İmam Hüseyin (a.s) şehit olacağını biliyor muydu?
Eğer biliyorduysa kendi ayaklarıyla mı ölüme gitti?
Şia rivayetlerinden anlaşıldığı üzere masum İmamlarda, Allah tarafından verilen gayb bilgisi bulunmaktadır.
Yüce Allah şöyle buyuruyor:
“O, gaybi bilendir.
Kendi gaybını (görülmez bilgi hazinesini) kimseye açık tutmaz (ona muttali kılmaz) .”
Bu ayetten anlaşıldığı gibi gaybı bilen yalnızca Allah’tır.
Fakat Allah da bunu, Peygamberine veya diğer istediği bir kimseye verebilir.
Allame Tabatabi bu hususta şunları yazıyor:
“İmam Hüseyin (a.s), Şia inancına göre Allah tarafından Peygamber vasıtasıyla belirlenen üçüncü masum ve tam vilayete sahip bir İmamdır.
İmamın dışta oluşan veya gelecekte olacak olayları bilmesi iki kısımdır.
Birincisi;
İmam her durumda âlemde oluşan bütün olayları ister beş duyu organımızla algılanabilen, isterse de hissi olmayan olaylar olsun hepsini Allah’ın izniyle bilmektedir.
Örneğin gökteki varlıklar, geçmişte ve gelecekte olan olaylar.
İkincisi;
Peygamber ve İmamların bilgisi diğer insanların bilgisi gibi normal bilgidir.
Fiziksel kapasiteleri ve normal bilgileri ölçüsünde ne uygunsa o işi yapmaktadırlar.”
Şunu unutmayalım ki İmamın, kesin oluşacak olayları bilmesi cebir anlamında değildir.
Zira Allah insanların yapacağı işleri bilmektedir, ama bu insanın özgürlüğüyle çelişmez.
Allah insanın iradesini kullanarak özgürce yapacağı işi bilmektedir.
İmam Hüseyin’in (a.s) şehit olacağını, Resulullah (s.a.a) ve Hz. Ali (a.s) çok önceden bildirmişlerdi bu husustaki rivayetler mütevatir olarak birçok tarih ve hadis kitabında nakledilmiştir.
İmamın şehit edileceği haberini sahabeler, Peygamberin eşleri ve akrabaları, Peygamberden direk veya dolaylı olarak duymuşlardı.
Hz. Hüseyin’in (a.s) Medine’den Mekke’ye oradan da Irak’a gideceği haberini alan İslam’ın ileri gelenleri, iyice korkup tedirgin olmaya başladılar,
çünkü herkes Peygamberden nakledilen hadisler üzere İmamın şehit edileceğini biliyorlardı.
Bundan ziyade, zaten Küfelilerin geçmişi, Hz. Ali’ye karşı vefasızlıkları,
ayrıca Yezid’in ve ordusunun acımasızlığı herkes tarafından bilinen bir gerçekti.
İmam Hüseyin’in (a.s) şehit edilmemesi ve olayların başka bir şekilde cereyan etmesi çok zayıf bir ihtimaldi.
Hazret, sürekli olarak öldürüleceğini söylemekte
ve hiçbir zaman Yezid’in azledilip yeni bir hükümetin kurulacağı haberini vermemekteydi.
Lakin ister sonunda öldürülmek olsun, isterse de hükümete ulaşmak
her halükarda bütün Müslümanların vazifesi İmam Hüseyin’in (a.s) yanında yer almaktı,
Yezid’e biat etmeyip zalim hükümete karşı kıyam etmekti.
Tabi ki İmamda halkın topluca kıyam etmeyeceğini iyi biliyordu,
dolayısıyla kendisi ve yanındaki az bir grupla sonunda ölüm olsa bile kıyam etmek zorundaydı.
Bu yüzden şehit olacağını önceden söylüyordu.
Bazen kendisine gelip Irak’a gitmemesi gerektiğini söyleyenlere şöyle buyuruyordu:
“Ben Resulullah’ı (s.a.a) rüyamda gördüm, beni yapmam gereken bir işle görevlendirdi, onu yapmam çok daha iyi olacaktır.”
Keşfu-l Kumme adlı eserde, İmam Zeynel Abidin'den (a.s) şöyle nakledilmektedir:
“Yol boyunca nerede dursaydık, babam hep Hz. Yahya’nı nasıl şehit edildiğinden bahsederdi.
Örneğin bir gün şöyle buyurdu:
Dünyanın Allah katında değersiz ve kötü olmasının sebeplerinden biriside;
Hz. Yahya’nın mübarek başının kesilip,
İsrail oğullarından zinakar bir kadında hediye olarak sunulmasıdır.”
Sonuçta, hadislerden ve tarih kaynaklarından anladığımız kadarıyla İmam Hüseyin (a.s), şehit olacağını ve askeri bir başarı kazanmayacağını kesin bilmekteydi.
Fakat her şeye rağmen kıyam etmesinin nedeni;
Yezidin hükümetinin batıl olduğunu ilan etmek,
Resulullah’ın (s.a.a) getirdiği dini, hurafelerden temizlemek
ve İslam’ı Yezid hükümetinin yok edici darbelerinden korumaktır.
İmam Hüseyin’in (a.s) en büyük başarısı; haklılığını Küfelilerin davetine olumlu yanıt vererek göstermesidir.
Böylece herkese hücceti tamamlamış oldu.
Hareketini de mazlumiyet ile birleştirerek zalimlerin maskesini düşürüp,
kıyamını tarih boyunca ebedi kıldı.
Eğer bugün Kerbela kıyamı üzerinden asırlar geçmesine rağmen
hala canlı, hala özgün ve hala ilahi bir renge sahipse bu şehadet ve esaret sayesindedir.
