesi gerektiğini unutur. İnsan Allah’tan korkması gerektiğini unutursa, O’na sığınması gerektiğini de unutabilir. Oysa insanın yaşarken yapabileceği en güzel davranışlardan biri Allah’a sığınmaktır. Allah’a sığınan insan en doğru yönelişi yapmıştır, böylece imanın tadını alabilir.
Derler ki; eğer insan imanın tadını alırsa, Allah’ı bilmeyi hem ister, hem bundan haz alır, dinde anlayış sahibi olur, ayetlerin, hadislerin, ibadetlerin esrarını, hikmetini, öğrenmeye başlar. Öğrendikçe dünyanın geçiciliği ve bir yolcu gibi oluşumuz gerçeğini fark eder ve dünyanın peşini bırakır. Dünyanın peşini bırakınca dünya onun peşine düşermiş. Derler ki; “Allah(cc) salihlerin rızkına kefildir”.
Eğer insan Sahibini unutursa, günahlarına tevbe etmeyi, günahları için ağlamayı unutabilir. Oysa bunlar hatırlanması gerekenlerdir. Hz. Peygamber buyurur:
“Herhangi bir müminin Allah korkusundan sivrisineğin başı kadar da olsa gözünden bir damla yaş çıkar, sonra sıcaklığı yüzüne değerse, Allah–ü Teala ona cehennemi haram kılar” (Taberani, Beyhaki).
İnsan Sahibini hatırlarsa, O, mutlak güzel olduğu için hep güzellikleri hatırlar, ne iyilik yapsam da O’nun rızasını kazansam, nasıl tefekkür etsem de bilişimi artırsam diye düşünür. Kalbî hastalıklarını tedavi etmeye, arif olmaya, sadık, aşık olmaya çalışır, eğer buralardan gideceksek daha ne isteyelim.
Sahibini sık sık hatırlaması gerektiğini gereğince hatırlayabilen bir insan asıl gayesinin Rabbini bilmek ve tanımak olduğunu bildiği için, karşılaştığı her olaydan bir hikmet çıkarmaya, ibretle bakmaya çalışır.
Kainat okuluna devam ederken bir şeyleri okumayı, anlamayı ve yorumlamayı unutsa bile, gönlünü uyanık tutmaya çalıştığı için insan atladıklarını da er geç değerlendirir ve kendince dersler çıkarır. Bunlar hep manevi rızıklar sayesinde olur. Manevi rızıklar sayesinde bizler Allah ile huzura kavuşan, sükuna eren, rızkına kanaat eden bir hale geliriz.
İnsan Sahibini hatırlayamazsa, O’ndan korkması gerektiğini ve O’nu sevmesi gerektiğini unutur. İnsan Allah’tan korkması gerektiğini unutursa, O’na sığınması gerektiğini de unutabilir. Oysa insanın yaşarken yapabileceği en güzel davranışlardan biri Allah’a sığınmaktır. Allah’a sığınan insan en doğru yönelişi yapmıştır, böylece imanın tadını alabilir.
Derler ki; eğer insan imanın tadını alırsa, Allah’ı bilmeyi hem ister, hem bundan haz alır, dinde anlayış sahibi olur, ayetlerin, hadislerin, ibadetlerin esrarını, hikmetini, öğrenmeye başlar. Öğrendikçe dünyanın geçiciliği ve bir yolcu gibi oluşumuz gerçeğini fark eder ve dünyanın peşini bırakır. Dünyanın peşini bırakınca dünya onun peşine düşermiş. Derler ki; “Allah(cc) salihlerin rızkına kefildir”.
Eğer insan Sahibini unutursa, günahlarına tevbe etmeyi, günahları için ağlamayı unutabilir. Oysa bunlar hatırlanması gerekenlerdir. Hz. Peygamber buyurur:
“Herhangi bir müminin Allah korkusundan sivrisineğin başı kadar da olsa gözünden bir damla yaş çıkar, sonra sıcaklığı yüzüne değerse, Allah–ü Teala ona cehennemi haram kılar” (Taberani, Beyhaki).
İnsan Sahibini hatırlarsa, O, mutlak güzel olduğu için hep güzellikleri hatırlar, ne iyilik yapsam da O’nun rızasını kazansam, nasıl tefekkür etsem de bilişimi artırsam diye düşünür. Kalbî hastalıklarını tedavi etmeye, arif olmaya, sadık, aşık olmaya çalışır, eğer buralardan gideceksek daha ne isteyelim.