Bir minik çocuk annesi nakis islerken dizlerinin dibinde oturup onu seyretmeyi çok severdi Bir keresinde, asagidan annesine dogru bakip sordu: "Annecigim, ne yapiyorsun?" Annesi sefkatle cevap verdi "Nakis isliyorum, yavrum Bu kasnaga gerili kumasin üzerinde güzel desenler islemeye çalisiyorum."
"Ama yaptigin sey hiç öyle güzel görünmüyor Tersine, karman-çorman, karmakarisik"
Gerçekten de, çocugun oturdugu yerden bakinca annesinin elindeki kasnagin altindaki ip izleri birbirine giriyor, üstünde görünen sanatli islemelerden eser görünmüyordu.
Çocugun bu sözlerine annesi gülümseyerek söyle cevap verdi:
"Oglum, sen git biraz oyun oyna, nakisimi bitirdigimde, seni dizime oturturum, o zaman ona benim yanimdan bakar ve anlarsin."
Çocuk oyun oynarken, annesinin parlak renkli ipliklerin yaninda o kapkara iplikleri neden kullandigini merak etmekten kendisini alamadi. Birkaç dakika sonra annesinin sesini duydu:
"Gel oglum, dizlerime otur da birlikte bakalim nakisa."
Annesi gibi kasnaga üst taraftan bakan çocuk, saskinliktan ve hayranliktan ne diyecegini bilemedi. Kasnagin üzerinde harikulade bir çiçek resminin naksedil-digini gördü. Peki ama bu büyük farkliligin nedeni neydi? Alttan bakinca karmakarisik, üstten bakinca harika nakislar...
Annesi onun bu merakini sunlari söyleyerek giderdi:
"Yavrum, alttan bakildiginda nakis karisik ve anlasilmaz görünüyordu, çünkü sen nakisa üst tarafinda önceden çizili bir plan oldugunu göremiyordun. Bu bir dizayndi. Benim yaptigim bu plani takip etmekti. Simdi benim tarafimdan baktiginda ne yaptigimi görebiliyorsun."
Çocuk yillar geçip büyüdügünde ve basina iyi-kötü, güzel-çirkin türlü hadiseler geldiginde hep bunu hatirladi. Hayatinin bir nakis gibi ilâhî bir el tarafindan islendigini; kendisine karisik, anlamsiz ve kötü gibi görünen olaylarin aslinda ilâhî bir planin nakislari oldugunu; ortaya çikacak bütünün harikulade bir resim teskil edecegini hissederek hiç sikayet etmedi.
"Ama yaptigin sey hiç öyle güzel görünmüyor Tersine, karman-çorman, karmakarisik"
Gerçekten de, çocugun oturdugu yerden bakinca annesinin elindeki kasnagin altindaki ip izleri birbirine giriyor, üstünde görünen sanatli islemelerden eser görünmüyordu.
Çocugun bu sözlerine annesi gülümseyerek söyle cevap verdi:
"Oglum, sen git biraz oyun oyna, nakisimi bitirdigimde, seni dizime oturturum, o zaman ona benim yanimdan bakar ve anlarsin."
Çocuk oyun oynarken, annesinin parlak renkli ipliklerin yaninda o kapkara iplikleri neden kullandigini merak etmekten kendisini alamadi. Birkaç dakika sonra annesinin sesini duydu:
"Gel oglum, dizlerime otur da birlikte bakalim nakisa."
Annesi gibi kasnaga üst taraftan bakan çocuk, saskinliktan ve hayranliktan ne diyecegini bilemedi. Kasnagin üzerinde harikulade bir çiçek resminin naksedil-digini gördü. Peki ama bu büyük farkliligin nedeni neydi? Alttan bakinca karmakarisik, üstten bakinca harika nakislar...
Annesi onun bu merakini sunlari söyleyerek giderdi:
"Yavrum, alttan bakildiginda nakis karisik ve anlasilmaz görünüyordu, çünkü sen nakisa üst tarafinda önceden çizili bir plan oldugunu göremiyordun. Bu bir dizayndi. Benim yaptigim bu plani takip etmekti. Simdi benim tarafimdan baktiginda ne yaptigimi görebiliyorsun."
Çocuk yillar geçip büyüdügünde ve basina iyi-kötü, güzel-çirkin türlü hadiseler geldiginde hep bunu hatirladi. Hayatinin bir nakis gibi ilâhî bir el tarafindan islendigini; kendisine karisik, anlamsiz ve kötü gibi görünen olaylarin aslinda ilâhî bir planin nakislari oldugunu; ortaya çikacak bütünün harikulade bir resim teskil edecegini hissederek hiç sikayet etmedi.
B)