Bu zat buyuruyor ki: (Vazifeli melekler,
Her bir günahımızı, tek be tek kaydederler.
Lakin biz bu günahı, hiç de dert etmiyoruz.
Ve kendi kendimizi hesaba çekmiyoruz.
Hazret Ömer Faruk, buyurdu ki: (Her insan,
Tartmalı kendisini, gelmeden vakt-i Mizan.)
Her akşam, kamçı ile vurup o kendisine,
(Ne için böyle yaptın?) der idi hep nefsine.
Şu kula şaşarım ki, inanıyor kadere.
Yine de, rızık için düşüyor hep kedere.
Şuna da şaşarım ki, Cehennem vardır diyor.
Yine de, fütursuzca her günahı işliyor.)
Bir başka sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Çok hayret eylediğim iki türlü insan var.
Birincisi şudur ki, gündüz oruçludur hep.
Gece de, sabaha dek yapar daim ibadet.
Asla nefsine uyup, işlemez günah, isyan.
Yine de görürsün ki, hüzünlüdür o insan.
Uğraşmasına rağmen hep ahiret işiyle,
Yine ağlar görürsün onu hep gözyaşıyle.
İkincisi şudur ki, yapmaz ibadetini.
Oyun ve eğlenceyle geçirir her vaktini.
Korkmadan her günaha dalar da o malesef,
Yine de, bu haline üzülüp etmez esef.
Yaşamasına rağmen islamın haricinde,
Görürsün onu dahi yine neşe içinde.)
Derdi: (İnsan dünyada, ahiret yolcusudur.
Varacağı yer ise, dehşetli, korkuludur.
Burada o yer için yapmazsa bir hazırlık,
Azaba atılarak, kendine eder yazık.
Kim haramdan kaçınıp, yaparsa farzı eğer,
Azaplardan kurtulup, ebedi rahat eder.)
Bu zata sordular ki: (Efendim, yemek yemek,
Allah için olmalı diyorlar, bu ne demek?)
Cevaben buyurdu ki: (İnsan yemek yiyince,
Vücuduna enerji, kuvvet gelir bir nice.
İki yerde kullanır bu kuvveti insan da.
Ya taatta kullanır, veyahut da isyanda.
Kim hak yolda harcarsa, işbu enerjisini,
Ahiret azabından kurtarır kendisini.
Kim de bu kuvvetini, hep nefsinin peşinde,
Harcarsa, azap çeker Cehennem ateşinde.
Zira en büyük günah, Allah’ı unutmaktır.
Gaflet ile yapılan bir işten gelmez hayır.
Bir iş, sırf Allah için yapılırsa, bir iştir.
Allah’ı unutarak yapılırsa, bir hiçtir.
Kim kurtulmak isterse Cehennemden, azaptan,
Mutlak sakınmalıdır her haram ve günahtan.)
Her bir günahımızı, tek be tek kaydederler.
Lakin biz bu günahı, hiç de dert etmiyoruz.
Ve kendi kendimizi hesaba çekmiyoruz.
Hazret Ömer Faruk, buyurdu ki: (Her insan,
Tartmalı kendisini, gelmeden vakt-i Mizan.)
Her akşam, kamçı ile vurup o kendisine,
(Ne için böyle yaptın?) der idi hep nefsine.
Şu kula şaşarım ki, inanıyor kadere.
Yine de, rızık için düşüyor hep kedere.
Şuna da şaşarım ki, Cehennem vardır diyor.
Yine de, fütursuzca her günahı işliyor.)
Bir başka sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Çok hayret eylediğim iki türlü insan var.
Birincisi şudur ki, gündüz oruçludur hep.
Gece de, sabaha dek yapar daim ibadet.
Asla nefsine uyup, işlemez günah, isyan.
Yine de görürsün ki, hüzünlüdür o insan.
Uğraşmasına rağmen hep ahiret işiyle,
Yine ağlar görürsün onu hep gözyaşıyle.
İkincisi şudur ki, yapmaz ibadetini.
Oyun ve eğlenceyle geçirir her vaktini.
Korkmadan her günaha dalar da o malesef,
Yine de, bu haline üzülüp etmez esef.
Yaşamasına rağmen islamın haricinde,
Görürsün onu dahi yine neşe içinde.)
Derdi: (İnsan dünyada, ahiret yolcusudur.
Varacağı yer ise, dehşetli, korkuludur.
Burada o yer için yapmazsa bir hazırlık,
Azaba atılarak, kendine eder yazık.
Kim haramdan kaçınıp, yaparsa farzı eğer,
Azaplardan kurtulup, ebedi rahat eder.)
Bu zata sordular ki: (Efendim, yemek yemek,
Allah için olmalı diyorlar, bu ne demek?)
Cevaben buyurdu ki: (İnsan yemek yiyince,
Vücuduna enerji, kuvvet gelir bir nice.
İki yerde kullanır bu kuvveti insan da.
Ya taatta kullanır, veyahut da isyanda.
Kim hak yolda harcarsa, işbu enerjisini,
Ahiret azabından kurtarır kendisini.
Kim de bu kuvvetini, hep nefsinin peşinde,
Harcarsa, azap çeker Cehennem ateşinde.
Zira en büyük günah, Allah’ı unutmaktır.
Gaflet ile yapılan bir işten gelmez hayır.
Bir iş, sırf Allah için yapılırsa, bir iştir.
Allah’ı unutarak yapılırsa, bir hiçtir.
Kim kurtulmak isterse Cehennemden, azaptan,
Mutlak sakınmalıdır her haram ve günahtan.)