Eğer biliyorduysa kendi ayaklarıyla mı ölüme gitti?
Şia rivayetlerinden anlaşıldığı üzere masum İmamlarda, Allah tarafından verilen gayb bilgisi bulunmaktadır.
Yüce Allah şöyle buyuruyor:
“O, gaybi bilendir.
Kendi gaybını (görülmez bilgi hazinesini) kimseye açık tutmaz (ona muttali kılmaz) .”
Bu ayetten anlaşıldığı gibi gaybı bilen yalnızca Allah’tır.
Fakat Allah da bunu, Peygamberine veya diğer istediği bir kimseye verebilir.
Allame Tabatabi bu hususta şunları yazıyor:
“İmam Hüseyin (a.s), Şia inancına göre Allah tarafından Peygamber vasıtasıyla belirlenen üçüncü masum ve tam vilayete sahip bir İmamdır.
İmamın dışta oluşan veya gelecekte olacak olayları bilmesi iki kısımdır.
Birincisi;
İmam her durumda âlemde oluşan bütün olayları ister beş duyu organımızla algılanabilen, isterse de hissi olmayan olaylar olsun hepsini Allah’ın izniyle bilmektedir.
Örneğin gökteki varlıklar, geçmişte ve gelecekte olan olaylar.
İkincisi;
Peygamber ve İmamların bilgisi diğer insanların bilgisi gibi normal bilgidir.
Fiziksel kapasiteleri ve normal bilgileri ölçüsünde ne uygunsa o işi yapmaktadırlar.”
Şunu unutmayalım ki İmamın, kesin oluşacak olayları bilmesi cebir anlamında değildir.
Zira Allah insanların yapacağı işleri bilmektedir, ama bu insanın özgürlüğüyle çelişmez.
Allah insanın iradesini kullanarak özgürce yapacağı işi bilmektedir.
İmam Hüseyin’in (a.s) şehit olacağını, Resulullah (s.a.a) ve Hz. Ali (a.s) çok önceden bildirmişlerdi bu husustaki rivayetler mütevatir olarak birçok tarih ve hadis kitabında nakledilmiştir.
İmamın şehit edileceği haberini sahabeler, Peygamberin eşleri ve akrabaları, Peygamberden direk veya dolaylı olarak duymuşlardı.
Hz. Hüseyin’in (a.s) Medine’den Mekke’ye oradan da Irak’a gideceği haberini alan İslam’ın ileri gelenleri, iyice korkup tedirgin olmaya başladılar,
çünkü herkes Peygamberden nakledilen hadisler üzere İmamın şehit edileceğini biliyorlardı.
Bundan ziyade, zaten Küfelilerin geçmişi, Hz. Ali’ye karşı vefasızlıkları,
ayrıca Yezid’in ve ordusunun acımasızlığı herkes tarafından bilinen bir gerçekti.
İmam Hüseyin’in (a.s) şehit edilmemesi ve olayların başka bir şekilde cereyan etmesi çok zayıf bir ihtimaldi.
Hazret, sürekli olarak öldürüleceğini söylemekte
ve hiçbir zaman Yezid’in azledilip yeni bir hükümetin kurulacağı haberini vermemekteydi.
Lakin ister sonunda öldürülmek olsun, isterse de hükümete ulaşmak
her halükarda bütün Müslümanların vazifesi İmam Hüseyin’in (a.s) yanında yer almaktı,
Yezid’e biat etmeyip zalim hükümete karşı kıyam etmekti.
Tabi ki İmamda halkın topluca kıyam etmeyeceğini iyi biliyordu,
dolayısıyla kendisi ve yanındaki az bir grupla sonunda ölüm olsa bile kıyam etmek zorundaydı.
Bu yüzden şehit olacağını önceden söylüyordu.
Bazen kendisine gelip Irak’a gitmemesi gerektiğini söyleyenlere şöyle buyuruyordu:
“Ben Resulullah’ı (s.a.a) rüyamda gördüm, beni yapmam gereken bir işle görevlendirdi, onu yapmam çok daha iyi olacaktır.”
Keşfu-l Kumme adlı eserde, İmam Zeynel Abidin'den (a.s) şöyle nakledilmektedir:
“Yol boyunca nerede dursaydık, babam hep Hz. Yahya’nı nasıl şehit edildiğinden bahsederdi.
Örneğin bir gün şöyle buyurdu:
Dünyanın Allah katında değersiz ve kötü olmasının sebeplerinden biriside;
Hz. Yahya’nın mübarek başının kesilip,
İsrail oğullarından zinakar bir kadında hediye olarak sunulmasıdır.”
Sonuçta, hadislerden ve tarih kaynaklarından anladığımız kadarıyla İmam Hüseyin (a.s), şehit olacağını ve askeri bir başarı kazanmayacağını kesin bilmekteydi.
Fakat her şeye rağmen kıyam etmesinin nedeni;
Yezidin hükümetinin batıl olduğunu ilan etmek,
Resulullah’ın (s.a.a) getirdiği dini, hurafelerden temizlemek
ve İslam’ı Yezid hükümetinin yok edici darbelerinden korumaktır.
İmam Hüseyin’in (a.s) en büyük başarısı; haklılığını Küfelilerin davetine olumlu yanıt vererek göstermesidir.
Böylece herkese hücceti tamamlamış oldu.
Hareketini de mazlumiyet ile birleştirerek zalimlerin maskesini düşürüp,
kıyamını tarih boyunca ebedi kıldı.
Eğer bugün Kerbela kıyamı üzerinden asırlar geçmesine rağmen
hala canlı, hala özgün ve hala ilahi bir renge sahipse bu şehadet ve esaret sayesindedir.