Bir gün okyanusa yol alan bir gemi kaza geçirerek battı. Gemiden tek bir kişi sağ olarak kurtuldu. Dalgalar bu adamı küçük ıssız bir adaya kadar sürükledi. Adam ilk günler kendisini kurtarması için Allah (C.C)’ya yakardı ve yardım bulurum ümidiyle ufka baktı. Ama ne gelen oldu, ne giden.
Daha sonra rüzgârdan, yağmurdan ve zararlı hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklarından bir kulübe yaptı. Sahilde bulduğu, gemiden arta kalan konserve, teneke gibi eşyaları kulübesine koydu. Günler hep aynı şekilde geçiyordu. Balık avlıyor, pişirip yiyor ve ufku gözlüyor, kendisini kurtarması için Allah (C.C)’ya yakarıyordu. Bir gün tatlı su getirmek için yürüyüşe çıkmıştı, geri döndüğünde kulübesinin alevler içinde yandığını gördü. Duman dans ede ede göğe yükseliyordu. Başına gelebilecek en kötü şeydi bu!!! Keder ve öfke içinde dona kaldı. Şimdi bu ıssız adada başını sokabileceği bir kulübesi bile kalmamıştı.
‘Allah’ım bunu da mı bana yaptın? Bunu bana nasıl yapabildin?’ diye feryat etti. O geceyi üzüntü ve keder içinde geçirdi. O kadar dua ettiği halde bu başına gelenlerden dolayı Yaratanına sitemler etti. ‘Ama yine dua etmeyi bırakmayacağım!’ diye seslendi.
Ertesi sabah erken saatlerde, adaya yaklaşmakta olan geminin düdük sesiyle uyandı. Onu kurtarmaya geliyorlardı.
‘Benim burada olduğumu nasıl anladınız?’ diye sordu, kendisini 6 ay sonra kurtaran adamlara.
Cevap onu hem şaşırttı hem de utandırdı:
‘Dumanla verdiğiniz işareti gördük!’
- alıntı -
Daha sonra rüzgârdan, yağmurdan ve zararlı hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklarından bir kulübe yaptı. Sahilde bulduğu, gemiden arta kalan konserve, teneke gibi eşyaları kulübesine koydu. Günler hep aynı şekilde geçiyordu. Balık avlıyor, pişirip yiyor ve ufku gözlüyor, kendisini kurtarması için Allah (C.C)’ya yakarıyordu. Bir gün tatlı su getirmek için yürüyüşe çıkmıştı, geri döndüğünde kulübesinin alevler içinde yandığını gördü. Duman dans ede ede göğe yükseliyordu. Başına gelebilecek en kötü şeydi bu!!! Keder ve öfke içinde dona kaldı. Şimdi bu ıssız adada başını sokabileceği bir kulübesi bile kalmamıştı.
‘Allah’ım bunu da mı bana yaptın? Bunu bana nasıl yapabildin?’ diye feryat etti. O geceyi üzüntü ve keder içinde geçirdi. O kadar dua ettiği halde bu başına gelenlerden dolayı Yaratanına sitemler etti. ‘Ama yine dua etmeyi bırakmayacağım!’ diye seslendi.
Ertesi sabah erken saatlerde, adaya yaklaşmakta olan geminin düdük sesiyle uyandı. Onu kurtarmaya geliyorlardı.
‘Benim burada olduğumu nasıl anladınız?’ diye sordu, kendisini 6 ay sonra kurtaran adamlara.
Cevap onu hem şaşırttı hem de utandırdı:
‘Dumanla verdiğiniz işareti gördük!’
- alıntı -