Hira'da doğdu güneş
İlk müjdeyi verdi Cebrail
Zaman yeniden başladı...Kainat yeniden yaratıldı.
İlk sırrın ,ilk sırrını paylaştı,Hira...
Büyük sırrı alan duramaz oldu Hira'da.Sığamaz oldu Hira'ya.Sığamaz oldu kainata.
Şimdiye kadar hissetmediği türden çok kuvvetli bir sevinç vardı içinde.
Dışarı çıktı...
Bir bayram vardı dışarıda.Canlı ve cansız tüm yaratılmışların bayramı...
Tüm varlıklar kapandı ayaklarına büyük müjdeyle sarhoş olarak.Tüm varlıklar ilk tebriki yapmak için yarıştı.
Kainat ayağa kalkmıştı...
Her yerden çoşku dolu selamlar geliyordu:
"Essalamu aleyke Ya Rasulallah!"
"Essalamu aleyke Ya Habiballah!"
Gözleri yaşlarla doldu...
Aldı selamları kalbine koydu.
Ve ilk sırrı,bir ilkle paylaşmak için koştu...Evine koştu,eşine koştu...
Geçtiği her yerde varlıklar ayaklarındaydı...
Her taş,her ağaç,her çiçek,her böcek gökteki ve yerdeki her hayvan,tüm everen selam durmuştu ona...
Kainat tek bir dil olmuştu,şakırdıyordu.
"Essalamu aleyke Ya Rasulallah!"
"Essalamu aleyke Ya Habiballah!"
Selamları ala ala koşmaya devam ediyordu peygamberimiz(sav)
İlk sırrı müjdelemek,ilk sırı paylaşmak için koşuyordu...
"Örtün beni"
İlk sırrın mahremiyetini hissetmişti,sırrı paylaşacak olan,örttü.O mahremiyetin teskincisiydi...
İlk sunumda ilkler oluştu böylece.
Allah...
Cebrail...
Peygamber...
Kadın...
İlk hayecenı bir kadınla giderdi Rasulallah.
Kainata sığmayan heyecan,bir kadın kalbine sığdı.
İlk sırrı ona açtı.
İlk tebliği ona yaptı.
İlk konuşmayı bir kadınla yaptı.
Endişelerini söyledi eşine,düşüncelerini paylaştı.Bu büyük görevde neler olabileceğini anlattı.
"Ya Hatice,bana mecnun deyip dil uzatmalarından korkarım."
Müslümanların annesi heyecenlıydı.Sevgiyle saygıyla baktı eşinin yüzüne.Kalbini söz olarak dillendirdi:
"Sen misafiri sevirsin.
Acizlere acır,yetimleri korursun.
İyi huylusun.
Doğru sözlüsün.Sana inanacaklardır.İlk inanan ben olmakla şeref duyuyorum!"
İlk destek bir kadından geldi...
İlk şehadeti bir kadın getirdi...
İlk sunumun muhatabı,bir kadın oldu.......
İlk müjdeyi verdi Cebrail
Zaman yeniden başladı...Kainat yeniden yaratıldı.
İlk sırrın ,ilk sırrını paylaştı,Hira...
Büyük sırrı alan duramaz oldu Hira'da.Sığamaz oldu Hira'ya.Sığamaz oldu kainata.
Şimdiye kadar hissetmediği türden çok kuvvetli bir sevinç vardı içinde.
Dışarı çıktı...
Bir bayram vardı dışarıda.Canlı ve cansız tüm yaratılmışların bayramı...
Tüm varlıklar kapandı ayaklarına büyük müjdeyle sarhoş olarak.Tüm varlıklar ilk tebriki yapmak için yarıştı.
Kainat ayağa kalkmıştı...
Her yerden çoşku dolu selamlar geliyordu:
"Essalamu aleyke Ya Rasulallah!"
"Essalamu aleyke Ya Habiballah!"
Gözleri yaşlarla doldu...
Aldı selamları kalbine koydu.
Ve ilk sırrı,bir ilkle paylaşmak için koştu...Evine koştu,eşine koştu...
Geçtiği her yerde varlıklar ayaklarındaydı...
Her taş,her ağaç,her çiçek,her böcek gökteki ve yerdeki her hayvan,tüm everen selam durmuştu ona...
Kainat tek bir dil olmuştu,şakırdıyordu.
"Essalamu aleyke Ya Rasulallah!"
"Essalamu aleyke Ya Habiballah!"
Selamları ala ala koşmaya devam ediyordu peygamberimiz(sav)
İlk sırrı müjdelemek,ilk sırı paylaşmak için koşuyordu...
"Örtün beni"
İlk sırrın mahremiyetini hissetmişti,sırrı paylaşacak olan,örttü.O mahremiyetin teskincisiydi...
İlk sunumda ilkler oluştu böylece.
Allah...
Cebrail...
Peygamber...
Kadın...
İlk hayecenı bir kadınla giderdi Rasulallah.
Kainata sığmayan heyecan,bir kadın kalbine sığdı.
İlk sırrı ona açtı.
İlk tebliği ona yaptı.
İlk konuşmayı bir kadınla yaptı.
Endişelerini söyledi eşine,düşüncelerini paylaştı.Bu büyük görevde neler olabileceğini anlattı.
"Ya Hatice,bana mecnun deyip dil uzatmalarından korkarım."
Müslümanların annesi heyecenlıydı.Sevgiyle saygıyla baktı eşinin yüzüne.Kalbini söz olarak dillendirdi:
"Sen misafiri sevirsin.
Acizlere acır,yetimleri korursun.
İyi huylusun.
Doğru sözlüsün.Sana inanacaklardır.İlk inanan ben olmakla şeref duyuyorum!"
İlk destek bir kadından geldi...
İlk şehadeti bir kadın getirdi...
İlk sunumun muhatabı,bir kadın oldu.......