İki arkadaş Ahmet Ağa’nın komşularından iki tanesi, ziyarete gelenlerin çokluğunu görünce dayanamazlar ve kendi kendilerine “Bunda bizim bilmediğimiz kesin bir hâl var; yemekten sonra yanına gidelim, soralım, ne varsa öğrenelim” deyip anlaşırlar. Akşam, yemekten sonra buluşup hemen Ahmet Ağa’nın odasına giderler. Selâm kelâmdan sonra biri söze girer:—Yahu Ahmed! Sende ne var? Doğru söyle...Ahmet ağa:
—Valla kardeşim, inanın bende bir şey yok.
Hemen öteki atılır:
—Yahu bizi mi kandıracaksın? Yok yok diyorsun, âlem başına üşüşüyor.
Ahmet ağa:
—Yahu işte, millet bildiğinden mi?
Komşusu;
—Ahmet bizi kandıramazsın. Ne varsa illa bize de bir şeyler göstereceksin; değilse sen bilirsin. Rahat bırakmayız.
Ahmet Ağa, gelen bu komşularına bakar ki laftan sözden anlayacakları yok; ısrar üstüne ısrar ediyorlar:
—Olur yahu! Denk gelirse size de bir şeyler göstereyim, der.
Tam bu sırada yatsı ezanları okunmaya başlar. Gelenlerin birisi “Ben namazı odada kılacağım”, öteki de “Ben camiye gideyim” der.
Ahmet Ağa ise “ben evde abdestimi alayım” diyerek eve girer.
O sırada, camiye gidenin arkasından camiye yetişir, odada kalana da “Bugün ikimiz burada kılıverelim.” der.
İki yerde de aynı anda…!
Camiden çıkıp gelirken arkadaşına “Ben bir eve uğrayıvereyim” diyerek eve girer. Odadaki namaz bitince de oradaki komşusuna “Eve bir varıp geleceğim” der.Bu arada camiden gelen odaya girer. Biraz sonra da Ahmet Ağa evden gelir. Hemen odada kalan: —Hadi Ahmet! Bizimkini ne zaman göstereceksin yahu? der. Namazı camide kılan ise: —Camiden gelirken konuştuk, tamam gösterecek, azıcık sabırlı ol! der.
Odada kalan arkadaşı:
—Ne camisi yahu! Ahmet camiye gitmedi ki, namazı odada yanı başımda kıldı, deyince akıllar ve işler karışır.
Camiden gelen:
—Hadi sende! Camiye ardımdan yetişti, safta da yanımdaydı. Camiden çıktık odaya da beraber geldik. ‘bir eve uğrayıvereyim’ dedi, eve girdi, der İkisi de şaşkın bir vaziyette önce birbirlerinin sonra Ahmet Ağa’nın yüzüne bakıp ondan bir açıklama beklerler.
Ahmet ağa;
—Yahu kardeşim anlayacak adama daha ben ne göstereyim, der.İkisi de hatalarını anlayıp, başlarını önlerine eğerler ve bir daha Ahmet Ağa’yla uğraşmazlar.
—Valla kardeşim, inanın bende bir şey yok.
Hemen öteki atılır:
—Yahu bizi mi kandıracaksın? Yok yok diyorsun, âlem başına üşüşüyor.
Ahmet ağa:
—Yahu işte, millet bildiğinden mi?
Komşusu;
—Ahmet bizi kandıramazsın. Ne varsa illa bize de bir şeyler göstereceksin; değilse sen bilirsin. Rahat bırakmayız.
Ahmet Ağa, gelen bu komşularına bakar ki laftan sözden anlayacakları yok; ısrar üstüne ısrar ediyorlar:
—Olur yahu! Denk gelirse size de bir şeyler göstereyim, der.
Tam bu sırada yatsı ezanları okunmaya başlar. Gelenlerin birisi “Ben namazı odada kılacağım”, öteki de “Ben camiye gideyim” der.
Ahmet Ağa ise “ben evde abdestimi alayım” diyerek eve girer.
O sırada, camiye gidenin arkasından camiye yetişir, odada kalana da “Bugün ikimiz burada kılıverelim.” der.
İki yerde de aynı anda…!
Camiden çıkıp gelirken arkadaşına “Ben bir eve uğrayıvereyim” diyerek eve girer. Odadaki namaz bitince de oradaki komşusuna “Eve bir varıp geleceğim” der.Bu arada camiden gelen odaya girer. Biraz sonra da Ahmet Ağa evden gelir. Hemen odada kalan: —Hadi Ahmet! Bizimkini ne zaman göstereceksin yahu? der. Namazı camide kılan ise: —Camiden gelirken konuştuk, tamam gösterecek, azıcık sabırlı ol! der.
Odada kalan arkadaşı:
—Ne camisi yahu! Ahmet camiye gitmedi ki, namazı odada yanı başımda kıldı, deyince akıllar ve işler karışır.
Camiden gelen:
—Hadi sende! Camiye ardımdan yetişti, safta da yanımdaydı. Camiden çıktık odaya da beraber geldik. ‘bir eve uğrayıvereyim’ dedi, eve girdi, der İkisi de şaşkın bir vaziyette önce birbirlerinin sonra Ahmet Ağa’nın yüzüne bakıp ondan bir açıklama beklerler.
Ahmet ağa;
—Yahu kardeşim anlayacak adama daha ben ne göstereyim, der.İkisi de hatalarını anlayıp, başlarını önlerine eğerler ve bir daha Ahmet Ağa’yla uğraşmazlar.
