Sevgili arkadaşlar..Derdim çok büyük olduğundan hemen konuya gireyim dedim. Bana ümitler vermenizi istiyorum çünkü artık dayanacak gücüm kalmadı. Ümitsizlik içinde boğuluyorum. Çok kötü düştüm.
İnsan bir günahı işler tövbe eder. Sonra yine. Ve zamanla tövbe de unutulabiliyor. Ve insan düşüyor o kötü daireye. Ve neyin içinde olduğunu bilmiyor. Ben de yıllarca namaz kılmaya çalışan ama düzgün kılmayan ama bu arada bir günahını terkedemeyen birisiyim. Ve maneviyatsızlık ibadetten de soğutuyor insanı. Konuya direk gireyim arkadaşlar...Geçenlerde camide bir ayet okundu ve ben yıkıldım.. Kendimi sorgulamaya başladım ve gerçekten kötü yaşamışım. Doğrunun içinde eğri yaşamışım. Gül bahçelerinde dikenlere sarılmışım. Kalbim çok paslandığını hissediyorum ve çok korkuyorum. Artık dünyamı unuttum ahirette halim nice olur diyorum. Allah beni sevmiyor mu beni bana mı bıraktı diyorum. Önceden başıma iş gelirdi. Kendime gelirdim 3-5 senedir kötü giden bişey yok ama günahıma ısrarla devam ettim. Kalbimi ısırıyor şimdi bu günahlar ve tövbe etmeye çalışıyorum. Ramazan da şeytanlar mı bana vesvese veriyor. İmanım gitti diye korkuyorum. Kanım donuyor ellerim titriyor. Bakakalıyorum aldandım diyorum. Ve alıma çok kötü şeyler geliyor Rabbim beni bıraktı mı... Hiç mi şans yok acaba diyorum. Hiç mi yok. Çok küstahça yaşadım kendime göre. Zina etmedim, içki içmiyorum, kumar oynamıyorum insanlara iyi davranmaya çalışıyorum ama içimde uzun zamandır huzursuzluk veren maneviyattan uzak kalmammış.. Şimdi dönmek istiyorum bembeyaz bir sayfa, şu an yazarken bile aklıma "KÜSTAH SANA KAÇ KERE VERİLDİ O BEYAZ SAYFA" diye şeyler geliyor. Arkadaşlar dünya malı çok önemsiz. Bir damla imana herşeyimi veririm. Herşeyimi. Ama çok ümitsizim ve o kadar çok ayet meali ve tefsir yapan varki. Korkularım ümidimi geçti. Ve uyuyamıyorum, ağlıyorum bazen ama ağlamam da kesiliyor "AĞLAMAYA HAKKIN YOK HERŞEYİ BİTİRDİN" diye kendi kendime söyleniyorum. Sükut kesildim arkadaşlar. Sükut. Ben çok kitaplar okudum , ve şimdi onları daha iyi anlıyorum. Mutsuzum bu mutsuzluğum da günahlarımın çokluüğundan. Ama yardım edin arkadaşlar. Yardım edin. Şu an yazarken bile kendime daha ne fırsatı arıyorsun diyorum. Dünya ne zormuş arkadaşlar ne zormuş. Küççükken oluşan manevi boşluklar büyüyünce akılalmaz hale geliyormuş. KORKUYORUM. ÇOK KORKUYORUM. imanımdan şüpheliyim.
İnsan bir günahı işler tövbe eder. Sonra yine. Ve zamanla tövbe de unutulabiliyor. Ve insan düşüyor o kötü daireye. Ve neyin içinde olduğunu bilmiyor. Ben de yıllarca namaz kılmaya çalışan ama düzgün kılmayan ama bu arada bir günahını terkedemeyen birisiyim. Ve maneviyatsızlık ibadetten de soğutuyor insanı. Konuya direk gireyim arkadaşlar...Geçenlerde camide bir ayet okundu ve ben yıkıldım.. Kendimi sorgulamaya başladım ve gerçekten kötü yaşamışım. Doğrunun içinde eğri yaşamışım. Gül bahçelerinde dikenlere sarılmışım. Kalbim çok paslandığını hissediyorum ve çok korkuyorum. Artık dünyamı unuttum ahirette halim nice olur diyorum. Allah beni sevmiyor mu beni bana mı bıraktı diyorum. Önceden başıma iş gelirdi. Kendime gelirdim 3-5 senedir kötü giden bişey yok ama günahıma ısrarla devam ettim. Kalbimi ısırıyor şimdi bu günahlar ve tövbe etmeye çalışıyorum. Ramazan da şeytanlar mı bana vesvese veriyor. İmanım gitti diye korkuyorum. Kanım donuyor ellerim titriyor. Bakakalıyorum aldandım diyorum. Ve alıma çok kötü şeyler geliyor Rabbim beni bıraktı mı... Hiç mi şans yok acaba diyorum. Hiç mi yok. Çok küstahça yaşadım kendime göre. Zina etmedim, içki içmiyorum, kumar oynamıyorum insanlara iyi davranmaya çalışıyorum ama içimde uzun zamandır huzursuzluk veren maneviyattan uzak kalmammış.. Şimdi dönmek istiyorum bembeyaz bir sayfa, şu an yazarken bile aklıma "KÜSTAH SANA KAÇ KERE VERİLDİ O BEYAZ SAYFA" diye şeyler geliyor. Arkadaşlar dünya malı çok önemsiz. Bir damla imana herşeyimi veririm. Herşeyimi. Ama çok ümitsizim ve o kadar çok ayet meali ve tefsir yapan varki. Korkularım ümidimi geçti. Ve uyuyamıyorum, ağlıyorum bazen ama ağlamam da kesiliyor "AĞLAMAYA HAKKIN YOK HERŞEYİ BİTİRDİN" diye kendi kendime söyleniyorum. Sükut kesildim arkadaşlar. Sükut. Ben çok kitaplar okudum , ve şimdi onları daha iyi anlıyorum. Mutsuzum bu mutsuzluğum da günahlarımın çokluüğundan. Ama yardım edin arkadaşlar. Yardım edin. Şu an yazarken bile kendime daha ne fırsatı arıyorsun diyorum. Dünya ne zormuş arkadaşlar ne zormuş. Küççükken oluşan manevi boşluklar büyüyünce akılalmaz hale geliyormuş. KORKUYORUM. ÇOK KORKUYORUM. imanımdan şüpheliyim.