"Zamanın Sultanından izin alıp bir kere,
1678 yılında çıktı bir kafileyle, hacca gitmek üzere.
Nabi'nin bulunduğu kafilede o zaman,
Devlet ricalinden de bulunurdu çok insan.
Resûlullah (S.A.V.) efendimize olan sevgi ve aşkı ile,
O, Hicaz yollarında, uyumadı az bile.
Kafile yaklaşınca, Medine-i Münevvere'ye nihayet,
Zirvesine çıkmıştı, ondaki bu muhabbet.
Her bir adım attıkça, o sevgi artıyordu.
Kalbi, Resûlullah (S.A.V.) efendimizin aşkıyla yanıyordu.
Resûlullah (S.A.V.) efendimizin kabr-i şerifleri olan,
Kubbe-i Hadrâ görülmeye başladığı sırada,
Nâbi hürmet ve edebinden kendini o makamı,
Ziyarete layık görememekten gelen mahcubiyetten,
Ne yapacağını şaşırmıştır.
O böyle yanıyorken, sevgi ve muhabbetle,
Gördü ki, Kafilede bulunan Eyüplu Râmi Mehmed Paşa,
Uykusu gelmiş, dalgın uyur, ayakları kıblede hâşâ.
Adeta nereye geldiğinin farkında değildir.
Onu bu vaziyette görünce Yusuf Nabi,
Üzüldü, kederlendi, kırıldı ince kalbi.
Onu uyandıracak yüksek bir sesle hemen,
Nâbinin dudaklarından gayr-i ihtiyari,
Şu şiir dökülüverdi düşünmeden:
"Sakın terk-i edepten, kûy-i mahbub-ı Hüda'dır bu.
Nazargah-ı ilahidir, makam-ı Mustafa'dır bu.
Müraatı edeb şartı ile gir, Nabi bu dergaha.
Metaf-ı kudsiyandır, busegah-ı Enbiyadır bu." (Bu beyitlerin tamamı şöyledir:
Sakın terk-i edepten, kuy-i mahbub-ı Hüda'dır bu
Nazargâh-ı ilahidir, Makam-ı Mustafa'dır bu.
"Edebi terketmekten sakın. Zira burası ALLAH Teâlâ'nın sevgilisi olan Hz.Peygamber (S.A.V.) Efendimizin bulunduğu yerdir. Bu yer, Hak Teâlâ'nın nazar evi, Resul-i Ekrem (S.A.V.) Efendimizin makamıdır."
Habib-i Kibriya'nın hâbgâhıdır faziletde
Tefevvuk-kerde-i arş-i cenab-ı kibriyadır bu.
"Burası Cenab-ı Hakk'ın sevgilisinin istirahat ettikleri yerdir. Fazilet yönünden düşünülürse, ALLAH Teâlâ'nın arşının en üstündedir."
Bu hâkin pertevinden oldu deycur-i adem zâil.
İmâdın açdı mevcudat dü çeşmin tütiyadır bu.
"Bu mukaddes yerin mübarek toprağının parlaklığından, yokluk karanlıkları sona erdi. Yaratılmışlar iki gözünü körlükten açtı. Zira burası kör gözlere şifa veren sürmedir."
Felekde mâh-ı nev Babüsselâmın sine-i çâkidir.
Bunun kandili cevza matla nur-i ziyadır bu.
"Gökyüzündeki yeni ay, O'nun kapısının yüreği yaralı aşığıdır. Gökyüzündeki oğlak yıldızı bile o Peygamberin nurundan doğmaktadır."
Muraat-ı edeb şartıyla gir Nâbi bu dergâha
Metâf-ı kudsiyandır bûsegâh-ı Enbiyadır bu.
"Ey Nabi! Bu dergaha, edebin şartlarına riayet ederek gir. Zira burası, büyük meleklerin etrafında pervane olduğu ve Peygamberlerin hürmetine eğilerek öptüğü tavaf yeridir.")
Daha bir çok beyitlerle, Peygamber-i zişanı,
Methedip, uyandırdı o uyuyan paşayı.
O Paşa, bu şiiri işitince Nabi'den,
Hatasını anlayıp, doğruluverdi hemen.
Ve Nabi'ye sordu ki: Ne zaman yazdın bunu?
İkimizden başkaca, bunu duyan oldu mu?
Dedi: Söylememiştim, bunu ben daha önce.
İlk defa söylüyorum, sizi böyle görünce.
Bu cevabı alınca, aldı rahat bir nefes.
Dedi ki: Aman Nabi, duymasın başka bir kes.
Paşa ile hürmeten derhal deveden inerek
Yaya olarak yol almaya başladılar.
Dinlediği mısralardan, oldukça duygulanan Paşa,
Nâbî'den mısraları tekrar okumasını rica eder.
Nâbi mısraları tekrar ederken
Yaklaşmıştı kafile o sabah Medine-i Münevvere'ye.
Vardılar ezan vakti, mescid-i Nebeviye.
Velakin baktılar ki, Mescid-i Nebeviden,
Müezzinler bu şiiri okurlar hepsi birden:
"Sakın terki edepten kûy-i mahbub-i Hüda'dır bu,
Nazargah-ı ilahidir, makam-ı Mustafa'dır bu."
Bu mısralar tatlı nâmelerle yayılır.
Kulaklarına inanamayan,
Nabi ile o Paşa, şaşıp hayretlerinden,
Aman paşam ne oluyor? Bu nasıl bir iştir?
Şu minareden duyulan mısralar az evvel
Benim kalbime ilham edilmiştir.
Ben de onu sizden başkasına okumadım.
Paşa dedi ki: Ben de onu sizden başkasından duymadım.
Mescide girdiler, sabah namazını kıldılar,
Sonra, hemen müezzinin yanına koştular.
